Again on the Train

Zaterdag 29 oktober 2011 Trein naar Cuamba
Om drie uur gaat de wekker. Wat een tijd voor vakantie. Om 3.45 loop ik naar het station. Wat een tegenvaller, de tweede klasse is vol. Nu moet ik een plekje zien te vinden in de derde klasse. Ik heb geluk. Iemand heeft een plaatsje voor me vrijgelaten. In ieder geval is er plek voor drie en twee zijn bezet. Het is nog schemerig, als de trein om 5 uur vertrekt. De hele dag door stopt de trein. De hele dag door zien we bergen. Dus weer veel van die rotsen schieten. Ik denk, dat het een vulkanische herkomst heeft. Een aantal mensen zitten te dommelen. Ik zit niet bij het raam, maar bij het gangpad. Zo kan ik nog een keer door een ander raam foto’s maken. Om kwart voor acht stopt de trein. Het is waarschijnlijk Mutivaze (Mtc 20, enkeltje vanuit Nampula) geweest. Zeker niet Soestduinen, want daar stopt al jaren geen trein meer. Hier slaan de mensen vooral suikerriet in. Om 8 uur zijn we even in Namina (40), 8.45 Rende en van 9.25 tot 9.30 in Ribaué (60). Hier wordt ook weer van alles ingeslagen. Het zullen wel tomaten geweest zijn. Een moeder met een kind staan klaar om uit te stappen, maar ze staat er maar tot we nog een aantal stations gepasseerd zijn. Na een ritje van vijf minuten stoppen we in Bekwaria en weer een kwartier later in Cunle. Je zult begrijpen, dat ik al deze namen niet in mijn woordenlijst zet, want ik weet niet wanneer ik weer hier kom. Om 10.15 is een stop in Rivan en tien minuten later staan we 5 minuten stil in Lapala (85).Hier zijn de uien in de aanbieding en binnen komen weer zakken. Het meisje, dat een tijdje tussen de jongens inzat stapt hier weer uit. Mobiele nummers worden uitgewisseld. De jongen leent mijn ballpoint, om het op zijn arm te schrijven. De volgende stops zijn in Macroane 10.55, Bojan 11.05, Mosa 11.15 tot 11.30 om dan even stil te staan voor het knoflook van 11.40 tot 11.45 in Riane (90). Hier wil men van de wortels af. De mannen werken er één naar binnen. Ik vraag hoe ze smaken en krijg er ook één. Heb ik toch wat te eten, want de halve kippen, als in Angola, laten nog op zich wachten. Steeds zijn buiten weer die bergen. Ik vind ze op de Uluru lijken. Dat is een kale rots midden in Australië. Australië ligt bij Ile de Amsterdam rechtdoor. Ik hoop, dat dit een goede omschrijving is voor iemand, die niet weet waar Australië ligt. Wees eerlijk; het verslag van deze dag is helemaal niet slaapverwekkend. Ik was vergeten, dat de trein ook bochten maakt. Dit komt, omdat die in de rails zitten. Zit de trein niet op de rails? Dan gaan we heel langzaam. Tegen twaalven zijn we in Rianni. Van 12.10 tot 12.15 zijn we op het station van het dorpje Namacuna (100). In Malema (105), waar we van 12.55 tot 13.15 staan komt dan de kip langs. Ik doe me te goed aan een pootje. Arm beest; nu moet het naar de podoloog. In Tui/Makata 1 gaan de uien weer van de hand, 13.50 tot 13.55 en twintig minuten later in Lomola/Makata 2. Een topless meisje van een jaar of twee staat met haar krullen achter me op de bank. De voorlaatste stop is Mutuali (135). De drie mannen, waar ik de hele dag al bij zit stappen. Alle uien, tomaten, knoflook, wortels en de rieten kleedjes gaan door het raam. Ik weet echt niet meer, waar ze die rieten kleedjes hebben gekocht. Voor diegene, die erin geïnteresseerd zijn, het moet voor Rivan geweest. De trein kan het station van Mutuali niet bereiken. Hij heeft te weinig gang en we moeten een kilometer of vijf terug om gang te maken. Dan met de laatste lucht bereiken we het station. Dat zal wel door al die uien gekomen zijn. Ik vind het niet erg, dat ik van die mannen af ben. De oudste kocht van alles en schooide me daarna om geld voor drinken. Het blijven schooiers. Het zit gewoon in de genen. Kijk, bij de carnavalsoptocht op Hooglánd van de Eemschuumers is ook een schooiwagen. Maar dan praat je wel over de grootste optocht van boven de rivieren. Ik kom er nu achter, dat de volgende wagon een restauratiewagon is. Had ik hier lekker de hele dag kunnen zitten en verslagen wegwerken. Voor de laatste twee uur heb ik alleen nog oog voor mijn notebook en niet meer voor al die stationnetjes. Ik schiet nog de verkopers bij één station en wat bergen. Ik had hier, in de restauratie, lekker kunnen eten en drinken. Zit ik vandaag aan een vruchtensapje. Snel een fruithapje halen. Ik neem een 2M. Ik vind die Laurentina niet zo lekker. Ik heb daar wel een bierglas van. De stand is 7 bierglazen. Om deze dag nog meer op Numeri te laten lijken komen hier de namen: de voetbal van 33 uit Kameroen, de twee gekochte glazen van Ngongo en Premium uit Kongo Brazzaville, twee bierglazen ‘Ngola (één is door Elize meegenomen), de Castel uit Kimberley en dan de Laurentina uit Mozambique. Weet iemand nog ergens een vitrinekast voor bierglazen, want de huidige begint al vol te raken.
