To country 178

Maandag 14 november 2011 van Kigoma naar Bujumbura
Vandaag wordt het een spannende dag. Met wekker van de action gaat om half vijf. Wie heeft dat ding zo vroeg ingesteld? Dat moet ik zelf geweest zijn. Voor je het weet lijd je aan een meervoudig persoonlijkheidssyndroom. Ik blijf nog even liggen. Een half uurtje moet kunnen. Kan die jongen ook nog even blijven liggen, voordat hij voor mij de poort moet openen. Ik maak me gereed en pak mijn spullen. Ook een vrouw heeft zich gereed gemaakt om te vertrekken. Voel ik me ten minste niet helemaal schuldig, als hij uit zijn nest wordt getrommeld. Ik lat net mijn neus zien of er stopt al een busje en voor je het weet ben ik bij de plek, waar de taxi’s naar de grens vertrekken. Ik ben de eerste klant. Goed idee van het half uurtje. Na 50 minuten is de auto vol. Ik met de chauffeur voorin en achterin vier vrij gezette dames. Geen nijlpaarden, maar zeker geen impala’s. Het is inmiddels licht geworden. Leerlingen gaan naar school. Sommigen zijn ingepakt, om vooral niet teveel vitamine D te krijgen en anderen zullen christelijk zijn. Ik heb over de Fatima’s, zoals jullie wel zullen begrijpen. Mijn tijd van naar school gaan is al 33 jaar geleden. Er gaan ook mensen naar het werk, dat duurt nog drie weken voor mij. Links zie ik de hoge bergen van het Gombe Stream National Park. Al binnen een uur zijn we bij de grens. Dat had de chauffeur al verteld. Het is hier ook goed te voorspellen. De weg is geasfalteerd en er is niet veel verkeer. We worden bij de Tanzaniaanse immigratie afgezet en de auto rijdt nar een parkeerplaats. Voordat ik aan de beurt ben gaat het stortregenen. Bij een wal vormt zich een kleine Iguassu. Na een tijdje loop ik maar door de regen. Eén vrouw blijft nog achter. In de taxi zit nog één vrouw en waarom is de chauffeur niet even naar het kantoor gereden? Ligt hij te pitten, dat doen die lui al gauw als ze de handjes niet laten wapperen. De twee andere vrouwen komen met een auto terug. Ze willen in een keer naar Bujumbura. Dat is een goed plan. Na een tijdje rijden we naar het kantoor, want daar moet het busje over een kwartier aankomen. We staan daar met onze spullen. Het is inmiddels weer droog. Jawel, het busje komt. Ik zeg tegen de vrouw, die Engels kan spreken: “Weet je nog wat je net zei?” Ze kijkt me verschrikt aan en ik zeg: “ Dat het busje over een kwartier zou komen.” Nu glimlacht ze. Dat is beter. Het busje wordt geladen. Het hulpje zegt, dat hij uit Zambia komt en “Texas” heet. Ik zeg, dat ik “George Bush” heet. Ik maak er “Bushie” van. Het Swahili voor geit. Na ruim twee uur wachten gebeurt er weer wat. We vertrekken en al gauw maak ik een foto van een bordje. Het is de grens met Burundi. Daar gaan we door de immigratie en ik moet usd 40 dokken in de volgende plaats voor een transitvisum. Dat wordt dus in Mabanda en niet in Makamba. Ik wil dit even vermeldt hebben voor het nageslacht. Ik Mabanda moet ik alleen de USD 40 uit mijn kontzakje halen en krijg er een kwitantie voor om de corruptie tegen te gaan. In het dorpje zelf wissel ik laatste Tanzaniaanse Shillings om. Wat mijn islamitische buurman voorin al had bevestigd: de weg wordt beter. De weg is aardig goed, maar hier en daar is er te weinig asfalt tussen de gaten. Ach ja, dat geeft reden tot filmen. Ook hoop en schietgebed ik, dat niet meer bierglazen het tijdelijke met het eeuwige zullen verwisselen. We dalen af naar de Lake Tanganiyaka. Het giet van de regen. Och och, je kunt niet met alle