To the Xroad

Ik loop een week achter, maar ben nog niet ouderwets. Ik schrijf dit op 23 sep. Willen jullie mailen naar mijn hete post? Die kan ik meestal openen. Mijn zonnet is meestal zoniet. veel leesplezier. Ik ga eerst zo chinesen.

Vrijdag 16 september 2011 van Oyem naar Ndjole

Paul zal me om 8 uur helpen op de bus te zetten. Eerst loop ik nog een door de stad. Een tukje van gisteren en door naar het meer een eindje verderop. Jongens kappen het riet en koeten vluchten een eindje weg. Ik zie nog wel wat vogels, maar ze zitten een eindje verderop. Wat een bende ligt hier. IK loop verder om te kijken of er nog een lac is. In de boom zitten wevervogels.
Honden luieren in de zon. Verder is geen lac te zien, wel de andere kant van de vallei.
Even na achten kom ik terug bij mijn hotel en Paul wacht al netjes gekleed op. Hij heeft iemand meegenomen. Met de taxi naar een plek, waar een bus naar Ndjole gaat. Hij is met mij erbij al gauw vol en er is geen tijd meer om te ontbijten. Ik neem afscheid van Paul en zijn collega en ik vertrek in de richting van Ndjole. Al gauw moeten we wachten bij een politiecontrole. Ik kan bij een paar meisjes visjes kopen voor 1000. Het ritje duurt tot 13.15 en we passeren, naar wat later blijkt, de evenaar. Ik dacht, dat hij een stukje naar het zuiden zat. We hebben te horen gekregen, dat er een busongeluk is geweest. Iets waar Lieke al jaren bang voor is.
Een heel stuk voor Ndjole wordt de weg heel slecht. We zien wel de grote rivier de Ogodoue. Het is de rivier, waarlangs de weg naar het zuidoosten loopt en ook de enige spoorlijn van het land en het loopt door het ogandapark.
In Ndjole loop ik naar de katholieke Missie en doe mijn kruisje voor. Als de prefect met iemand is uitgesproken, vraag ik of er een kamer vrij is. Dat is zo en het is gratis. Dat klinkt goed in de oren. Ik zal later een donatie geven. Een jongen zal me later naar het station begeleiden. Eerst ga ik het dorp in. Ik lunch stukjes kip en drink koffie. Afrikanen eten voornamelijk buiten de deur. Het is wel eenzijdig, maar dankzij Paul eet ik nu ook hier. Was ik eerst meestal 6 euro kwijt, nu wordt dat 2. Het is voornamelijk, rund, nieren, kip of vis met banaan, patat, rijst of cassave. Aan groente ontbreekt het meestal. Gelukkig eet je voornamelijk vegetariërs. Wat later, dan afgesproken kom ik terug bij de missie en gaan we per taxi naar het treinstation, dat 11 kilometer terug is. Het leuk om er weer terug te zijn. Tijdens mijn reis met de gereformeerde graaier, of reformatorische rover, stapte ik hier met een reisgenoot op de trein naar de hoofdstad Libreville. Zo zijn de twee stukken van die reis nu aan elkaar geplakt, omdat we toen van het eiland Bioca naar het vasteland van Equatoriaal Guinee waren gevlogen. Er wordt wat gerangeerd. Het reisschema van de enige trein is nu wat beter. In 1998 was reed de trein constant en dat betekende dat hij elke dag een andere tijd of richting per week en nu is het drie dagen per week de ene kant op en drie dagen de andere kant. Dat ze dat in 1998 nog niet hadden. Ik voel een drang komen, voordat ik mijzelf en de jongen een drankje van 650 milliliter aanbiedt. Ik zoek uitkomst bij een gat in de grond met een paar planken erbovenop. Het is vaste hoop en vurige liefde. Het is van de peper van gisteravond bij de kip. Nu begrijp ik, hoe het voelt om een peper in de kont te hebben. Je zult het maar elke dag hebben, dan moet je altijd hard lopen. Ik neem een Regab en de jongen Beaufort, wat twee keer zo duur is. Ik laat me met de jongen fotograferen door een man, die thuis ook een camera heet. In deze landen kan men nog filmpjes slijten. Het duurt voordat weer een taxi komt. Er komt er één, maar die moet eerst weer volkomen. De jongen, vraagt of we nog wat gaan drinken. Dat is goed, als hij betaalt. Hij weer een Beaufort en ik neem een kleine Guinness. En werk die 7%-er maar eens weg als even alter de taxi vol is. Geulukkigg hoeff ik niet te rriijjde. Hobbelend en schuddend rijden we naar het kruispunt van Gabon. Na opfrissen eet ik niertjes met spaghetti. Een spaghetti snij je niet. Ik kan het niet aanzien, als het wordt gesneden. Ik neem nog koffie zoals dat hoort en loop nog even rond. Je kunt merken, dat he weekend is begonnen. De terrasjes zitten. Ze hebben het wel verdiend van al dat harde werken. Niet, dat ik dat nou zit te verzinnen, maar Paul had gezegd, dat Afrikanen zoveel eten omdat ze zo hard werken. Nu begrijp ik al die hongersnoden. Er is zo niet genoeg voor iedereen. Het eerste rijstveld moet ik nog tegenkomen. Bij één terras neem ik nog een afzakkertje. Er wordt gezellig gedanst. In mijn beste Frans een beetje proberen te converseren. Ik met mijn paar woorden Frans en zij met Engels. Het zijn meestal geen diepgaande gesprekken. Het meer van: “Waar kom je vandaag?” en “Waar ga je naar toe?” En dat de Regabs maar mogen smaken. Ze zijn er wel trots op, dat ik hun biertje drink, maar dat doe ik altijd al. Ik drink uit respect het lokale en het is nog het goedkoopst ook, toevallig, maar waarom zijn die flessen zo groot?
Ik ga terug naar mijn stekkie en ga om half twaalf slapen.