hoe sterk is de eenzame fietser

Dinsdag 29 november 2011 La Dique Fietsen
Ik ben vroeg uit bed. Het ontbijt komt heel laat. Ik loop nog naar het water, maar de boot voor het duiken is al weg. Dus wordt plan B uitgevoerd. Ik ga fietsen. Dat is een tijd geleden. De laatste keer was 29 augustus. Het was toen zomer in Nederland. De dagen kortende. Het bosbad was nog open. Ik had geen tijd meer voor baantjes. Ik moest nog de laatste voorbereidingen treffen voor de reis. De reis, die er bijna op zit. Nog even en ik kan lekker afkoelen. Nog even en ik ga naar restaurant Dina voor de boerenkool of zuurkool met rookworst uit het SP-bolwerk en vette jus en Franse mosterd. Nog een paar dagen kip, vis of rund met patat of rijst. Maar mocht ik nog een chinees tegenkomen, dan ga ik voor de nasi goreng of babi pangjang.
Ik ga vandaag dus fietsen. Ik huur hem heel eerlijk, erg on-Nederlands, en ik vraag wel eerst naar de prijs, erg Nederlands. Het is een leuke fiets, maar geen Gazelle Medeo. Ik fiets eerst naar Anse Sévère. Bijna alles heeft hier Franse namen. De Seychellen waren ooit van Frankrijk. Ze brachten er slaven van het zwarte continent. Later werd het Brits, maar de mensen zijn Frans, of eigenlijk Creools blijven praten. Het lijkt hier ook een beetje op Cabo Verde, Korsou, Belize of Smitsveen. Het is hier best mooi, maar voor snorkelen moet je een eind uit de kust. Een Française heeft een oriëntaalse neus. Ik vraag of bij haar in de familie Jiddisch wordt gesproken. Dat is niet het geval. Ze komt uit Bretagne. Het Bretagne van Bernard Hinault en Jos Kok en natuurlijk Mont Saint Michelle. Het prachtige klooster bovenop een eilandje voor de Franse kust. Ik heb het met Jaap van de Kramsvogelkoffie bezoeken. Wat moet ik verder over het francaise zeggen. Ach, misschien komen er een paar foto’s in het boek, dat ik misschien, ooit, wellicht, och dat het ooit zou mogen gebeuren, zal maken. Het lijkt me nog een hele klus. Sommige menen zijn er zo handig in. Hoe heette ze ook al weer. Ik maak er wel Fleurienne. Een Tsjechische vrouw met twee mannen (Donna Flor) maakt foto’s met mijn camera van mijn oogverblindende lijf. Na een tijdje heb ik het wel gezien. Al die stelletjes, die elkaar fotograferen. Ik volg de Pragerezen. Het is best een mooi eiland. Ik volg wel de kust op de noordpunt zie ik de grote -en kleine zusters, Felicité en Coco. Soms gaat het omhoog en dan weer omlaag. Het is dan wel handig, dat ik kan schakelen. Soms is de weg slecht en soms is er zand overheen gewaaid. Bij Anse Patat zwemt een barracuda. Zo kan er gefietst worden tot Anse Fourmis. Dan houdt de weg op. Een paar mensen hebben de fiets gestald en lopen verder. Bij het laatste stalletje ga ik even zitten en laat de koudste cola aan rukken. Een Koreaans echtpaar op huwelijksreis komt ook hier wat drinken. Ik raak met hen aan de praat. Het gaat over Hiddin Gu en Noord-Korea. Zij zegt, dat de meeste jonge Koreanen het zo willen laten. Het is onzeker, wat de Noordkoreanen zouden doen. Zij vertrekken weer en rij een eindje terug, want een oude schildpad is bij de buurman. Het betalen is wel problematisch, Ze hebben nog geen 20 roepies terug. Het is toch weer Afrika, de eerste klanten moeten maar gepast betalen. Ik word er onpasselijk van, want ik wil niet al mijn kleine geld opmaken. Uiteindelijk komt ze met 25 terug en ik heb nog wel 5. Ik ga nog een keer naar het eindpunt. De Tsjechische dame zet me op de foto. Dan rij ik weer naar het noordpunt. Ik kan zo weer oefenen om naar de Lichtenberg te fietsen. Nog een paar