klimaten rekening houden als je drie maanden weggaat. Wat een rijkdom aan landbouwproducten. Mensen lopen met hun fiets aan de hand naar boven. Het is geen doen, die percentages omhoog. Het lijkt wel de staatlening van Italië. We stoppen vaak in de dorpjes, maar ik krijg niet de gelegenheid om eindelijk eens te ontbijten ook al is de klok een uur teruggegaan. In het ene gehucht koop ik een grijs doorgekookt ei, mijn ontbijt, en later een saté, zonder satésaus, als lunch. Brunchen over een weg met wat asfalt, waar doe je dat. Deze mededeling wordt aangeboden door het Burundische bureau van Toerisme in samenwerking met het ministerie van Verkeer en Waterstaat. Je moet er maar opkomen met dat asfalt tussen de gaten en de regen. Voor de rest weinig schokkends. De mensen hebben het niet graag, dat ik fotografeer. De autofocus is toch wel een uitvinding. De beloofde stop bij de ontmoetingsplek van Livingstone en Stanley gaat niet door. Wel betaal ik de bus, maar in mijn hotel zie ik, dat ik teveel heb betaald. Wie is nou de schurk de Zambiaan of de moslim? Omdat ik het niet zeker en geen mensen vals mag beschuldigen is de taxichauffeur naar de grens de kaffer van de dag. Een probleem, hoe overhandig hem de medaille die ik niet heb. Hoe zou een dergelijk ding eruit moeten zien? Dikke lippen, een platte neus, met kroes haar of gewoon zwart? Toch zeker geen goud. Het moet ook niet teveel kosten. Om twee uur komt de bus in Bujumbura aan. Met de taxi wordt Bfr 3000 afgesproken. Van 10 duizend krijg ik 6 duizend terug. Hij kan wel rekenen, maar is vergeten, dat we 3000 hadden afgesproken. Ik blijf in de taxi zitten en hij kan op zoek naar duizend Bfr (58 eurocent bij de Aldi, in de rest van Nederland 60 cent). Mijn actie gaat waarschijnlijk de geschiedenis is als de eerste carjacking van Burundi. Hij gaat niet voor kaffer van dedag, want taxichauffeurs doen dit al beroepshalve. Het hotel, waar we zijn gestopt, is vol. Ik loop naar het volgende hotel van het lijstje van Helene. De optie uit de LP, hier heeft Levine niets mee te maken, valt af want die zal wel duurder zijn. Ik heb Wi-Fi. Terwijl ik dit verslag maak, kijk ik naar de laatste economische cijfers op 506. Ik rust in de kamer uit en ga daarna pinnen. Ik loop naar de bank vlakbij, maar die heeft geen ATM (flappentap). Ze wijst me een filiaal met ATM aan. Alleen ik moet in een straat niet naar rechts, waar ik tot bijna de Franse ambassade loop, maar naar rechts waar bedelaars denken wat te beuren. Als bedelaar weet je nooit wat je aan het eind van de dag verdiend hebt. Het zijn onzekere tijden in Burundi, ook voor bedelaars. Hoeveel blijft er over voor mijn pensioen? Wat is de dekkingsgraad van het PfvB, het Pensioenfonds voor Bedelaars. In welke schaal voor belastingen val ik. Moet ik geen vestigingsvergunning voor de straat aanvragen. Kan ik het leed van mijn polsomdraaien van de belastingen aftrekken. Hoe zit het met box drie? Er is hier geen kartonnendoos te vinden. Moet ik BTW, Bedelaars Toegevoegde Waarde, afdragen? Vinden jullie me grof? Dat mag. Ik heb geleerd, dat bedelen een beroep is. Het zijn kleine zelfstandigen, vooral de kinderen. Ik heb geld en kan vanavond eten. Ik eet in mijn hotel, want ik kom de straat niet meer op. Het is hier te gevaarlijk. Ik bedoel op straat. Bij mij in het restaurant zitten Burundiër, die hun dikke reet nog dikker maken. Ook op de kamer heb ik contact met Mother Earth en kan verslagen plaatsen. Ik ga op tijd slapen om morgen uit te kunnen slapen.