to country 179?

Woensdag 16 november 2011 van Bujumbura naar Parc Nyungwe
Om 7.15 vertrekt de bus. Net voor vertrek had ik gezien, dat op mijn ticket 10 uur stond en ik had 7 uur besteld. Geen slapende honden wakker maken en gewoon het ticket laten zien bij de controle. Het valt de jongen niet op en zo komt toch nog alles goed of toch niet. Om half tien ben ik door de douane van Burundi en die van Rwanda geeft problemen. Ik had een brief van het internet moeten downloaden. Ik moet weer terug Burundi en die brief ergens printen. Ik zeg, dat ik alleen voor de chimpansees kom, nog even naar Kigali ga en dan naar Uganda. Toch moet ik terug en zeg ik, dat me dat weer 40 dollar voor een visum voor Burundi kost. Nu bedenkt hij zich en geeft me toch het visum. Toch vandaag land 179. De mensen hebben weer op me moeten wachten. Van die brief stond niet in de LP. Om elf uur ben ik in Butare en ben ruim een uur bezig om met de visa card geld op te nemen. Ook hier kopt iets niet. De namen zijn niet hetzelfde. Hendrik Vinke en Ohra Bank. Ik wijs “H. Vinke” aan en zeg, dat de Ohra van ze purpel krokodail is. Had ik er toch bijna hier één. Dan is het tijd voor koffie. Op weg naar de bus voor Gikongoro haal ik postzegels voor het geval ik een keer ansichtkaarten koop. De bus is ergens anders, maar als ik hem gevonden heb vertrekt hij om half twee voor een ritje van een half uur langs hoge bergen en diepe dalen. Ik Gikonkoro stap ik achterop bromfiets om een herdenking van de massamoord van 1994 te bezoeken. Eerst het museum met de herschrijving van de geschiedenis. Daarna langs een aantal barakken, waar allemaal lijken liggen. Niet erg smakelijk. Er hangt nog steeds een lijkenlucht. In een paar andere barakken van de voormalige school staan allemaal schedels. Ook staan bordjes, waar de Franse VN-militairen volleybalden op een massagraf. Vooral de fransen krijgen het er van langs, want zij hadden de barbaren getraind. Alleen van het museum aan de voorkant mag ik foto’s maken. De jongen brengt me terug naar de bus naar het park. Uiteindelijk kom ik bij een man in de auto. De man van de bus steekt geld in zijn zak. De man van de auto ook en ik kom weg. We rijden naar het park en praten veel. Hij wil graag naar Nederland. Ik ook. Hij zet me na een rit van anderhalf uur bij de entree van het bezoekerscentrum, want hier moet een hotel zijn. Ik stap uit en hij rijdt weer weg. Er is helemaal geen hotel. Er is niets. Er is wel een campsite. Er wordt een tent geregeld. Ik kan crackers met vis eten en drink bier in de tent. Morgen kan ik niet naar de chimpansees. Ze hadden geen mensen verwacht en dan houden ze de apen niet in de gaten. Morgen kan ik een hike doen. En nu ga ik eerst om half negen slapen, na een telefoontje naar mijn Rwanda deskundige Wim in Katwijk. Aan hem heb ik nu meer, dan Dirk Kuyt.