plaatjes bij Anse Grand Roche en dan terug naar het dorp. Dar zie ik krabben. Ik fiets door en passeer Rita’s boetiek. Op de boerderij wordt van alles verbouwd. Zo worden tomaten, witte kool en andere groenten verbouwd. Een klein vinkje laat zich weer zien. Van morgen bij het ontwaken en ontbijt zag ik ook al zulk een vogel. Het is een rood vogeltje. Ik noem het maar een arwinvink. Ik moet weer terug rijden, maar als ik terug de route vervolg, kom ik weer bij de staat uit. Ik passeer een paar schildpadden en dan is het restaurant voor de inwendige mens aan de beurd. Ik laat me een tonijnsalade goed smaken. Dan is de uitwendige mens aan de beurt. Ik ga naar het strand. Ja, Bertus, ik ga naar het strand. Ik loop zover mogelijk door. Ik ga altijd tot het uiterste. Ik leg mijn spullen in de buurt van een Bulgaarse en een Frans stel. Je komt op de Seychellen ineens veel Fransen tegen. Dat komt natuurlijk, omdat de menen hier drietalig zijn. Die fransen krijg je er maar zo weer bij. Hoef je niks voor te doen. Het zijn rustige mensen. Anders dan Italianen. En je weet, hoe hoger de schulden des te meer ze met hun kaken kleppen. De Bulgaarse praat met een getint iemand. Ik kom maar uit het water. Ik ga naar mijn spullen. De Bulgaarse komt naar mij toe. Ze vraagt ik op haar spullen wil letten. Ze hebben van morgen al geld van Christina gestolen. Toen ze dreigde naar de politie te gaan hebben ze het haar weer teruggegeven. Ik leg mijn spullen bij haar neer. Zij kan gaan snorkelen. Ik geniet van de natuur. Net voor mij is een kreeftje bezig met een nieuwe woning. Met zijn linker poten komt hij (of zij) weer tevoorschijn. Met zijn (of haar) rechter poten brengt hij (of zij) zand mee en werpt dat weg. Met de ‘sportstand’ van de camera lukt het me één keer leuke foto’s te maken. Christina heeft ook een Canon, 450. Alleen er zit overal zand, er zit vocht achter de display, het oogkapje is weg, er zit geen UV-lens op en de dop is ze vergeten. De dop ligt nog in Parijs. Niet haar accu’s. Ze heeft er maar één. Ze wil de zonsondergang fotograferen. Je voelt hem al komen. De enige accu gaat leeg, jammer. Mijn camera gebruikt andere accu’s en ik heb vandaag al verwisseld. Bij het restaurant scheiden onze wegen. Ze moet nog een heel eind lopen. Het wordt donker en het licht op de fiets doet het niet. Ik doe boodschappen en zet de foto’s over. Daardoor is het laat. De neem Weg is al dicht en ga ik vanavond weer echt eten. Aan de andere dame zit een dame met dochtertje en haar moeder. Ze zijn hier ook vakantie. Ik laat hen de foto’s zien, die ik van hen gemaakt heb. Ik vind het leuk om foto’s te maken van mensen, die foto’s van anderen maken. We kletsen gezellig. De moeder vraagt of ik ook Namibië ben geweest, en ook bij de Himba’s. Ik zeg, dat het Himba-meisje het leukste was van de moeder aller reizen. Niet de pinguïns, niet de walvissen, niet de landschappen, niet de ijskappen, niet de zeeberen, niet Uyuni, niet Santiago, niet Estancia Harberton, niet de ijsbergen, niet Kaapstad, niet robbeneiland, niet de olifanten, niet de leeuwin, niet de impala’s, de zebra’s, niet de Moni Soa Tunya, maar het Himba meisje. Ik zal niet in alle taille en details ingaan. De moeder/oma zegt, dat haar man een foto van een Himbavrouw op zijn kantoor heeft hangen. De kleindochter wordt slaperig en ik ga er ook vandoor. Ik schrijf mijn dagboek. Ik ben er de hele reis al uren mee bezig, maar dat komt ook door het afdwalen. Ik begin nog aan de maandag, maar op een gegeven moment is het goed geweest en leg ik mij ter ruste.