To hell with the devill

Maandag 19 september 2011 van N’Dende naar Dolisie
Vandaag gaat het dan gebeuren. Alleen, waarom moet ik steeds zo vroeg op? Om 7 uur staat de pick-up al voor de deur. De vrouwen nemen hun plekje alweer in om het stapeltje aardappelen te verkopen. En maar zeuren, dat ze het eind van de maand niet bereiken. De pick-up wordt voller. Binnen is 5000 en achterop 3000. Er worden ook nog stoelen gehaald. Ik stempel uit. Het is zo gepiept. Ik ben de enige, want de andere passagiers gaan niet over de grens. Over het gravel rijden we door de savanne. Bij een politiepost moet ik me nog een keer uit laten schrijven door een man, die meegere3den is. In Dousala is de laatste controle en dan doet een jongen de slagboom omhoog. Ik zeg, dat hij Gabon open doet. Wel grappig gevonden.
Zo kom ik om 9.15 al in Congo. Politie, douane, gendarmerie en nog de immigratie en dat allemaal voor niets. In de guesthouse neem ik een kamer, want morgen vroeg komt pas een truck die naar Dolisie rijdt. Met een gesprek met een man, die op een paspoort wacht, drink ik koffie.
Na het toilet ga ik maar eens wandelen zonder camera, want ik heb de hele dag nog om foto’s te maken. Doe dat nooit nooit nooit. Ik kom in het bos een slang tegen. Een mooie geelgroene. Ik zal hem nooit meer zien. Terug bij de weg, het is rond een uur of twaalf, spreek ik een paar mannen. Ze zijn met hun vieren. Misschien kan ik meerijden. De eigenaar doet nogal vaag. Hij moet terug naar Gabon. Hij heeft de papieren niet in orde. Het zal tot drie uur duren. Ik neem maar eens een biertje en geef één van de jongens cola. Die jongen zegt, dat Jezus Christus een belangrijk persoon is. En maar wachten en het wordt zo warm.
Ik mag meerijden. Ik haal de spullen en betaal het meeste van de kamer. Als we net wegrijden, wil de eigenaar geld zien. Ik zeg drie, hij twaalf en we keren weer om. Als ik tien zeg, dan kan ik meerijden. In Nyanga staan we en hele tijd, want hij moet 40 duizend betalen voor het niet bij zich hebben van een vaccinatieboekje. Bij mij is er niet om gevraagd, hoezo corruptie. Omdat de politie snel mijn land had geraden, had ik “douze points” gezegd en dat had het ijs gebroken. Leuk om te zien hoe dat mannetje nu heel nederig was. Ik moet de 10 duizend nu al betalen vanwege hun 60 duizend. Na een uur verlaten we Nyanga. Het wordt donker. De volgende ellende is in Kibangou. Hier moeten ze bij elkaar 40 duizend betalen, of ik 5 duizend wil lenen. Het gebeurt allemaal bij kaarslicht. Ik leen mijn zaklamp uit. De duivel rijdt nu. En hij gaat als een gek. Als we het asfalt bereiken weet hij de weg naar Dolisie niet. Een paar keer vragen en we zijn er. Het blijkt, dat de eikels niet in Dolisie gaan slapen, maar door rijden naar Pointe Noire. Hij wil me voorin de stad eruit zetten. Als ik er op sta, dat hij naar het centrum rijdt, wil hij naar PN. Ik trek aan de handrem. Het komt erop neer dat ik maar uitstap. Ik neem afscheid van de twee dikke jongens en zoek mijn zaklamp. Na een tijdje rijden ze weg en het blijkt, dat zij hem achter gehouden hebben. De taxi brengt me naar het hotel. Zoals ik al gewend ben, weten die taxichauffeurs in Centraal-Afrika werkelijk geen reet. We rijden een paar keer door het centrum op de kaart van de Bradt. Waardeloos die kaarten. Toch komen we in hotel Rubis. Hij is wat duurder, maar ik krijg een kamer goedkoper, omdat de douche het niet goed zou doen. Ik neem een biertje, na een dag, dat ik bijna niet gegeten heb.
Maar goed ondanks die duivel, hoef ik niet tot morgenavond op een vrachtwagen zand te happen.
Om half 2 ga ik slapen.