blowing in teh wind

Vrijdag 25 november 2011 juba met vergunning
Na het opknopen van de klamboe ga ik ontbijten. De bezetting is laag. De bisschop is nog in pyjama. Antti en Hiisa zitten al aan tafel. Ik heb ze net nodig. Ik doe mijn jackje in de was. Het is dan lastig om met de harde schijf te lopen, ook wil ik hem niet op de kamer achterlaten, want dan zijn beide opslagen in één ruimte. Ik vraag of mijn harde schijf bij hen wil houden. Eigenlijk is het een smoesje. Mocht ik door het fotograferen problemen krijgen, dan weten ze niet het bestaan van mijn harde schijf. De man van de immigratie heeft om tien uur nog niet gebeld en ik hem mijn perspasje al. Ik ga het er op wagen. Eerst fotografeer ik de kerk bij het optuigen voor een huwelijk. Op straat doe ik het pasje op en fotografeer een paar borden. Pasje af. Met een busje naar downtown Juba. Ik wil eigenlijk 50 dollar wisselen. Ik heb alleen en wil dan 50 terug bij het Paradise Hotel. Dat gaat niet. 50 Dollar met kleine biljetten helemaal niet. Ik loop maar weer naar het New Sudan Palace. Er is niemand om geld te wisselen. Dan ga ik eerst maar andere zaken doen. Bij een kleermaker breng ik de broekspijp. Ze zullen hem voor SSP5 maken. Ondertussen ga ik ansichtkaarten posten. Bij een reisbureau wijzen ze me weg. Ik moet naar het ministerie van Telecommunicatie, hier vlakbij. Hier stoppen ze niet minder ministers in een kabinet. Geld als water hebben ze hier. Ik bedoel de heersende kliek. Ze hebben alleen postzegels van 1 pond. Dat worden vijf postzegels op elke kaart en dan moet je ook nog ergens ‘by airmail’ bijschrijven en leesbaar uiteraard. Als ik de kaarten terugbreng, vraag ik, of hij ze gaat brengen. Nee, hij zorgt, dat ze verstuurd worden. Hij begrijpt mijn humor, eindelijk iemand. Ik haal mijn broek en hoef niet te betalen en ja krijg zelfs een hapje an huin lunch. Ja, zo kan het ook in Afrika. Wie de pijp van zulk een broek komt laten maken, moet geen geld hebben. Ik loop maar weer naar het Kudross hotel. Ik ga overstag en wissel 100 dollar. De koers is hetzelfde. Kijken hoe veel ik vandaag uitgeef. Op naar het Onafhankelijks Plein. Ik fotografeer de rij vlaggen en voel me helemaal thuis. Maar als ik het beeld van John Garang wil fotograferen, wordt ik door een soldaten naar hen gefloten. Nou komt mijn pasje van pas. Eén van de twee jongens geeft hem aan zijn superieur, die net wakker wordt. Hij kijkt ernaar en gooit het ding weer terug. Ik mag foto’s maken. Ze kunnen weer slapen en met één oog in de gaten houden, wat die persfotograaf met zijn camera vastlegt. Ook loopt Paul Huf nog even naar de fontein bij het busstation. Allerlei verkeer draait om het spuitende water heen. Terug naar het plein, want hier is ook het mausoleum van de vader des vaderlands. Hij is een paar jaar geleden bij een helikopter ongeluk omgekomen. De geruchten gaan, dat hij tijdens die vlucht met anderen is afgemaakt en dat het toestel toen naar beneden is gekomen. Wellicht is de piloot toen ook geraakt. Ze konden niet meer Apeldoorn bellen. Ik bedoel niet de Apenheul. Nee, zulke gedachten heb ik niet. Is Mart ook weer tevreden. Ik houd 1 minuut stilte bij de tegeltjes van iemand, die ze nog over had na een verbouwing van de badkamer. Twee grote foto’s van de baardmans, plastic bloemen. Boeketten, die omgewaaid zijn. Ik zet ze overeind. Mag ik foto’s maken? Nee, ik heb een andere vergunning nodig. Nu mag ik ook niet in het gastenboek schrijven. Laat maar zitten. Ik ga terug naar de Town. Het is al half twee en ga chinezen. Ik neem varkensvlees in zoetzuur en flied lice. Ha, ha, de bediening is zwart, gewoon fried rice. Ik zie op mijn mobiel, dat ik ben gebeld. Ik bel terug. Het is de man van de immigratie, of ik langs wil komen. Ik zeg, dat ik net eten heb besteld. Ik zie, dat hij me net heeft gebeld