In the land 176

Donderdag 20 oktober 2011 Op naar Mozambique
Ik schrijf dit verslag pas op maandag. Ik ben ontzettend verkouden en zit tegen een griep aan. Wanneer onzin in het verslag staat, moeten we de virussen de schuld geven
De stroom is nog steeds niet terug. Langzaam wordt het licht. Dat begint hier erg vroeg, zo rond vijf uur. Wanneer het genoeg is, ga ik door met waar is gisteravond gebleven was. Ik neem mijn tweede biertje. Ik zet de foto’s over op de computer en zie de dansen en de slang nog een keer. Ik zet ze op de back-up en ga nog even liggen. Om half acht is pas het ontbijt. Ik moet in de rij aansluiten. De keuken gaat op gas gelukkig. Ook vandaag is er weer omelet. Nu is er een worst aan toegevoegd. Drie mensen van het seminar komen bij me zitten. Eén van de mannen smakt zo hard, dat je het aan de Anthon van de Horstlaan 98 nog moet kunnen horen. Ik loop naar het busstation. Het is overdag, dus is er een laag veiligheidsrisico. Het zonnetje schijnt weer, alsof er helemaal geen storm is geweest. Bij het busstation wordt ik naar een echte bus verwezen. Wat meer luxe. Ik ga links zitten, want dan kan ik het paleis van de koning fotograferen. Omdat ik niet weet wat nou precies het paleis is, schiet ik alles wat groter is dan een kleine vrijstaande woning. Is het dat koepeltje of toch dat grote gebouw. Net voorbij is de universiteit. Ik moet dus niet de boel doorelkaar halen. Na een ritje van drie kwartier door de valleien kom ik om half elf in Manzini aan. Daar loop ik naar de bus naar Maputo. Loop mar ergens en je hoort vanzelf Maputo brullen. Ik had eergisteren gezien, waar dat ongeveer moest zijn, dus dat scheelt weer. Jammer, de bus is vol en men is alweer bezig om de volgende te vullen. Dat gaat vrij snel. Ik kan even ‘drain the dragon’. De plaats naast de chauffeur blijkt al door een pikkenees ingepikt te zijn. Die vent kan zo slecht Engels, dat ik eerst denk dat hij uit Taiwan komt. Hij zit ook niet op zijn plek, maar doet dat later pas. Ik vraag beleefd, of ik op zijn plaats mag zitten i.v.m. het maken van foto’s. Met een lachende smile (is dit nou contaminatie of pleonasme) zegt hij: “No”. En daarom ben ik nou verkouden, daarom hoest ik de longblaasjes uit mijn tenen. Ik heb nu rechts een raamplaatsje. Om half twaalf vertrekken we al. Ik moet 10 rand extra betalen voor mijn bagage op het aanhangwagentje. Bij het raam heb ik geen slecht zicht. Ik heb nu geen last van kadavers op de voorruit. Ik zie nog wat suikerriet en vee en natuurlijk dorpjes en veehouderijen. Na ruim een uur zijn we bij de grens. Swaziland uit is zo gepiept. Maar dan Mozambique. Hier moet ik voor het eerst een visum aan de grens halen. ER staat een kudde Zuid-Afrikanen voor ons. Ik moet een formuliertje invullen en krijg een stempel in mijn paspoort. De vrouwelijke collega van de man is wakker en kijkt of ik een visum heb. Een nog groter formulier invullen en gepast 60 euro, 84 dollar of in randen betalen. Ze hebben geen geld terug. Ik betaal dan maar met een briefje van 50 euro en heb ik mijn portemonnee nog een brief van 5 en 5 euro aan munten en dat accepteren ze. Een stuk of wat schietgebedjes zijn verhoord. Misschien heeft mijn rustige karakter geholpen, want eerst hoor ik nog dat er problemen zijn en de chauffeur wordt ongeduldig. Ik krijg mijn paspoort terug met visum en ben in land 176. Bij zulk een volgende passagier zullen ze wel zeggen, dat hij of zij eerst een visum op de ambassade halen. Ach, ik zie dat ik net zolang op de bus heb zitten wachten als de chauffeur nu op mij. Weten ze ook een keer wat dat is. In twee uur rijden we naar Maputo. Zoals altijd begint het droppen al voor de stad. Hoe zijn die menen dan ooit op de bus gekomen, want die vertrekken altijd vol. Je mag één keer raden. Die mensen moeten soms helemaal naar het beginpunt van de route. Dat noem ik nog eens respect hebben voor je medemens. Ik heb die ervaren uit St. Lucia. Het zit dus schijnbaar in de genen. In de grote stad aangekomen ga ik per tuk-tuk naar basebackpackers. Er Is plek voor me. Omdat ik misschien morgen naar het eiland ga, loop ik alvast de interessante dingen van Maputo af. Ik ben nog net op tijd voor het fort. Ik loop langs het station (werkelijk een mooi ding) en na het lopen door een oude buurt kom ik bij het plein van de Onafhankelijkheid. Daar is net gisteren een standbeeld van Samora Machel. De eerste president van Mozambique kwam gissteren 25 jaar geleden bij een vliegtuigongeluk om het leven. Een dergelijk beeld heeft bepaalde gevoelens op mij. Misschien ben ik de enige ter wereld. Ik heb een missie. Krijgen jullie er al een bepaald beeld van? Ik doe het weer net als bij het Christusbeeld. Ik poseer net als Machel. De rechter hand en wijsvinger omhoog. De schare begint te lachen en ik heb volgelingen. Dat doet deugd. Het is een beetje gewaagd. De kathedraal is gesloten en ik zet de terugtocht in naar de BB. Ik socialiseer met een biertje met CNN over de laatste beelden van een levende Chadaffie of hoe schreef je hem ook al weer? Het allemaal geschiedenis. Een Spanjaard heeft mijn bed ingepikt geeft hem weer terug, wat niet hoefde. Na opfrissen eet ik. De foto’s worden overgezet en nog voor het laatste journaal ga ik slapen.