A bridge to far

Donderdag 27 oktober 2011 Mozambique Eiland De brug op en neer en kerken
Vandaag kom ik vroeg uit de veren. Ik wil net als Tu gisteren de brug op en neer. Ik doe dit erg vroeg, omdat ik dan nog wat aan mijn dag heb. Ik kan ook nog ontbijten. Om half zeven loop ik al buiten en tegen zevenen ben ik bij de brug. Het is wel een heel eind. Tu deed er gisteren drie uur over. Even klokken en daar gaan we. De paden, de laden in. Veel keus is er niet. De brug is smal. Bij het naderen van een tegenligger, moet één van de voertuigen even naar de vluchthaven. Ik snap alleen niet, waarom de brug niet meteen twee auto’s breed is gemaakt. Er zijn genoeg drempels om het verkeer af te remmen. Het valt me op, dat het aflopend tij is. De burcht komt al droog te liggen. Vissers kijken in hun bootjes of er nog wat te vangen valt. Het water blijft maar zakken. Als ik halveerwege ben, komen mensen van het vasteland. Ze gaan op schelpenjacht. Man en vrouw, jong en oud. Iedereen loopt met een emmertje of schaal. Na 55 minuten ben ik aan de overkant. Even wat koekjes en water wegwerken en dan terug. Het aantal mensen wordt steeds groter. Ze lopen onder de brug door om een eind verder weer naar de andere kant te gaan. Het komt steeds verder droog te liggen. Ik zie al zeesterren op het droge te komen te liggen. Men heeft er geen oog. Het komt niet helemaal droog te liggen. Aan de overkant aangekomen, is men daar ook bezig. De vissers hebben hun werk erop zitten. De burcht staat nu ook droog. Jongens hebben het gebouw beklommen. Ik denk, dat ik na het eten even ga kijken.
Terug bij Luis staat binnen de kortste keren het ontbijt voor mijn neus. Daarna ga ik even met mijn weblog aan de gang. Om 12 uur ga ik weer. Op de markt koop ik wat fruit en kijk hoe de burcht ervoor staat. Helaas, het is weer opkomend tij. De burcht kan ik niet meer bereiken. Misschien morgen. Ik loop ook land de kerk van São Antonio. Er lopen weer van die vervelende mannetjes. Eén doet alsof hij honger heeft. Ik verwijs hem naar de president. De kerk is gesloten en dus moet ik het doen door door het ramen foto’s te maken. Ik neem een beker yoghurt mee en eet dat op met banaan en twee mango’s. Als dat weggezakt is ga ik weer. Helaas de bank is al dicht. Ik ben op tijd voor het postkantoor. Ze verkopen er zelfs ansichtkaarten. Het duurt een tijdje voordat ik weet hoeveel het kost. Ze hebben helaas geen kleine munten. Hoe kom ik daar nu aan? Ik kom bij het standbeeld van een schrijver en ga dan op zoek naar de hindoetempel. Ik moet er wel goed de plattegrond voor analyseren. Het is een binnenruimte. Een bewaker doet de deur open. Nandi de stier ligt richting de tempel. Daarbinnen zijn beelden van Rama, Ganesha en Hanoeman. Er wordt nog om een fooi gevraagd. Ik geef alleen aan mijn eigen gezindte. Het is alweer half vijf, als ik bij het fort aankom. Daar moet ik zijn voor de kapel van Nossa Senhora de Baluarte. Ik doe de poort open en bekijk het godshuisje. Dan komt er een bewaker en hij doet de deur open. Ik heb me ook op de foto gezet, op het oostelijkste punt van mijn reis. Binnen staat alleen een altaar. De boel is niet echt symmetrisch. De gebroeders Schraa hadden dit nooit zo gebouwd. Na alles rustig bekeken te hebben ga ik weer. Op de pier is weer geen bier. Een Duitse eigenaar van backpacker Ruby, weet te vertellen dat hier nooit bier is omdat het van het ministerie van Verkeer is. Ik ga weer internetten en natuurlijk het afrekenen neemt weer wat tijd in beslag. Van 18.25 tot 19.52 is 87 minuten en geen 137. Ik eet bij Flor de Rosa. Een visje met weer patat en rijst en groente. Okay, de eetlust is terug, de dorst is niet weggeweest. Terug bij het hostel is er een nieuwe lichting menen gearriveerd. Ik neem nog een hel koude cola, als ik met de foto’s piel. Een aussie heeft het grootste woord en rookt een joint met een Portugese reisgenoot.
Om half twaalf ga ik slapen. Pin me er niet op vast.