down tahe valley below en naor de mart

2 september 2011 in Rhumsiki
Vandaag ga ik op pad. Ik loop een veel grotere route dan tien jaar geleden. Dat doen we om illegaal Nigeria in te gaan. Het is een hele wandeling. Met veel groot spraak had ik verteld, dat ik nooit lunch op vakantie (tenzij het gratis is). Er zal wel een picknick voor me klaar staan ergens in een dal. Het is behoorlijk warm we komen in een paar dorpjes, waar men met het conserveren van het eten in de droge tijd bezig is. Door een klein beekje kom ik weer terug in Kameroen. Na de afdaling nemen we maar de korte route terug naar het dorp. Ik ben nodig aan eten toe. De picknick wordt voor me opgehaald. Eerst even rusten en dan wat nuttigen, natuurlijk koffie erbij. Geen Douwe Egberts. Geen automaat. Van cup-a-sup heeft men nog niet gehoord. Ik weet ook niet of het bij de prijs inbegrepen was geweest.
Dan is de oudere jongere aan de nodige rust toe. Als ik eerst met de bus en trein naar Maroua was gereisd en terug met het vliegtuig, dan was ik op zondag bij de markt in Rhumsiki geweest. Ja, ook hier hebben ze een paarse regering gehad.
Zonder, dat ik het er met Kodji over heb gehad, zegt hij dat in Mokode vandaag een markt is. Van drie tot vijf gaan we daar naartoe. Er komt wel 2,25 euro voor vervoer bij. Ik knap weer op. DQ bezoek vrienden en ik slenter over de markt. Hij heeft zijn mobiel afgegeven om de accu op te laten laden. De vrouwen zijn hier prachtig gekleed, maar aorst as op de zoaderdagse mart in Spoakenburg. Van alles wordt hier verkocht. Misschien zijn mijn T-shirtjes ook hier weer verhandeld. Een paar mannen nodigen me uit om sorghumbier te drinken. De moslims drinken hier wel spiritueel spul. Ook DQ zal later zeggen, dat hij er beter op rijdt. Michael Jackson is er weer. Hij is niets veranderd en maakt een foto van me. Hij is wel weer bruin geworden. Het is best warm. Mensen zijn voor de rest niet opdringerig. Ik ga maar eens kijken waar Kodji uithangt. Ik ga weer voor een “33”. Kodji voor de tweede “Guinness”. Lekker koel. Fris biertje. Bedelaars, die weer gauw afnokken net als verkopertjes. Effe titte. Even ben ik bang, dat alle kreupelen en blinden opgetrommeld worden. Het valt mee. Er zitten al genoeg vliegen aan mijn bier te zeiken. Kodji is even weg. Ik weet, dat men in dit soort landen niet zegt, dat men even weg is. Ik zeg tegen hem, dat ik altijd op mijn werk moet zeggen dat ik een neger op de trein ga zetten.
We gaan terug. Eh, we zouden teruggaan. De achterband van de bromfiets maakt meer contact met moeder aarde en Blom van de Zevenhuizerstraat is een heul end weg. Er zit dus niets anders op een verre neef of vriend aan te spreken. Met iemand anders koffer als rugsteun gaan we weer in de richting van Rhumsiki. Na een kwartiertje zegt hij, dat hij moet plassen. Ik corrigeer hem, dat we in Afrika zijn. Nu is er wel een mooie zonsondergang, weer met voetballende jongens. De zin klopt niet, maar we hebben doorgereden naar het dorp.
Weer was ik me met een emmer. Weer eet ik bij kaarslicht, maar heb niet zoveel trek. Wel weer in “33”en een Nescafé, nee geen Douwe Egberts. Weer blaas ik de kaars uit. Morgen weer volt, ampere en ohm.