luxius

Zaterdag26 november 2011 van Juba naar Nairobi
Ik laat de wekker gaan en kom er wat later uit. Er is nog tijd voor een broodje en een foto van de Finnen. Taxi’s zijn nog niet actief. Het wordt dus weer een bromfiets. De rugzak op het stuur, ik achterop en in mijn rechterhand het kleine cameraatje. Het inchecken gebeurt bij een kleine balie. Ik krijg ook de instapkaart voor Mahé. Ik vraag om een zitplaats rechts, want dan zie ik de stad. Door de douane en tijdens het wachten werk ik aan mijn dagboek. Ik loop niet zo veel achter, maar het is een week geleden dat ik draadloos was. Gelukkig heb ik me wel tussendoor kunnen douchen. Na een tijdje wordt mijn vlucht omgeroepen. Ik moet naar het toestel lopen. Omdat ik moet wachten op een ander toestel, wacht ik halverwege. Ik vraag aan een man of hij van het vliegveld is, ja. Mag ik een foto maken? Ja. Als ik aan mijn cameratas zit, gaat de hand van de neger op de tas. Negers zeggen altijd “ja”. Het is me nooit opgevallen, dat jagers altijd “nee” zeggen. Het moet dus aan de negers liggen. Met een neger is het soms moeilijk communiceren. Regel 1 over het communiceren met een neger: Stel nooit een vraag, die je met ‘ja’ of ‘nee’ kunt beantwoorden en toch doe ik het weer fout. Regel 2 over het communiceren met een neger: Stel een open vraag. Hij of zij gebruikt dan de hersenen en je krijgt het juiste antwoord. Dus communiceren op zijn Cox-Halsema’s: geen ‘ja’ geen ‘nee’. Ik loop dan maar verder. In het vliegtuig kom ik er achter, dat ik niet rechts maar links zit. Toch maar eens op mijn harde schijf opslaan, dat ‘a’ altijd links is. Ik kan nu niet de stad vanuit de lucht zien. We vertrekken om 10.25 en zie niets van de stad, wel van de Nijl. Al gauw zitten we boven de bewolking, kan ik een rusten tot het eten komt. Toch een visje met wat om in te laten zwemmen. Dat voor een vlucht van nog geen anderhalf uur. De vrouw, die eerst naast me zat is ergens anders gaan zitten, er was toch plek zat. Heb ik meer ruimte. Op Yomo Kenyatta haal ik een visum en heb een ingeving. Ik heb al de instapkaart voor de Seychellen. Ik ben in transit en heb geen doorvlucht. Kenya Airways moet dus voor onderdak zorgen. Beneden bij de bagagebanden krijg ik te horen, dat ik na vijf uur vanmiddag een voucher moet komen halen. Ik neem een taxi naar Helene. Het is een hele rit. Hij duurt wel anderhalf uur. De chauffeur moet Helene nog wel een paar keer bellen, voordat hij goed zit. De stad is veranderd. Alle wegen lopen via het centrum. Ik rij via het vrijheidspark en Nairobi Nationale Park en Karen. Helene woont tijdelijk op een compound van haar hulporganisatie. Na het afrekenen vraagt de chauffeur om een tip. Ik zeg, dat ze in Bunschoten zitten. Dat gaat dus niet lukken. Helene en ik begroeten elkaar en praten bij onder het genot van een Tusker of witte wijn. Ze heeft heerlijk eten klaar gemaakt, het is Mexicaans. De tijd gaat snel en Oscar brengt me om half vijf terug naar het vliegveld. Het enige, dat ik van Nairobi wil bezoeken is het American Embassy Memorial park. Hier stond vroeger de Amerikaanse ambassade. Op 7 augustus 1998 wilde el Kwade het gebouw opblazen. Het lukte niet, want ze konden niet onder in de garage komen. Ze bliezen zich buiten op met een vrachtwagen. Ongeveer 200 mensen kwamen om. We rijden door het regeringscentrum terug naar het vliegveld. Ik krijg een voucher voor de Nairobi Safari Club. Ik kom buiten zonder adres en Oscar weet niet waar dat is. Terug, de dame weet ook niet waar het is. Het is wel ergens de universiteit van Nairobi. Terug naar het centrum. Oscar zet me af. Ik heb een hele luxe kamer, eigenlijk twee kamers. Een zitkamer en slaapkamer. Om tien uur ga ik eten, want ik had bij Helene zo veel gehad. Ook hier schep ik weer twee keer op. In de bar neem ik nog een drankje en schrijf mijn dagboek bij. Ooit ben ik weer draadloos. Het al bijna 1 uur als ik ga slapen.