ali babaas

Vrijdag 9 september 2011 Op naar de rovers van Zongo

Na het ontbijt ga ik eerst de kaarten posten. Nog steeds moet ik met het kleine ding fotograferen. Ik heb eerst nog mijn dagboek gehouden. Op de ambassade van Kongo Brazzaville haal ik mijn paspoort. In het Grand café lukt het internetten vandaag niet zo best. Waarschijnlijk komt het omdat mijn startpagina te groot is. Ik kan mijn dag op het weblog zetten en dat is het dan ook zo’n beetje. Het bekijken van de mails lukt niet. Uiteindelijk houd ik het om 12.15 uur voor gezien en breng de notebook terug naar FATEB. Weer op naar de rivier. Eerst laat ik me door de taxi bij Oubangui afzetten. Omdat ik nu alleen in de taxi zit, denk die eikel 1000 i.p.v. 150 te beuren. Die truc mislukt later nog een keer. Hier zie ik de reden, dat hier Bangui is gesticht. Hier zitten stroomversnellingen. De schepen van de Europeanen konden toen niet verder en toen hebben ze hier de stad gesticht. Ik denk, dat ik vanavond hier ga eten. Het blijkt het hotel te zijn, dat ik via internet naar heb gekeken en om informatie heb gevraagd en nooit heb gehoord. Ben ik even blij, dat ik niks heb gehoord? Nu zit ik veel goedkoper.
Dan nog een paar uur van de grenspassage tussen twee landen in Centraal Afrika. Op naar de rovers. Eerst kijkt een vrouw in mijn paspoort. Ze is iemand aan het inwerken en wijst op mijn visum voor plusieur entree. Dan de baas voor het stempel, die me 3.400 lichter maakt. Ook de rover van het gele boekje heeft wat geld nodig, 1.000. En dan te bedenken, dat ik nog lang niet in Namibië ben. Ik zet mijn treden in de richting van de piroquen. Daar komen de eerste vliegen. Gelukkig komt de boot, die net uitvaart, terug. Ik kan mee voor 500. Het is eigenlijk 300, maar wegwezen. Leuk zo naar Congo te varen. Wat de toekomst brenge moge. Nog meer rovers. Piroques varen we voorbij. Links zie ik nu goed de grens en de stroomversnellingen. Na een stief kwartiertje zijn we aan de overkant. Eerst 2.000 voor een blik in mijn paspoort en 2.000 voor een dikke platte zwarte neus in het gele boekje. Het klapstuk is een douanier, die zegt, dat het visum niet goed is en weer 10.000 uit mijn zak klopt. De oppernikker inspecteert mijn echte visum en uiteindelijk krijg ik mijn stempel en ben officieel in Democratische Republiek Congo. Een nieuw vlaggetje moet bij Vinke komen, want het heette vroeger Zaïre. De man van het gele boekje en een onbekend wijf lopen met me mee en leiden me rond. Ik heb gezegd, dat ik in het ziekenhuis werk en leiden me naar het hospitaal. Verschrikkelijk, hier wil je nog niet doodgaan. Een kind met anemie krijgt een transfusie op de stoep en binnen liggen een paar mensen op een bed. Geen verpleegster, geen voedingsassistente, geen afdelingsarts, geen zemmer. Dan maar via een omweg naar het terras bij een drinkgelegenheid. Daar zit dokter Endjo. De chief van het ziekenhuis. Hij is Jan, Kees en de voorzitter van de VMS in één persoon. Om drie uur ’s middags is hij al bezig met het steunen van de plaatselijke middenstand bij gebrek aan het winkeltje met Kulbass, Grada en Dorien. Ik krijg een biertje van hem en moet wel weer drie weggeven aan mijn zaklopers. Meander is niet voor niets de top 10 van de AD top 100 binnengedrongen. De tijd dringt, want om vier uur gaat de douane aan de overkant ook aan zijn werktijden denken. We lopen via de supermarkt, het huis van de burgemeester en politiebureau terug naar de douane. De man van 10.000 kijkt in mijn paspoort en de opprover geeft het fiat voor de stempel. Hij wil niet, dat ik een foto maak. Ik zeg, dat er al een foto van hem is. Hij zegt: “Nee”. Ik zeg: “Wel, in jouw paspoort”. Hij lacht en ik kan weggaan. Nu vaar ik voor 300. Het roven is nog niet over, want de douanier aan de overkant wil nog een keer 2.000. Ik maak ook foto, z.g. van een poster, van het hele stel. Bij een gehandicapte, tegenwoordig beperkte, een tekening na afdingen.
Eens de stroomversnelling bekijken. Komt een jongen naar me toe, die zegt dat hij van het leger is en dat ik veerboden foto’s. Hij heeft z.g. zijn papieren in zijn zak. We gaan terug en hij wijst op een bord, dat zegt dat het militair gebied is. O ja, ik heb daar een foto van gemaakt, zeg ik niet tegen hem. We praten wat. Ik heb het met hem over mijn roeping hij zegt dan dat hij studeert. Ik denk, nog, in het leger? Hij zit helemaal niet in het leger. Hij wil gewoon geld voor een taxi naar huis. We lopen nog wat en ik zeg, dat ik geen geld heb alleen voor eten. Hij nokt af. Het zijn me zokke rovers. Als een neger een witte neus ziet, denk hij dat het geld er zo komt stromen. Ik zal maar niet beschrijven wat er soms uit mijn neus komt. Het is geen drol waart, zoals bij de geld-scheitende ezel.
Ik ga vandaag eens decadent eten. Ik schiet uit de slof. Ik doe eens gul. Ik ga eten bij het duurste hotel met een mooi uitzicht om het bootje, dat naar de overkant varen en de vissers, die nog wat netten leeghalen. Even tussen ons. Beneden me ligt de marine van de Centraal Afrikaanse Republiek, vijf zodiacs. Ach, die heb ik vanmiddag al gefotografeerd. Ik denk, dat ik de foto’s aan Congo ga verkopen. Ik eet voor 9 euro en het is niet te vreten. Koeskoes met vlees, maar het is meer vel; niet van de koeskoes, maar van het beest, wat ooit in het woud heeft gelopen. Wat mij betreft hadden ze hem rustig kunnen laten lopen. Had die vellen maar tussen die bladeren gelaten. Om bij te komen haal ik bij de patisserie een yoghurtje. In de duisternis neem ik de taxi, de cher, naast mijn compound. De dagsluiting is weer bij de herrie in het stadion. Deze keer ga ik mijn camera halen en film een stukje. Ali Chemikali uit Marokko komt nog even langs en dit was de laatste avond in Bangui.


