Titanic

Maandag 26 en dinsdag 27 septembr 2011

Ik maak dit verslag over twee dagen. Ik doe niet omdat het goed uitkomt, maar dat doet het eigenlijk wel. Ik doe het meer om organische redenen.
Ik voer de spanning op. In mijn vorige verslag van de zondag refereerde ik al of de boot zou.
Om de kort te zijn te zijn; de boot ging niet.
Ik stond vroeg op Om 5 uur ging de wekker. Als dat thuis was, dan was ik elke dag ruim op tijd en dan denke ze dat ik constant nachtdienst doe. Ik doe wel graag nachtdienst, maar constant is overdreven. Ik vind, dat een vaartuig moet overdrijven. Mensen vragen zich wel eens af, waarom ik een oorbel met bootje draag. Het is omdat, ik graag overdrijf. Ha (2x) grappig he die woordspelingen.
Ik stond dus om even na 6-en op. Dat noemt men vakantie. De volgende keer boek ik een cruise naar de Bahama’s, om daar meteen te blijven. Maar dan moet ik wel eerst met Lieke de jackpot winnen. De kans, dat de boot ging is groter dan de jackpot winnen. Waarom dwaal ik toch steeds zo af zonder te overdrijven.
Om 6 uur was ik bij het, Gira Cab, hier moest ik een ticket halen. Zit ik een tijdje in de bushalte op de boot te wachten. Weer ha (2x). Ik moest bij het busstation de ticket kopen. Komt men vertellen, dat de boot niet gaat. Er zijn problemen met de motor. Afrika kennende, is die motor ook niet gemaakt. Men vertelt me, dat de boot morgen gaat. Nou daar ga je dan. Ik toon mijn eigen initiatief. Ik ga niet terug naar de pastorie, maar naar de plek waar de boot zou moeten komen te liggen. De boot ligt nog gewoon op zee te dobberen, net als gisteren. Er zit nog een vrouw te wachten. Ze wil een piroque regelen, zodat we weg kunnen. Een paar mannen willen wel met een bootje voor mij en de vrouw varen. Dat zal wat later gebeuren, want het moet eerst vloed worden. De vrouw zegt, dat ik om half tien terug moet komen. Met een taxi ga ik naar het restaurant, waar ik al eerder gegeten heb. Op het journaal zie ik over ene “Wolfswinkel, de matador”. Ik denk, dat het over vogelpest gaat, maar later gaat het licht branden. Het gaat over die voetballer van F.C. Utrecht, die nu in Portugal voetbalt.
Om half tien ga ik terug naar de plek, waar de piroque moet komen. Er zijn een paar boten aangekomen. Eén gevuld met bier en één met Friese melkpoeder, whisky enz. Het duurt uren, voordat ik meekan. De vrouw zie ik niet meer. Wel zie ik de jongen, die me de tocht aan smeert.
Dan begint het wachten. Bij een vrouw zijn mijn spullen neergezet. Ze geeft een gil. Niet om mij hoor? Oh nee. Tussen de schone was zit een dode rat. Een jongen moet hem eruit plukken en het stukje ongedierte mag wegrotten tussen de afval van de slump. Wachten. Zo nu en dan kijk ik hoever men si met het uitladen. Jongens dragen vier of vijf dozen op hun hoofd. Het duurt uren. Mijn het kleine cameraatje maak ik een paar foto’s. Later maak ik ook met de canon foto’s.Bij de vrpouwe krijg ik een gebakken visje
Om 18 uur gaan we dan eindelijk aan boord. Dan gebeurt er niets. Ik zit lekker op een stoel. Tot een krijs. De boot maakt een beetje water. Het had niet 5 minuten later moeten gebeuren, dan was al mijn elektronica naar zijn grootje geweest.
Weer wachten en dan eindelijk tegen twaalven vertrekken we. Een man had verteld, dat de boot van Gira Cab morgen wel zou gaan. Dit geeft meer zekerheid.
Om middernacht gaat dan echt gebeuren. Eén van de buitenboordmotoren wordt gestart. Zo waren we langs Cabinda en zijn schepen in d haven. Op zee flikkeren de lichtjes van de vele boorplatforms. Een prachtig gezicht. Ik vraag me af, hoeveel buitenlanders zo gek zijn geweest om dit te doen. De politie was net voor vertrek aan boord geweest en had gevraagd, waarom ik niet ging vliegen. Ik heb geen zin om uit te leggen, waarom ik de boot nam. Het was de enige manier om over land en water naar Angola en de rest van Zuidelijk Afrika te komen. Daar ging dan de kleinzoon van een visser en schipper op een houten boot, die nooit bij Ikea in de verkoop zou komen. Op de boot was werkelijk niets. Ik lag maar een beetje op de vloer en probeerde te slapen. Zoals gewoonlijk lukt dat aardig. Alleen wordt onze rust verstoord, omdat één van de bemanningsleden, een Congolees onder invloed van hasj en drank zelfmoord wil plegen. Hij wordt vastgebonden. Bij het kimmen van de dage raad steek ik mijn hoofd weer buiten boord. We waren langs de 40 km lange kustlijn van DR Congo. Jongens in bootjes vangen een paar visjes. Genoeg om weer een dag te leven. De bewolking gaat weg. Het wordt mooi weer. De Congolees kan het leven weer aan. Wij ook, Soms voel ik me Jona of Paulus of Mozes in het biezenmandje. Ik blijf gewoon Henk Vinke, die net als iedereen zijn plasje in een oud verfblik doet en zijn zeik overboord gooit. Wel goed denken over de windrichting. Dat doet niet iedereen en zo gaat menig plasje over de bemanningen de passagiers. Dat is wat anders dan champagne. Aan de Congolese kant is al volop leven. Alleen zie ik nog de oude vlag in top. De nieuwe vlag is zeker nog niet aangekomen.
Op de valreep loopt de boot vat aan de Congolese kant. De mannen slepen de boot weer vlot en komen we zo om 10.45 in Soyo aan. Het is gelukt om met de boot van Cabinda naar Soyo te varen. Alleen; ik kom niet verder. Er is geen vervoer meer naar M’Banza Congo. Ik moet hier voor de nacht een onderkomen zoeken. Een klein kamertje met douche voor veel te veel geld. Angola is stervens duur. Ik koop maar als diner een paar stukken kip voor kw 500. Ook het ontbijt schaf ik aan, een paar broodjes en een blikje vis.
Na het eten slaap ik en als ik wakker wordt lijkt het me wel leuk om dat te blijven doen.