Hit the Road, Jack. Won't you ever come back

4 september 2011 Van Maroua naar Ngouandere en de trein

Weer vroeg en naar het station van Wol voyage.
Het eerste wat de baas weet te vertellen is dat op de trein van morgen een bed is gereserveerd, want voor vanavond is vol. Ik moet de trein hebben, want op de 6de vlieg ik naar Bangui.
De bus van acht uur vertrekt een half uur later. Ik ben aan de dunne en heb imonium geslikt, omdat ik met de bus ga Ik eet op straat.
Al gauw is er een brug weg en over beton in de rivier wordt de auto door een paar jongens geduwd. Hebben zo ook weer een paar centen.
Halverwege stoppen we in Garoua. De bus is nu aardig vol. Dan nog het hele stuk naar Ngouandere. En dan moet er ook het namiddag gebed gedaan worden. Kan ik mooi mooie vrouwen fotograferen, die melk aan de man proberen te brengen. Het zijn peulen de veehoeders van hier tot aan Senegal. Om half zes zijn we dan in Ngouandere. Dat was dus geen ritje van zes uur. Snel naar het ticketgebouw. Men weet niets van een reservering, maar ik sta wel binnen. Ik koop een kaartje voor de beste zitplaats. Hebben ze dan ook niet mijn reservering voor morgen en mijn geld? Nee. Ik moet maar bij Wolaï vragen. Snel dump ik mijn rugzak en snel naar het busstation. Daarin een la ligt de reservering voor morgen. Die krijg ik met de resterende cfa 20 duizend. Dan naar de trein ik heb het weer gehaald. Ik settel me en ga lekker eten in de restauratie. Ik zal ’s nachts geen oog dicht doen met een blèrend kind in de buurt.
Met een beetje mazzel heb ik de trein gehaald, want als ik netjes voor de deur was blijven wachten, was het niet doorgegaan. Omdat ik dacht, dat de reservering op het station lag was ik binnen gekomen.