Take the last train to Clarksville

Woensdag 21 september 2011 Trein naar Pointe Noire
Ik ben op tijd voor de trein van half één. Ik koop een kaartje eerste klasse. Ik kan rustig een kopje koffie halen. De koffie kost 500 en ik wil wat kleingeld en geef een brief van 5000. Dus voor €0,75 geef ik €7,50. Traditiegetrouw en daar maak ik geen onderscheidt in, is het kleingeld een probleem. Na wat rondkijken, komt hij net de 9500 terug. Waarom mensen geen kleingeld hebben, is het geheim van Afrika. Je kunt er moeilijk aan wennen.
De voorspelling is, dat de trein van half één om 3 uur komt. Een goederentrein staat een tijd te puffen voor hij met illegale passagiers vertrekt. Dat kan hier. Maar zijn dat nou ook zwartrijders? Zitten en kijken of ik nog een biertje kan scoren. Maar je zult de trein maar missen. Dus maar weer zitten en wachten. Ik heb vele lotgenoten.
De trein van half één komt om kwart voor vier. Verschrikkelijk. De eerste klasse is vol. Het is een couchette wagon waar iedereen zit of hangt. Een paar uur later, als het licht wordt, zie ik een tweede klasse wagon. Dat mensen dit overleven, een wonder. Heeft dit soort vervoer met mensenrechten en respect voor je volk te maken. Er zijn zoveel passagiers, dat de trein wel elke dag zou kunnen rijden. Maar ja het paleis van de president was belangrijker voor de staatskas. En maar zeuren tegen een zuunige reiziger. De rit is wel een ervaring. Bij elke stop, 9 uur Ndome, staat de trein een kwartier. Kunnen de mensen hun tomaten en andere dingen wat eetbaar is inslaan. Hebben die lui langs het spoor ook vandaag weer een paar euro verdiend. Morgen komt de trein weer langs. Drie keer per week de ene en drie keer per week de andere kant op. Er reizen ook mensen op het dak mee. Dat kan allemaal. Als die tunnels maar niet zo laag zijn. Het spat anders zo tegen de ingang. Eén van de coupe genoten heeft hele dikke benen. Zou het rachitis zijn. Ik zal het eens aan Jos vragen. Zo stoppen we om half zeven een half uur in Bibinga, om 7 uur in Bilala, M’Boukou om 7.45 en 8.45 in N’Tombo. Het is ook allemaal niet naast de deur. Na het vele groen met hevels en water komen in een voorstad van Point Noire. Ik zal bijna uitstappen, want een man in een uniform zegt, dat we er zijn. Ik moet nog één halte verder. Het is dan al half tien. De trein was een hele ervaring met al die kinderschare.
Ik ga naar het hotel dat ik gereserveerd heb. Ik ben een dag eerder en heb twee dagen later gereserveerd. Ik ben dus twee dagen te vroeg. Ik probeer een deal drie nachten voor 2,5 keer. Daar kan alleen de bos over beslissen. Ik ga op zoek naar een hotel, dat deze nacht goedkoper is en dan kom ik morgen terug. Als ik weg ben komt één van de mannen achter me aan en zegt dat hij een goedkoper hotel voor drie nachten heeft. Ik vind het raar. Ze hebben voor de uitnodiging gezorgd en ik vind, dat ik er dan moet slapen. Nu raden ze me aan om ergens anders te gaan slapen. Ze verwijzen naar iets echt goedkoops, maar ik wil wel eens een paar nachten iets anders en zo kom ik drie nachten in een ander veel goedkoper hotel. Eigenlijk net zo duur, als het oorspronkelijke hotel voor 2 nachten en de goedkope in Dolisie. In mijn hotel heb ik Wi-Fi en kan wat verslagen wegsturen. Ik weet ookwel, dat ik een tijdje achterloop. Als ik in mijn hotel op de laatse morgen nog wat weg wil sturen, doet de Wi-Fi het niet. Dat wordt wachten voor de achterban. Een paar dagen na mijn vertrek uit Point Noire krijg ik een mailtje van mijn oorspronkelijke hotel, waarom ik niet ben op komen dagen. Terwijl ze mij een ander goedkoper hotel hadden aangeboden.
In mijn hotel, rust ik wat en ga dan wi-fiën. En internetten en mailtjes kijken. Ja, ik ben in Afrika en kan niet altijd een verhaaltje kwijt. ’s Avonds eet ik lekker babipangjang. Op het Engelstalige menu van de chinees staat “sweet and saurer”.
Terug in mijn hotel spreek ik een Indonesiër van Sulawesi. Leuk om oude banden aan te halen. Hij zegt, dat hij tegen de leraar altijd “mener” moest zeggen.
Om half twaalf ga ik slapen.