kerkenpad

Dinsdag 22 november 2011 Kampala Kerken
Ik slaap uit en neem daarna het eenvoudige ontbijt van dit hotel. Het is koffie, zoveel als ik maar drinken wilt, en tweetoastjes met niks. Dat is erg luchtig. Ik bel de bus, maar ze hebben mij het verkeerde nummer gegeven. Er ontbreekt een cijfer. Ik ga er maar eens naar toe. Het kantoor is nog dicht. Het echte kantoor geeft me het nummer van iemand anders en deze zegt, dat ze om tien uur open zijn. Het is nu half tien en ik koop een kaartje bij de concurrent. Bij een bank ga ik Amerikaans geld halen en kijk daarna nog even of de mannen van de eerste bus al gearriveerd zijn. Het kantoor is om half elf nog steeds gesloten. Als bewijs maak ik een foto. Dat doe ik, omdat ik tijdens de reis, bij andere reizigers heb meegemaakt dat als je zegt dat je komt en niet komt dan moet je toch de reis betalen. Het is nog geen etenstijd, maar bij “Brood” neem ik twee saucijzenbroodjes en een cappuchino. Ook zie ik Ria. Ik loop naar de hindoetempel van Kampala. Voordat ik er ben, bezoek ik een Jaïntempel. Het Jaïnisme is een afsplitsing van het hindoeïsme, ook daar komt het voor, en zijn erg op de dieren. Ze zouden allemaal vallen Marianne Thieme. Sommige volgelingen hebben een mondlapje voor, om geen vliegje met vergis door te slikken. Zijn zullen nooit in Rwanda chimpansees gaan bekijken. De hindoetempel is helaas gesloten. Ik loop naar de volgende en ook die is om vier uur open. Een man in het oranje, geen reïncarnatie van Andre Hazes, heet van harte welkom om die tijd. Op naar het Mengo paleis. Ik loop een tijdje naar boven en houd een bromfiets taxi aan. Voor de goede prijs stap ik achterop. We passeren een paleis en rijden door ’half’ Kampala. Waar komen we naar een kwartier en vragen om vijf keer het afgesproken bedrag, juist, bij het paleis waar we na 2 kilometer langs hadden gereden. Deja vu (geen Crosby, Stills, Nash en Young), Buea, Yaoundé, Pointe Noir, Benguela en Lubango. Het paleis is niet interessant, maar de ruïne van de martelgevangenis van Idi Amin wel. Het stelt alleen geen feces (ontlasting) voor. In de heuvel is iets uitgehouwen. In kleine cellen stopte Idi vijf honderd man. Ach, de slavernij was niet nog zó slecht. Door het water loop ik nog langs een paar ruimtes. Ik ben gauw uitgekeken. De dame wijst me nog op de zinnen, geklad op een muur, die toevallig in de LP staan. Achterop een bromfiets ga ik naar de katholieke Rubaga kathedraal. Een broeder leidt me rond. Hij slaat ook een goed noot aan van het orgel. Dat doet hij door met zijn voeten voor lucht te zorgen. In de gebrandschilderde ramen zijn de martelaren afgebeeld. Zij zijn de eerste christenen en zijn door koning Kabaka Mwange de Tweede (niet te verwarren met de Eerste) een koppie of iets anders kleiner gemaakt. Het plafond bij het altaar is Vaticaan-geel. Boven een deur zijn de eerste vijf evangelisten, die hier evangelie kwamen verkondigen afgebeeld. Hun buste is boven de ingang van de kathedraal. Ik loop naar de backpacker en neem er een biertje. Ik spreek een Israëlische, die ik vanmorgen met een vriendin in de stad zag lopen. We hebben het over het land van melk en honing tussen de Jordaan en Middellandse Zee. Wat zagen de Arabieren en sommige dat toch graag anders. Ze proberen de Joden al 64 jaar aan de andere kant van het strand te krijgen. De Iraanse gek Amedinerat werkt eraan door met atoombommen de nieuwste genocide voor elkaar te krijgen. De wereld kijkt na, Armenië, Namibië, Auschwitch en omstreken, Cambodja en Bosnië (met onze jongens in het blauw) nog steeds toe. Als de israeliërs er iets tegen doen,krijgen de Joden weer de schuld maar het zal hun een rotzorg zijn. Ze hebben de zoveelste poging tot uitroeiing na de Sjoa dan weer overleefd. Laat de Turkse premier maar zeuren om een excuus. Niet alle turken zijn het hiermee eens. We zijn in Oeganda en lullen met een joods meisje, die met haar vriendin, dus door Afrika reist. Ik loop naar de Anglicaanse Namirembe kathedraal. Buiten wil een jongen met me praten. Ik doe dat onder het fotograferen. Hij haakt dan ook al gauw af. Binnen oefent een koor. Zo hoor ik, wat ik zondag niet heb gehoord. Ik loop verder naar beneden en wat ik al wist: De ghadaffie moskee kan ik als ongelovige niet meer bezoeken. Ik vind, dat niet erg. Vroeger ging ik alle dingen af, maar sinds mijn bezoek aan een moskee in Manilla (toevallig ook met ons geld betaald door wijlen Mouamar) heb ik daar minder zin in. Het kwam dat in de route zo uit. Ook ben ik te laat om de hindoetempels nog een keer aan te doen. Die dingen heb ik ook al genoeg gezien. Misschien in een ander land weer een keer. Ik loop naar mijn lodge. Na het douchen, eet ik weer lekker beneden. De bus gaat om tien uur en om 21.10 krijg ik mijn eten na weer de pizza en lekkere soep. Na de kip is er het toetje onder het afrekenen. Op de bromfiets ga ik naar het busstation. Na wat smeken, kan mijn rugzak onderin de bus. De mzungu (scheldnaam voor rijke/blanke) heeft het voor elkaar. Dit komt omdat men altijd goederen onderin de bus stopt. Omdat men geen respect heeft voor de passagier, moet deze zijn spullen maar ergens kwijt te kunnen. De bus vertrekt een beetje later. Mijn leuke buurvrouw Fiona vertelt waar ze woont, want wij passeren haar buurt. Het is dan al bijna het begin van een nieuwe dag.