Where the streets have no names

Zondag 18 september 2011 van Lambaréné naar Ndende
Vandaag vroeg uit de veren, want wat gisteren gebeurde, mag vandaag me niet weer overkomen.
Om 6.15 loop ik al buiten. Eerst nog wat plaatjes van de brug maken. Een man komt al naar me toe over vervoer naar Mouila, waar ik eerst naartoe moet. Ik haal mijn spullen en doe de sleutel in het bakje, waar de sleutel niet door het gleufje kan. De bagage gaat in de voorste auto. Ik kan nog even ontbijt en koffie halen. Om 7.20 vertrekken we. Er blijkt ook een bus te gaan, maar die gaat pas als hij vol is. De taxichauffeur komt uit Kameroen. Hij is een echte wereldreiziger. Hij is in Libië geweest. Zo zo. Hij heeft ooit geprobeerd om Lampedusa te bereiken, maar zijn poging stamt nog uit de tijd, dat Chadaffie, of Khadaffie( of hoe je het ook schrijft) nog aan het bewind was. Hij is misschien nu onderweg naar Gabon. Er wordt gestopt voor mij bij waar water uit de bergen komt. De andere twee passagiers worden in Fourgamou uitgezet en zo gaat de rit tot Mouila alleen met mij verder. Daar neem ik een volgende auto en moet bijna een uur wachten. Ik koop een cd. Met de chauffeur ga ik naar het centrum, waar ik nog koffie kan drinken. Er hangen foto’s van biddende meisjes bij Mekka, miss Kameroen van een paar jaar geleden en de landenteams van Afrika in 2010. Bij terugkomst bij de auto is die helemaal stampvol. Zij gaan naar Legamba. Over gravel gaat het in iets meer dan een uur naar Ndende. Ik laat me bij de Katholieke missiepost uitzetten, maar in deze herberg is geen plaats. Dan maar naar het enige hotel in de grensplaats, waar vandaag de douane dicht is. Ik installeer me en in ede middag loop ik door het dorp na eerst de lunch. De ober wil graag geld voor een biertje. Ik word er zo moe van. Wat een geklaag en geween, als een blanke zich laat zien. Hoeveel kan ik uit deze lopende beurs schudden. Is mijn gezicht wel zielig genoeg of moet ik een sop doornemen over hoe dat moet. Hoort hongerbuikje schudden daar ook bij? Hoe krijg ik die Europeaan zo gek en kan ik rustig verder slapen. Al dat gewerk ook de hele dag ook. Je zou er moe van worden. Laat ik zielig blijven kijken. Nee, hij trapt er niet in, want het is Henk Vinke. De blanke, die roostervrije dagen heeft gespaard en nu hier is. Hij begint dat luie gespuis al aardig door te krijgen. In het zweet des aanschijns zult gij arbeiden, maar hoe zeg je dat in het Frans. Zou het ooit wat worden met Afrika? Ik denk van wel. Als net de eerste pinguïn op mars is geland. En maar stilletjes blijven hopen. In de droge hitte zet ik mijn stappen voort. Ik schiet het gemeentehuis. Een man maakt me erop attent, dat dat niet mag. Dan het douanekantoor maar. Ik zie daar het bord, dat ik in 1998 ook gefotografeerd heb: “48 kilometer Congo”. De barre tocht van morgen. Een kunstenaar trekt de aandacht. Het is geen Armando, maar een houtsnijwerker. Hij is vooral gespecialiseerd in het maken van fallussen. Ik zeg, dat ik er al één heb van vlees en bloed. Voor de rest zijn het kunstvoorwerpen, die niet in mijn rugzak passen. Ik krijg een biertje van hem en in een paal zit een ijsvogel. Ik laat mijn bier weer warm worden. Het vogeltje gaat ergens anders zitten. Kan ik er weer achter aan. Tevreden ga ik met de Regab verder. Ik spreek twee mannen aan. De een is leraar Frans en de ander Duits. Wat doet in dit oord hier een leraar Duits. Hij komt uit Kameroen, een oude Duitse kolonie. Hij is in allerlei steden in Duitsland geweest, om de taal machtig te worden. Met hem wil ik wel in de taal van de oosterburen praten. Die leraar Frans snapt er niet van. Op het grote plein wordt net gevangen vis verkocht. Eén visser heeft een shirt van 020 aan. Als ik de vrouwen op de markt wil fotograferen, die de hele dag al proberen 10 aardappelen e verkopen, vraagt een vrouw om geld. Met geschud van één van haar mama’s maakt ze duidelijk dat het kind geen zou eten heeft. Ik doe net of ik het verkeerd begrijp en zeg dat ik liever een biertje wil. In werkelijkheid haal ik in het restaurant mijn koffieshot. Zolang ik er zelf nog een schepje Nescafé bij mag doen, is het te pruimen. Ik loop naar de Protestantse kerk voor een dienst, maar er is maar één keer kerk en dat is ’s morgens. Die ben ik misgelopen. ’s Avonds eet ik maar rund met spaghetti, want veel keuze is er niet.
In de lounge van het hotel zet ik de foto’s van die dag over. Vervolgens leg ik mij ter ruste.