From the chimps to Kigali

Vrijdag 18 november 2011 Chimpansees en naar Kigali
Ik moet vroeg op, want ik ben op vakantie. Om 6 uur ben ik klaar voor de chimpansees. Gisteren was Prudence nog bij me geweest. De verre groep van 8 personen was vol en nu kan ik alleen naar een groep dichtbij. Ik ding de auto af voor de helft van de prijs naar 50 dollar, als je bedenkt dat de auto van één van de mannen is. Het schijnt hier duur te zijn. Tussen het linkse Tanzania en Uganda liggen de rechtse Burundi en Rwanda. Ik adviseer om net als Samoa van rechts naar links te gaan. Maar niemand luistert naar me, ook de president niet. We vertrekken om 6 uur. Om 6.15 is het raak. Ik hoor de apen al. We zakken met vier trekkers af en kijken een uur naar de chimpansees. De andere groep heeft na een uur nog niets gezien. Vier honderd dollar gedokt vanuit Kigali. De Vink met zijn proeftocht struikelt over die mensapen. Ik had voor ze gebeden, maar ben blij, dat ik bevoorrecht ben. Ik word wel door de muggen opgevreten. Ik kan ook met pijn een moeite dit verslag schrijven. Het lijkt wel of ik lepra heb. Na een uur moeten we gaan. Prachtig om al die beesten gezien te hebben en ook nog bergapen. Mijn geluksgetal is negen. Misschien iets voor de Oudjaarsloterij. Voldaan kom ik terug en eet koekjes, die de jongens gisteren hebben achtergelaten. Het komt ook budgettair goed uit. De bus van acht uur is vol. Voor tien uur mag ik geen bagage hebben en na de regen wil ik elf uur boeken, maar die is dan al vol. Dat wordt dus hangen tot de bus half een, die om kwart over twee uit een andere komt. Hij wordt geboekt en ik moet het geld aan de parkmensen afgeven. Op het wisselgeld moet ik tot in Kigali wachten, De chauffeur blijft maar hopen op een fooi. Het is mijn geld, hier met dat mickiemouse geld van jullie. Voordat de bus komt, zie ik nog een paar damesstaatvegers. Eén valt om van het harde weken. Ik adviseer om de straat naar het visitorcentre aan te leggen. Dat is veel nuttiger. Ooit een straatveger op de A1 gezien. Die afrikanen zien het werk niet en het ligt gewoon op straat. De bus komt. Ik heb geen raamplaatsje wel vier kokhalzende vrouwen om me heen. Ach, de ramen zijn toch niet schoon. De bus gaat wel rap er is zelfs tijd voor een eet stop. Ik maak er gebruik van. Ik eet het in de bus. Dan ontdek, dat het ongedierte des veld ook in de bus zit. Een k-kind wil haar vingers in mijn aardappelen/bruine bonen/ halalvlees/ vermicelli/patat/rijst/achwaarhetkomtis hetooknietmooi zetten. Ze wordt afgekafferd. Haar moeder brengt dan maar de regels van de beschaving bij. Het doet me denken aan Sandra Sibbing(analistencode SD). Ik at vroeger in het restaurant in Baarn, vroeger Molendael. Ik bad voor het eten en zij nam onder het “Onze Vader” een stukje patat tot zich. Daar rustte geen zegen. Bij een volgende activiteit, bad ik met gevouwen handen laag boven mijn spijze. In Kigali neem ik een bromfiets naar mijn hotel, Auberge la Caverne. Ik pak de goedkoopste kamer. Het warme water blijkt het niet te doen. Volgens mij is de boiler al een tijd stuk en hij wil een emmer warm water komen brengen. Morgen neem ik een ander hotel met warm water. Al is die twee keer zo duur. Ik wil respect. In een bar schrijf ik het dagboek van vandaag en gisteren, maar wie is nou de kaffer van de dag? Ik ga zo slapen. De meeste stemmen gelden. Is het de zoveelste Afrikaan, die geen wisselgeld terug wil geven? De Zwarte Sandra Sibbing of de receptionist van Auberbge de Caverne, die me geen kamer voor dezelfde prijs met warm water wilde geven. Zoek het maar uit ik ga op één oor.