To the bank

Vrijdag 11 november 2011 van Sitalike naar Mpanda
Ik heb weer apart gedroomd. Maar als ik het vermeld, heb ik misschien een gesprek op hoog niveau. Ik hoop, dat ik gauw met die lariam kan stoppen en dromen van een nieuwe reis. Vandaag is het een gekke dag. Ik sta op tijd op, maar mis toch de bus. Een jongen van de campsite gaat met me mee. Ik ga geld pinnen en weer omwisselen om de toko aan dollars te helpen. Ik zit voorin en Robert achterop met mijn grote rugzak. Om half acht zijn we al in het stadje. De bank is nog dicht. Ik weet dus niet of ik geld kan wisselen. We gaan eerst wat eten. Robert uitgebreid, want ik betaal. Om half negen gaat de bank open, maar de pinautomaat doet het nog niet. Bij het treinstation gaan we informeren over de trein. Die gaat pas zondag. Dat wordt zaterdag weer 8 uur in de bus. Terug, doet de pinautomaat het weer en kan ik geld wisselen. Ik wissel wat meer om meer cash dollars te hebben. Als dat klaar is, geef ik Robert vooral de kleine biljetten. Hij heeft daar een opmerking over. Bij wisselen op de zwarte markt zijn de koersen voor kleine biljetten vaak lager. Ik geef hem nog wat geld voor het bier, maar niet alles, want gisteravond zat hij ook al op mijn zak te teren. Bij het afscheid nemen vraagt hij niet om geld voor de bus terug. Dit alles geeft mij het vermoeden, dat de dollars weer op straat tegen een betere koers zijn omgewisseld. Ik zwerf wat rond en koop een buskaartje bij de busmaatschappij tegenover het Moravische hostel. Ik laat wat spullen naaien en dan is het al weer lunchtijd. Bij een andere bank vraag ik ook naar kleine munten, maar die zijn helemaal uit de omloop. Ik vind een internetcafé, waar ik met mijn notebook terecht kan. Ik schrijf mijn dagboek bij tot gisteren en plaats die op mijn weblog, als het internetcafé weer voor mij open gaat. Ik kan Gilad Shalit ook een kaart sturen. Kijk maar op www.cidi.nl . Gilat werd jaren geleden ontvoerd door vrienden van van Agt (geen katholieke vriend) en die snol van Duisenberg. Het geteizem, dat dagelijks honderden raketten op Israël schiet. Afgelopen dagen heeft weer een antisemitische armada geprobeerd om door de veiligheids zone te breken. Mijn zionistische vrienden hebben zich weer kordaat gedragen, zoals een beschaafd land het betaamt. Erdokan kan nog een tijdje op excuses voor de zelfverdediging van mijn vrienden wachten. Hij hoefde niet lang te wachten op hulp van Israël bij de laatste aardbeving in Turkije. Maar goed, we zijn in Tanzania en zitten te internetten. Ik zal nu niet de toestand in de wereld bespreken, want dat kon alleen G.B.J. Hilterman op zondagmiddag tussen een en tien over een. Ik bespreek ook niet de stand van de A.E.X. of de weersverwachting in Tanzania. De regentijd zit eraan te komen. Wel is het zo, dat het hier een uur later donker wordt, als in Malawi. De bus van morgen vertrekt ook weer om 6 uur, maar morgen kan ik pas vermelden, hoe laat het werkelijk was. Hier zit geen regering, die in de gaten houdt hoe laat al die bussen vertrekken. Ze zijn veel te druk met hun eigen zaken. Ik eet hetzelfde als vanmiddag, maar moet meer afrekenen. Zo zie je maar, altijd van te voren vragen hoeveel iets kost. Voor je het weet heb je met een vrouwtjes kaffer te maken. Ik moet de foto’s nog overzetten, maar vul vast in dat ik om 11 uur ga slapen. Of ik het morgen nog ga vermelden weet ik niet, wel of het Adventure Wrak werkelijk om 6 uur is vertrokken. Ik heb in ieder geval weer een raamplaatsje, als er ramen inzitten. Afrika is een verrassend continent.