surviving the fittist

Zondag 2 oktober 2011 naar Benguela

Vandaag rij ik naar Benguela.
Eigenlijk had ik hier de zondag willen zijn, maar vanwege de omgang om het fort was ik een dag langer in Luanda gebleven.
Martinshof brengt me naar een busje voor Benguela. Een paar zwervers hosselen passagiers. Als ik een foto wil maken worden een paar mannen leed. Als ik in de bus zit vertrekt Martinho. Het duurt tot half negen, voordat de bus vol is. Er vliegt nog een kei door de bus, als een passagier weer terug is gezet. Hij was naar een ander busje gelopen en dat vonden onze hosselaars niet leuk. Een Congolees loopt met een schroevendraaier te zwaaien alsof hij wil steken. Als we gaan vertrekken wil hij geld van mij voor een cola, net als een andere vechtersbaas. Ik schenk geen aandacht. Ik heb het idee, dat de Congolees mijn rugzak eruit wil halen, maar dat wordt voorkomen, denk ik.
We vertrekken dan eindelijk. We steken de Kwanza rivier over.
Het landschap wordt al kaler. Mijn vrouwelijke passagiers vallen al snel in slaap. In Porto Amboim wordt eten ingeslagen. Daarom heeft mijn buurvrouw grote bakken meegenomen. De ene bak voor de funje en de andere voor het vlees. Het bestek zijn de tien geboden. Net voorbij Sumbe zie ik drie tellen een gorge. Dit blijkt later de enige bezienswaardigheid van hier te zijn.
Voor Lobito is een eet stop. Hier koop ik kip en bijt op een stukje bot. Hierdoor breekt het aangeplakte stukje van mijn linker voortand er weer af. Een klusje voor de tandarts in december.
In Lobito stappen veel mensen uit. Zo kan ik eindelijk bij het raam zitten.
Om half vijf kom ik in Benguela aan. Ik loop naar een hotel, dat ook onder de 100 dollar moet zitten, maar dat is niet zo. Ik houd een bromfiets taxi aan voor Nancy’s English School and Guesthouse. De jongen rijdt me helemaal de stad uit. Ik snap er niets van. Ik moet naar de Largo do Pioniero, maar ik zit al bijna in Namibië. We rijden terug, want hij weet helemaal niet waar we zijn moeten. Dit overkomt me al de zoveelste keer deze reis. En als de Bradt nou eens goede plattegronden in die gids zet, dan kan ik ook de wegwijzen. Hij vraagt aan en paar soldaten. We komen op nog geen 500 meter uit, waar ik uit de bus was gestapt. Het is dan al half zes. Snel breng ik de spullen naar de kamer en loop via het park naar de zee. Daar is weer de zonsondergang en jongen lui, die op bromfietsen crossen. Ik spreek een tijdje met een blanke Angolees. Hij is na 20 jaar terug en wil hier zijn bestaan opbouwen. Hij wijst me nog een leuk restaurantje en daar ga ik zitten.
Als het dan al avond is loop ik nog naar het Bolas paleis en groot gebouw met veel tierelantijnen.
In de hostel kan ik op Wi-Fi en een aantal verslagen aan de achterban toe laten komen.
Om half twee ga ik slapen.