Back to the lake

Zondag 20 november 2011 van Kigali via Kabale naar Kampala
Vandaag sta ik weer vroeg op. Ik ga nog even kijken, wat ik over Zuid-Soedan te weten kan komen. Niets bij de visumbureaus en niet bij min BuZa. Ik wil kaarten posten, maar het postkantoor heeft geen brievenbus aan de buitenkant en de dame van de receptie heeft beloofd om ze te posten. Na het ontbijt en mijn natte wasgoed ingepakt hebbende ga ik achterop de bromfiets naar het busstation. Daar wacht ik maar een half uur tot hij vol is. Dat komt waarschijnlijk, omdat Rwanda bijna net zo dichtbevolkt is als Nederland. Het is het dichtstbevolkte land van Afrika en na Nederland wellicht het vijfde ter wereld. De rit tot aan de grens duurt anderhalf uur, waar ik om kwart over elf aankom. Het zonnetje schijnt zo nu en dan op de gecultiveerde hellingen van al de bergen. Uitstempelen, geld wisselen, de grens (een sloot) over en instempelen en een visum aanschaffen voor Oeganda. De tijd op mijn horloge, mobiel en camera moet weer een uur vooruit. Ik stap in de taxi, die me het eerst aansprak. Ik had het beter niet kunnen doen, want ik moet een half uur wachten. Na een ritje van een half uur ben ik in Kabale. Ik was hier in 1992 met mijn eerste reis met een christelijk reisbureau uit Middelburg. We kwamen uit Kampala en gingen naar de gorilla’s in het toenmalige Zaïre. Nu regel ik de bus, ga lunchen en sla bij dat hotel mijn bagage op en laat de was drogen. Achterop een bromfiets ga ik naar Lake Bunyonyi. Dat ik niet val is wonder. Wat een gaten en sporen op het gravel. Nu drink ik een biertje bij de Kalebas en spreek een toerist uit Utrecht. Dit meer is het op één na diepste van Afrika. Het diepste meer is waarschijnlijk Lake Tanganyika, maar ik heb mijn extern geheugen niet bij de hand. De vorige keer maakte ik een boottocht met Sieb, Truida, Simon, Arie, Huib en de directeur/grootaandeelhouder van het christelijke reisbureau op reformatorische grondslag. Die boottocht was op woensdag. Ook de terugreis gaat voorspoedig en veel sneller, want we gaan voornamelijk naar beneden. De bus staat er al, maar ik ga eerst nog even eten. Nu eet ik kip, maar ik zweer dat het geen kip is geweest. Een kip heeft niet de vellen van een rund of geit. De bus van acht uur vertrekt een beetje later. De rugzak gaat in het rek en ik settel me naast Peter een business man, die naar zijn winkel in Kampala gaat. In het begin is de weg erg slecht en de bus laveert om de gaten. Na Mbabare is er voornamelijk asfalt. Ik ga daar niet uit de bus en blijf lekker zitten. Om twee uur wordt ik wakker gemaakt. Ik had het met de hulp van de chauffeur over de evenaar. Nu stopt de bus, zodat ik een foto kan maken van één van de cirkels die aan de kant van de weg staan. Ik stopte hier ook in 1992, maar toen stonden hier volgens mij nog geen huizen. Dat wordt thuis even checken. Een eind verder is een ongeluk geweest. Vrachtwagens kunnen niet verder, maar wij wel. Ik slaap weer verder.