close to the edge

Woensdag 12 oktober 2011 Kimberley
Ik laat ook vandaag de wekker om half zes afgaan.
In het tankstation koop ik een paar sandwiches en een flesje melk. Op mijn kamer heb ik alweer koffie gezet. Aan de overkant staan al een paar busjes voor Kimberley, denk ik. Ik pak de bagage en loop naar de busjes. Ik ben er net, komt er een taxi. Voor 45 rand mag ik mee. Met zijn vieren zitten we achterin. Ik zie weer de landbouwgronden van de blanken. Je kwam dit vroeger ook veel in Zimbabwe tegen, maar daar is het allemaal historie. Hopen, dat dat hier ook niet komt. Straks ben ik een bekende Nederlander en dan moet ik in een telefoonpanel om geld te schooien voor giro 555. Om 9 uur zijn we al in Kimberley, alleen is de lodge niet te vinden. Ook een tandeloze blanke weet het niet goed uit te leggen. Terug in de stad zien we een bordje, dat Gum River Lodge 4 kilometer verderop is. De chauffeur dumpt echter bij Kim By Night. Wat achteraf beter is. Hij zegt nog voordat onze wegen zich scheiden, dat de chauffeur van gisteravond hem heeft gebeld. Hij is agent en als hij niet hoeft te werken, rijdt hij taxi.
Ik installeer me en koop bij een Bengaal een connector voor mijn stekker. Op zoek naar the Big Hole koop ik stiften bij een chinees. The Big Hole staat niet goed aangegeven. Een vrouw zegt, dat ik een taxi moet nemen. De portier van de Chinese winkel zegt, dat ik het met de benenwagen wel red. Dat is ook zo. Eerst ga ik bij het Star of the West Hotel een biertje drinken, want ze hebben geen koffie. De jongen, zegt ook dat al een aantal blanken naar Australië zijn geëmigreerd. Ik zet mijn rondje om het grote gat voort en kom bij het Proteahotel. Hier kun je het grote gat ook zien. In dit hotel verbleef vorig jaar het team van Uruguay met Súarez Hands, die op die manier Ghana uit de WK tikte. In een lijst hangt een T-shirt van de blauwen met alle handtekeningen.
Door een hek kan ik naar het museum. Het is gratis, alleen de film, een blik op het gat en een rondleiding kost een paar centjes. Ik moet wachten op de film van 13.00 uur. Ik koop een paar souvenirs en ansichtkaarten, die ik meteen kan beschrijven en posten. De film gaat over de geschiedenis van de mijn. Dat een jongen een leuk glinsterend steentje vond. De boer, boer de Beer, verkocht zijn boerderij en op de nieuwe vond hij ook weer een diamant. Na de film loop ik met een drietal Pretorianen en een Joanna naar het gat. Het gat is nog net zo groot, als toen ik hier in 1984 met Arie Hongderd hier was. We lopen langs alle feiten, een plee en machines. We gaan met de lift naar beneden. In de mijnschacht wordt een explosie gesimuleerd en gereedschap getoond. Via een deur komen we in het mijnmuseum. Die lift was dus fake. In het museum is weer de geschiedenis en leuk allerlei diamanten worden vertoond, maar die mogen we niet fotograferen. Wel buiten een paar nepdingen en ook glinsteren. Trouwens bij de geschiedenis werk ook stichting van de staat Israël vertoond. Misschien is één van de sponsoren joods. Ik sluit af met koffie en cake van de dag. Ik loop nog door het gerestaureerde mijnstadje. Aan alles, komt een eind. Ik loop terug naar de stad. Eerst naar de Spar. Ik koop weer een stift, want twee van de vier, die ik bij de chinees had gekocht. Ik krijg drie nieuwe uit het setje van 10 rand. Er lopen wel echt mensen rond, van ik moet hier na zonsondergang hier niet zijn. Ik vraag aan iemand, waar internet is. Waar hij moet zitten, kan ik hem niet vinden. Ik vind er één in een Mall. Daar kijk ik naar mijn mailtjes. Ik zie, dat een vrouw op het lab zwanger is en twee anderen vandaag een borrel hebben. Ze zijn samen 25 jaar in dienst van Meander Medisch Centrum en één van zijn juridische voorgangers.
De jongen van het internet café/drukkerij brengt me terug naar mijn hotel. Het is niet echt gevaarlijk, maar het begint al avond te worden en dan is het uitgestorven in het centrum. Ik neem in het café van het hotel een biertje en bekijk mijn foto’s. Het is echt een kleurlingen hotel. Ik relax op mijn kamer om na achten aar het restaurant te gaan. Het is het restaurant is het café van vanmiddag. Ik moet een taxi nemen. Het duurt een tijdje voor hij er is. Maar dan kom ik er ook voor 30 rand. Het eten is en lekkere rump. Na het eten neem ik nog een biertje en werk aan mijn dagboek. Er zitten allemaal Afrikaners. Een paar jongens willen volgend jaar naar Nederland komen. Ze vinden Zuid-Afrika achteruitgaan. Geluk is, dat de jongens weggaan, als ik biertje op heb. Maar ik krijg eerst nog een tequila van één van hen. Ze brengen me naar het hotel. Ik kan beter bij één van hen thuis slapen dan bij de kleurlingen, vindt één van hen. Dat doe ik niet.
Ik slaap op tijd. Elf uur is toch normaal. Ik kan toch niet Pauw en Witteman toch niet ontvangen.