aapjes kijken

Donderdag 17 november 2011 Hike in Parc Nyungwe
Vandaag geen chimpansees. Ik kom wel uit de slaapzak. Wat moet je anders?
De verhuurder van de tent zorgt voor warm water. Met een mok besprenkel ik mijn gespierde lichaam, denkend aan Cleopatra met de ezelinnenmelk. Zou het lekker zijn geweest met Cleopatra in de ezellinnenmelk? Schuimt die zooi. En dan kom ik weer bij Adele Bloemendaal met haar: “Brosch”. Van Adele en de Brosch al een tijd niets meer gehoord. Het Is allemaal lucht of was het nou echt? Die Brosch? Ondertussen gooi ik warm water over me heen bij een buitentemperatuur van 14C. (Ik hoop, dat de spellingscontrole hier nog 14 graden van maakt). Nee dus, 14 graden Celcius. Langzaam verdwijnt de mist en bewolking. Ik bel Wim nog een keer en hij vertelt, dat het chimpansee kijken wel 300 dollar kan kosten. Ik stort me op mijn tweede blikje vis en de tweede helft van de crackers. De voedselbank was gisteren vroeg dicht. Als ik het glazuur aan het begin van mijn darmen heb opgepoetst lees ik nog wat. Het moet de LP (in dit geval niet de analistencode van Levine, maar de Lonely Planet) geweest zijn. Ik heb het zo op doktersromannetjes. Prudence, hij heeft gewoon een parkwachter pet op, haalt me op. Een paar jongens gaan een hike maken en misschien is deze ook goed voor mij. Het wordt de purple hike. Het is te doen voor een paar jonge kerels. Net afgestudeerd aan de TUD. Een hike van drie uur. Marcel gaat een ding op de markt brengen tegen het verzwikken. Zo komen we op mijn zwakke linker enkel. Dat ding is bagger. Ik heb ook al heb ik niet twee rechter handen, maar als iets stuk dan wordt altijd gemaakt. Het wordt gemaakt door mezelf, door iemand uit mijn net werk of niet iemand uit mijn netwerk. Een afrikaan heeft waarschijnlijk geen netwerk. Netwerken kunnen ze in ieder geval niet. Ze kunnen nog geen trap naar boven maken. De trap naar de immigratie van Tanzania bij de grens van met Burundi had een tree, die bijna twee keer zo hoog is als de rest. Daar reken je als beschaafde tweevoeter niet op en dan heb je even problemen met je evenwicht. Hetzelfde in het hotel in Burundi ook daar klopte geen anus (medische taal) van. Bij de oplevering aan de Kruiskamp had ik die luu van Dura zo aan het werk gezet. Bob zijn vriend heeft last van dunne druk, maar weet wel de hele tocht zijn billen dicht te houden. Daar komt een boel techniek bij kijken. We denken apen te zien. Een blauwe aap (geen één van de Westmaat) sprint er gauw tussen achter een vogel aan. Bij gebrek aan primaten stort ik me op de paddenstoelen en orchideeën. Iets voor een seniorenmiddag. We gaan naar beneden en moeten ook weer naar boven. Omdat ik in het begin al uitgleed, ben ik maar extra voorzichtig. Na een waterval en een onderbreking zien we dan eindelijk apen bij de canapé. Het zijn blauwe apen. Zo blauw zijn niet zo, als een echte blauwe. Een stormvogel is pas blauw. Een blauwe staat vier aan kop, vier punten los van nummer twee. Het is zo weer zaterdag. Dan begint die blauwe vetopslag weer te jeuken. Vooral rond 5 uur Westmaattijd. Maar ik ben in een park in Rwanda en loop maar. Om half één zijn we terug en drinken we wat onder het afdak van gisteren. De Canuk en Helvetiaan van gisteren bij de memorial van gisteren hebben ook een hike gedaan, geen aap gezien. De vier gaan met de bus naar Kigali. De Brabanders zullen een bierglas uit Mozambique meenemen, als ze die te pakken krijgen. Voor is het voor de rest hangen. Foto’s overzetten, dagboek bijwerken. Om half zeven komt mijn klaargemaakte eten. Macaroni met vis en teveel patat. Om half acht lig ik in de slaapzak nog na te denken. Ik moet lang denken, want ik heb een 0,65 Mützig meegenomen. Ik weet hem steeds te vinden. Tot half negen, want dan is hij leeg. Netjes tandjespoetsen en het regenwoud besproeien en om 20.45 pitten.