voordat ik door de slapende soldaten werd aangesproken. Het zekere voor onzekere kiezende rij ik eerste na het eten naar de kathedraal om de foto’s op het notebook te zetten en de usb-stick. Je weet het maar nooit de intelligentie van een zuid Soedanese ambtenaar moet je nooit onderschatten. Ik heb Peter gebeld, om hem te feliciteren met zijn 50ste verjaardag. Weer op een bromfiets naar de immigratie. Er komt nog een formulier bij en ik moet nu 50 van dat monopoly geld overdragen. Ik krijg ook een bonnetje. Je zou eens aan corruptie denken. Nee, zou ik nooit doen. Bij mijn 180ste land ben ik voor het eerst twee dagen bezig om een vergunning te halen om te fotograferen. Die ene toerist houdt toch maar mooi de ambtenaren van twee ministeries bezig. Ik maak grapjes, dat ik zo eerst aan de waterpijp ga want die heb ik gezien. Een toerist, die eindelijk zijn vergunning heeft en nog drie uur daglicht heeft gaat eerst aan een waterpijp. Nog steeds valt het kwartje niet, want ze hebben geen muntgeld. Ik ga naar het steegje voor de waterpijp. Zit ik lekker te zuigen en te blazen, laat ik me eerst fotograferen. Dan komt er een jongen in een mindervalidekarretje, die iemand al afgedankt heeft. Zitten er twintig behoorlijk getinte mensen hier en waar gaat die zwarte Staphorster naar toe? Juist naar de Vink, de mzungo. De blanke, daar is geld te halen, maar het is Vinke. En Vinkestein geeft nooit aan bedelaars. En hij blijft maar kijken en maar hopen. Hij kruipt zelfs van zijn vierwieler af. Er ligt een leeg schoenpoets blikje en een hout kooltje. Hij speelt ermee. Ik ben bang, dat hij iets met zijn handjes in elkaar flanst. Hij probeert het misschien dan wel aan de blanke man te brengen. Wie betaalt dan de verwijderingsbijdrage? Gelukkig, het racistje nokt af en probeert het bij zijn soortgenoten. Een jongen, die de auto wast van een rijker landgenoot, zal ook nooit wat worden. Als ik uitgeblazen ben, waag ik het erop om toch nog een keer naar het mausoleum te gaan met het formulier, dat ik bij immigratie heb gekregen. Volgens de man van vanmorgen, zal dat niet het goede zijn. Weer op een bromfiets naar John. En ja hoor, er is een nieuw ploeg ik toon het formulier en mag foto’s maken. Ik mag nu ook in het boek schrijven. Maar de soldaat wil een copy van het formulier en waar haal je zo snel een kopieermachine vandaan. Na een tijdje zeg ik, dat hij het helemaal niet nodig is en mag vertrekken. Weer op een bromfiets ga ik naar het Juba Bridge hotel. Een hele rit. Ik drink aan de Nijl. Ik vraag iemand, om me met de rivier op de foto te zetten. Hij blijkt een Nederlander te zijn. Hij blijkt nog verre familie te zijn van Obama te zijn. Zijn moeder is Keniaanse en si van dezelfde stam als Obama’s vader. Ik heb het over de president van de Verenigde Staten van Amerika. De bediening is Ethiopisch. Wat zijn die mensen toch mooi. We praten over dit land en de toekomst. Henri werkt voor de V.N. twee collega’s zitten bij ons. Langzaam wordt het donker en moet ik gaan, want over een kwartier is het diner bij mijn compound. De bromfietser brengt me eerst naar een camping en dan naar een verkeerde kerk. Hij is zeker moslim. Ik zeg, dat ik naar de kerk met de ‘twin towers’ moet. Ja, die weet hij. Door de bruiloft is de compound afgesloten. Als ik binnen wordt gelaten. Is het eten al weg. Gelukkig wordt nog een bord opgeschept. Door het eten van vanmiddag kan ik mijn bord niet helemaal leegeten. Bij de Finnen haal ik mijn harde schijf en wissel ik de te vele pounds tegen mijn koers. Zo heb ik van de 50 dollar voor de permit weer 38 terug verdiend, door op de zwarte markt geld te wisselen. Ik had van één van de jongens bij de Nijl gehoord, dat je zonder bonnetje van de bank geen geld kunt terug wisselen. Op de kamer werkt nog aan mijn dagboek en ga om elf slapen.