Terug naar de trein. Om kwart voor vijf kom ik dan op het eindpunt van de trein. Nog even een paar foto’s van de locomotief en dan op zoek naar mijn slaapplekje. Een fietstaxi brengt me erheen. Ineens is de prijs erg hoog, als hij mijn biljet van 100 ziet. De barkeeper van het hotel schiet even voor. Het hotel is vol en kom bij Vision 2000 terecht. Wel weer een dure tent van Mtc 1240. Ze hebben hier Wi-Fi. Na een drankje, douchen en eten stuur ik een paar berichten weg en dan heb ik eindelijk mijn zaterdagavondje. Ik raak aan de praat met een landgenoot, Remco. Ik zag al “eetsmakelijk” op een bord staan. Zijn moeder zit hier al 25 jaar. Zijn ouders zijn gescheiden en ze had een relatie met een Mozambikaan. Deze man had een mijn halfedelstenen en is overleden. Hij hoorde niet bij de kliek, die hier aan de macht is. Nu wordt stukje bij beetje zijn moeder kaalgeplukt, want zij zat ook in die mijn. Wat Remco me vertelt, herken ik na bijna 9 weken Afrika. De busjes zijn hetzelfde, maar ook hoe men hier met elkaar omgaat. Men heeft geen respect voor elkaar en is niet solidair. Men leeft bij de dag. Iets opbouwen heeft geen zin. Krijg je het hier te goed. Dan probeert de heersende kliek en je familie je het geld afhandig te maken. In deze landen is een kliek, die het goed heeft. De rest moet het maar uitzoeken. Iemand wist me een paar dagen geleden te vertellen, dat bijna alle mijnconcessies aan Brazilië zijn verkocht. Het geld verdwijnt in de zakken van die zakken in Maputo. Of zoals het me werd verteld: “Het is het privé-gedeelte van een minister”. En wij maar zelfgeschilderde ansichtkaarten al die prullaria kopen op een zendingsdag of in een wereldwinkel om er de hemel mee te verdienen. In de Bijbel staat, dat je goed moet zijn voor de armen en naakten. De zweep erover. Afrika is het rijkste continent. Volgens de evolutie zaten Amerika, India, Antarctica en Amerika aan Afrika vast. Deze (sub)continenten zijn gaan bewegen. Zelfs het continent Afrika is de laatste miljard jaar uit zijn luie nest te branden. Bij de evolutie kijkt men niet op een paar miljoen jaar. Ik koop op een zendingsdag nooit meer kraaltjes gemaakt door een zielig Afrikaantje zwart als roet, die ging eens wandelen. Ja, als een Afrikaantje zicht voortbeweegt, maken ze er al een liedje van. Je ziet hier bijna geen parasolletje. En als ze er één hebben, dan staat er “made in China” op. Om terug te komen op die zendingsdag, ik koop een broodje paling of zalm. Daar heb je veel meer aan. Als ik terug ben moet Jack maar eens een paar harinkjes schoonmaken. Remco adviseert me ook om over Madimba naar Malawi te rijden. Veel te laat, het is al half drie, ga ik slapen.