Het is 10 september.
De vorige verslagen gingen lekker snel,want ik had wifi. Nu nie.
Een gewoon cafe met een frans toetsenbord.
Vrijdag haalde ik mijn paspoort weer op en probeerde te internetten, maar dewe keer was hij traag.
Ik stopte toen maar mee.
De notoebook bracht ik terug naar mijn stek en op naar de river. Eerst bekeek ik vanaf een hotel de stroomversnellingen, waardoor de europeanen deze stad hebben gesticht.
De douaniers maaktene me een pootje lichter. De eerste wilde 3400 en de eikel van het gele boekje 1000. Voor 500 ging ik in een piroque naar DR Congo.
2000 voor de eerste, die in mijn paspoort keek en ook zoveel voor een blik in mijn gele boekje. De douanier zei, dat ik een nieuuw visum nodig had. 10000. Dan na het stempel en een blik van de opperrover leidt de man van het gele bokje me rond. Ik bezoek er oa het ziekenhuis. Je wild er nog niet doodgaan.
Een kind met anemie krijgt bloed transfusie op de stoep. Binnen liggen een paar menen op een bed. Het lab is leeg en dicht. Een eindje verderop Zit de jan, Kees en voorzitter van de VMS in één persoon al de plaatselijke middenstand te steunen. Hij zit in het cafe. Ik krijg een biertje, want zijn vrouw woont in Amsterdam(ben je klaar mee). Ik moet wel weer mijn zaklopers wat geven.
Om half vier moet ik terug, want de de douane gaat om vier sluiten. Nog een stempel en weer naar de overkant. Daar loop ik naar de stroomversnelling en houdt een militair mee aan. Ik zou militaire objecten hebben gefotografeerd. Uit eindelijk blijkt hij geen militair, maar een ali baba die geld Wil voor een taxi. Ik eet dekadent voor 10 euro, maar het is niet te vreten. Ze hadden beter het beest in het bos kunnen laten lopen. Na een yoghurt bij de bakker van gisteren sluit ik de dag af bij het stadion met de herrie. Met de camera film ik wat en ga om half slapen en over 2 minuten is mijn tijd om.
Henk