late to the lake

Maandag 7 november 2011 van Vwaza naar Karonga
Om 5 uur gaat de wekker. Het begint net licht te worden. Als ik naar het toilet loop, staat een bushbuck doodstil in de struiken. Was ik even slim om mijn camera mee te nemen. Impala’s passeren en rennen weg, als een bewaker van zijn post terug komt. Ik vraag naar de geweerschoten van een uur geleden. Hij doet er heel laconiek over. Hij zegt, dat het waarschijnlijk waarschuwingsschoten waren tegen een buffel bij iemand in de tuin. Om half zes komt Godwin en kookt water voor de thee. Bavianen passeren. Vogels kan ik in de gaten houden. Om kwart voor zeven verlaat ik het kamp, geef Godwin een fooitje en loop naar de weg. Ik heb weer dezelfde pick-up als zaterdag. Een jongetje moet steeds huilen. Na een half uur telt de hulp van de chauffeur hem op. Zijn moeder doet zijn broekje uit en hij kan piesen. Dat was de reden. Hij moet al goede sluitspieren hebben ontwikkeld. Om kwart over acht ben ik in Rumphi. Ik denk, dat de bus van zes of zeven uur uit Mzuzu zo kan komen. Grapje. Ik verbreek het record van wachten, vier uur. Iedereen zegt, dat de bussen zo moeten komen. Ik neem nog een broodje ei met thee met melk en het wordt vanzelf later. Er komt een flinke regenbui over en ik maak een praatje met een Duitser, die hier vrijwilligerswerk doet. De bus moet om tien uur komen. Om elf uur. Om twaalf uur en maar wachten. Ik gebruik de tijd om het verslag tot gisteren bij te werken. Nu is het weer wachten op een Wi-Fi-plek. Ik heb ontdekt, dat sommige internetcafés ook Wi-Fi hebben. Dan om twaalf uur komt de bus van National. Waarom zijn de bussen van zes en zeven uur van AXA en Flying Horse nooit gekomen? De National zou om acht uur uit Mzuzu vertrekken. Het is een gekkenhuis. Er vormt zich geen mooie rij, maar een bende. Al gauw heb ik een kaartje, maar in het gedrang kost het nog heel wat moeite om in de bus te komen. Al mijn bagage gaat mee naar binnen. Dat wordt staan. De kleine rugzak kan nog in het rek. De bus vertrekt na een half uur chaos. Niet iedereen kan mee. Een jongen naast me gebruikt mijn rugzak als kussen om te slapen. Na een half uur stapt zijn buurman bij het raam uit. Ik heb een zitplaats. Nu wordt het een mooie rit. We gaan bij het enscarpment naar beneden naar de rivier. Dit zal Frederik van Liwonde hebben bedoeld, dat het meer in het noorden mooier wordt. Op zich is het meer niets bijzonders. Na ruim twee uur rijden zijn we bij het meer. Een half uur later heb ik verbinding met mijn mobiel en bel mijn ouders. Ze zijn vandaag 59 jaar getrouwd. Ik feliciteer hen. Ik zeg, dat ik 5 december terug kom en dat ik Afrika zat ben, maar ik ga niet eerder terug. Ik wil op 5 december graag boerenkool of zuurkool met rookworst eten. Met Johan sms ik over de voetbaluitslagen. Hij vergeet Feijenoord en de volgende dag hoor ik, dat het weer een drama aan het worden is. Met Spakenburg gaat het goed. Om half vijf zijn we in Nkapa. Hier kun je weer mango’s kopen. Met nog 9 kilometer te gaan, stoppen we nog één keer voor deze vruchten. Zoals altijd stopt de bus om mensen er al uit te laten. Steeds moet bagage van het dak gehaald worden. Wat een tijd kost het steeds. Om vijf uur kom ik in Karonga. Weer kon ik niet naar de kapper en internet. Met een fietstaxi laat ik me naar de Lodge rijden. Dat is nog 3 kilometer op een hard achter zitje. Ik heb een simpele kamer bij de Mufwa Lakeshore Lodge & Camping. Bij de Marine Club drink en eet ik. De kip is niet te vreten, te veel geroosterd. Na het tweede biertje aan de bar reken ik de drank af. Ik krijg 20 kwacha’s te weinig. Na veel zeuren krijg ik ze. Wisselgeld blijft een probleem. Terug ga ik even liggen en val in slaap. Om tien uur ga ik echt het bed in.