It's gonna be better

Dinsdag 25 oktober 2011 Aankomst Nampula door naar Mozambique-Eiland
De dag begint, als ik probeer te slapen. Afrikanen houden geen rekening met een ander, staat de muziek van de chauffeur lekker hard. Niemand zegt wat. Zo gaat dat hier. De chauffeur is de baas. Daar ga je toch niet tegen klagen, dat de muziek hard staat en dat je niet kunt slapen. Of het moet zijn, dat Afrikanen bij in slaap kunnen vallen. Een buurman achter heeft de bus verlaten en mijn buurvrouw is er met het kind gaan zitten. Ik heb weer alle ruimte en als de muziek voor mij zachter is gezet kan ik in slaap komen. Even rusten. Even proberen wat te slapen. Een denk ik, dat we nog uren moeten, want ik zie nog aardig wat kilometers achter Nampula. Zoals altijd worden mensen al voor het station gedumpt. Om 8.10 komen we dan toch in het station. Ik kan weer over de taxichauffeurs lopen. De prijzen zijn weer skyhigh. Uit eindelijk kan ik met een stel meerijden voor Mtc 50. Ik word bij het busje naar Mozambique Eiland afgezet en dan weer wachten. Toch weer bijna drie uur, maar dan gaan we ook. Ik voel me nog steeds slap. Ik denk, dat ik zo in de backpacker ga rusten. In het begin rijden we langs allerlei rotsen. Ik denk, dat het toch een vulkanisch verleden heeft. Eén ervan lijkt op een barbapapa of mama. De rit duurt toch nog drie uur. Al in dorpjes voor het eiland stappen weer mensen uit. Dan komt de drie kilometer lange brug. Ik pak maar eens de plattegrond en laat de bus op het juiste moment voor me stoppen. Zo hoef ik niet veel te lopen naar het Amakuthini guesthouse. Ik neem een dorm, want het prijsverschil met een eenpersoonskamer is wel erg groot. Ik neem nog een cola en ga rusten. Een jongen komt de kamer in. Hij herkent me. Hij zat ook in Maputo in dezelfde Backpacker. Als hij ’s avonds gaat uiteten, komt hij met soep voor mij terug. Ook neemt hij een biertje mee. Zo kan ik weer op krachten komen. Ik ga door met uitrusten en op krachten komen.