I shot a sherif

Woensdag 28 september 2011 naar M’Banza Congo
Vandaag ga ik naar de geboorteplaats van mijn connectie.
Hoe kom ik daar?
Ik was gisteren wezen informeren, maar ik kon met een bus naar N’Zeto en dan op een bus naar M’Banza Congo. Voor de bus naar N'Zeto moest ik helemaal betalen tot Luanda. “No problem”. We strepen Luanda door en maken er N’Zeto van. Ik ben geen “gekke Henkie”. Zekunnen mijn bips likken. De man zegt nog, dat ik de volgende dag, vandaag dus wel terug zou komen. En dat gebeurde bijna. Ik had de vorige dag nog geïnformeerd of er een bus rechtstreeks naar M’Banza Congo ging en die ging ook. Men wist ook de plek aan te wijzen.
Ik probeer dus de volgende dag naar die plek te lopen. Een jongen zal me wel helpen. Waar brengt hij me naartoe, ja (2x), je raadt het al; naar die rotbus. “Zie je wel, dat je terug zou komen?”: zegt de eikel. Niet voor lang. Ik weet zeker, dat een bus rechtstreeks naar M’Banza Congo gaat. Ik loop weg en dan zegt men tegen de jongen, dat er een bus rechtstreeks naar M‘Banza Congo gaat. Ik kom bij een jeep terecht. We wachten weer eens 2 uur tot dat ding vol is. Een man en een vrouw zijn weggelopen. Jammer, ik was met mijn blikje vis bezig en kon niet met ze mee. Om half tien vertrekken we dan. Er komt nog een jongen en we pikken ergens zijn vriend op. Hun spullen worden gehaald en dan kunnen we. Als intermezzo komt als we net een kwartiertje onderweg zijn een auto aanscheuren. Eén van de laatste jongens moet aan de uitgestapte jongens geld betalen en dan gaan ze weer. Een agressieve situatie. Ik denk, dat die jongens eerst met hun zouden gaan en zijn bij ons ingestapt om weg te komen. Om die busjes vol te krijgen schept snel agressie, vooral van jongens, die passagiers ronselen. Ik maak zo verscheidene (bijna)vechtpartijen mee. Om andere dingen wordt ook gevochten. Als ik dit verslag schrijf (ik ben verder) zit ik op vier vechtpartijen.
We rijden over een piste. Ik vrees het ergste voor mijn bierglazen. We passeren jaknikkers. Bij Quinzau slaan we linksaf naar M’Banza Congo. De weg is nu geasfalteerd. In de bus zitten een jongen, die achter elkaar bier drinkt. Zijn maatje doet mee. Dit heeft als oorzaak, dat hun antidiuretisch hormoon het af laat weten. Steeds moeten ze hun draak uitlaten. Hi wordt ook steeds vervelender. Ik denk een bekend mannelijk hormonaal probleem. Hij kan wel goed Engels. Met het verstrijken van de uren verandert wel de tongval. Hij heeft geld nodig en wil naar Europa. Ik vertel hem nog, dat als hij niet zoveel zuipt eerder een ticket bij elkaar heeft gespaard. Hij vertelt ook, dat de politie hard werkt. Ik zeg, dat ik ze alleen maar zie slapen. Dat is werken, antwoord hij.
Bij een politiecontrole, één van de vele in deze politiestaat, vraagt een ambtenaar welke taal ik spreek. Hij houdt mijn paspoort op de kop en ik antwoord: “Dutch”. Hij vraagt dan, waar ik vandaan kom. Ik zeg weer, dat ik “Dutch” spreek. Ik doe dit nog een paar keer, terwijl ik mijn hoofd op de kop zie. Uiteindelijk zegt de reisgenoot met een alcohol van, laat ik schatten, 2,4 dat ik uit Nederland kom en denk dat ik lollig ben. Ik krijg mijn stempel boekje terug en we kunnen weer verder. Door al dat gezeik en gezuip kom ik pas om half vijf in M’Banza Congo aan. Ik wordt bij de plek afgezet. De Baptistenkerk en school en één van de highlights van Angola, de ruïne van de eerste Katholieke kerk in Centraal Afrika. De schoolmeester zet me erbij op de foto en dan ga ik naar de oom van mijn connectie. Deze is helaas niet thuis en moet ik ergens onderdak zoeken. Dat lukt in een motel vlakbij. Ik ga nog eens terug naar de attracties. Het gaat al schemeren. Bij het provincie gebouw is het al donker en dan valt de stroom uit. Ik maak foto van de buste van de eerste president van Angola. Men probeert net als in andere Bolsjewiekse staten een personencultus op te bouwen. Bij een aantal restaurantjes ga ik eten en dan valt de stroom weer uit. Nu moet ik eten bij kaarslicht.
Op de weg terug maak ik nog een foto van de kerk van voren met flits. Ik wordt door iemand aangehouden, die zegt dat hij van de politie is. Maar dan iedereen zijn en loop door. Hij belt en dan komen een paar jongens met een auto die ook zeggen dat ze van de politie zijn. Ik loop door. Een jongen van een kerk wil wel met me meelopen, maar durft het toch niet aan. Ik had even in het donker moeten gaan staan dan had ik de jongen op de motor van me afgeschud, maar ik wist ook niet exact waar ik tussen de huizen door naar mijn motel moest lopen. Dan komt een jongen met een jackje met politie erop. Ik antwoord, dat je dat zo in de winkel kunt kopen. Ze kunnen zich geen van allen legitimeren. Omdat dit een gebed zonder end wordt stap ik maar in en rijden ze naar het politiebureau. Dan gaat de ambtelijke molen draaien en een echte agent schrijft een verklaring in het Portugees. Ik zou om 21 uur een foto van een kerk hebben gemaakt. Volgens mijn camera was dat 20.15 uur. Dat is nog weg te kliederen. Ik lees verder. Ik ben ineens een Duitser. Nou moet die baboon de verklaring helemaal opnieuw schrijven. Eén van de kleine baboontjes, hij was mager, had uit mijn paspoort op kunnen maken dat ik een Duitser was. Ik onderteken en moet mijn camera achterlaten. Ik wordt naar het motel gebracht. Hier kan ik met een jongen praten en kan ik eindelijk nog aan mijn fruithapje. Ik heb het over Afrika. Hij beaamt het en zegt, dat ze 100 jaar achterlopen en dat de leiders in de landen niet zo slim zijn. Echt, het zijn zijn woorden.
Na de zoveelste koude douche ga ik slapen.
Zou ik mijn reis voort kunnen zetten?
Krijg ik mijn camera terug?
Worden foto’s gewist?
Wordt ik het land uitgezet?
Is er toekomst voor de globetrotter in dit rotland?
Een globetrotter valt altijd in slaap, al is het al 1 uur. Een fruithapje doet wonderen.