181

Zondag 27 november 2011 van Nairobi naar de Seychellen
Ik zal vandaag naar de Seychellen vliegen. de laatste bestemming van deze lange reis, de vierde Sabbatical, niet te verwarren met een Sabbatsreize. Thuis ga ik eens rustig uitrekenen hoeveel Sabbatsreizen deze Sabbatical was. De vlucht van vandaag zal om 9.05 uur vertrekken. Om zes uur zal ik opgehaald worden. Dus gaat de wekker weer om 5 uur. Om 6.15 uur wordt ik opgehaald met een busje vol met Zimbabwanen. Dat moet Ron aanspreken. Als ik bij aankomst bij het vliegveld mijn grote rugzak achterop mijn rug probeer te doen, wordt er achter in de bus gelachen. Ik lach maar niet, omdat ze die idioot vaneen Mugabe niet weg kunnen krijgen, dat Zimbabwe zo arm als de mieren is, dat vier miljoen mensen het land ontvlucht zijn en die inflatie, ha ha. Ik zou niet lachen. Ik lach niet, als ik de bus uitstap. Ik gedraag me, als iemand die beschaving is bijgebracht. Om de hal binnen te komen, is het even wachten voor de scan. Dan een hele lange rij voor inchecken. Gelukkig, Ik heb al een instapkaart en hoef bij een rustige balie alleen mijn rugzak met 7 bierglazen af te geven. Ik ga langs de douane en ga foto’s overzetten. Alleen zie ik niet naar welke poort ik moet. Het is ondertussen al 8 uur, als op het scherm ‘delayed 11.25’ (vertraging) verschijnt. Ben ik daarvoor vroeg uit bed gekomen. Een leuke bijkomstigheid is, dat ik gratis ontbijt krijg. Anders had ik dat in het vliegtuig gehad en nu kan ik het ergens halen. Maar je moet dit soort dingen wel weten. Ik heb meer dan twee uur vertraging en dan krijg je iets aangeboden. Terug naar het incheckgebouw, vijf hoog en daar wordt een heerlijk incontinentaal (Engels) ontbijt gereserveerd. Ik spreek een Georgiër en een Italiaanse. De Georgiër vindt het leuk, dat ik in zijn land ben geweest en dat de eerste vrouw van het land uit Nederland komt. Door een open raam maak ik foto’s van vertrekkende Kenya Airways toestellen, maar het is niet toegestaan. Voor de zekerheid was ik al met twee kaartjes bezig. Terug in de vertrekhal zie ik welke poort het toestel heeft. Ik ga nog even verder met het dagboek en ergens mijn batterij, van het elektronische notenboek, in kan stoppen. Al gauw wordt mijn vlucht omgeroepen. Ik geef er geen gehoor aan. Me eerst laten wachten; ik ga eerst nog een paar zinnen afmaken. Ik maak de laatste zin af. Loop naar poort 9, een stuk van mijn instapkaart wordt afgehaald en ik moet weer door de scan; niet ikzelf, maar mijn bagage, nu inclusief mijn schoenen. Kan de tenenkaas even rijpen. Even wachten en we kunnen instappen. We moeten lopend naar het vliegtuig. Ik maak een foto van het vliegtuig. Geen commentaar. Om 11.41 kiezen wij de hogere sferen. Ik had gisteren mijn plaats van links naar rechts laten veranderen, om geen last van de zon te hebben. Door de vertraging is de zon zover naar het westen opgeschoven, dat ik er wel last van heb. Ook is het een ander toestel als gisteren. Nu zit ik boven de motoren. Al gauw vliegen we boven de wolken. Na een tijdje zien we de kust verdwijnen. Mijn buurvrouw is nieuwsgierig en kijkt, waar ik een foto van maak. Ondertussen zit ik aan de beef. De vlucht verloopt voorspoedig. We hebben de gang erin. Net voor de landing is nog geen land te zien. Gelukkig houden we droge voeten. In de hal moete ik mijn retourvervoersbewijs laten zien. Een hond moet aan mijn spullen snuffelen. Ik moet mijn spullen uit laten pakken en drie keer zeggen, hoe lang ik hier blijf, wat mijn baan is en waartoe ik hier ben. Als mijn doopsel is gelicht kan ik weer mijn zeven bierglas een veilige plek geven. Mijn de bus ga ik naar de hoofdstad, Victoria. De chauffeur is een idioot. Zo sloom als de mensen lopen, zo kamikaas zijn ze in het verkeer. Ik loop naar een guesthouse, die al jaren gesloten blijkt te zijn. Ik laat me ophalen door Bel Air. Daar heb ik een kamer. Na douchen en een kop koffie, ga ik voor het eerst deze reis een pizza eten. Het is een dure hap, want bij het afrekenen komen de belastingen en bediening er nog bij. Ik drink nog een biertje, om dit leed te vergeten. Wat zijn die flesjes toch klein, maar 280ml. Dat is toch geen maat. Dat wordt heel langzaam drinken, maar ook weer niet zo langzaam, dat de boel verdampt. Ook vannacht slaap ik weer in bed.