burocraten

Donderdag 24 november Juba vergunning
Ik ontbijt vroeg, omdat ik kan converseren met de Amerikanen Carl uit Alaska, George uit Mississippi, Jason uit North Carolina en Ray uit Texas. Om half acht komt al een taxi om hen naar het vliegveld te brengen. Ik neem nog een tweede kop koffie en praat met Tom, die hier voor zaken is. Een ontbijt is hier zonder ei en alleen bolletjes met jam. Ik doe wat aan mijn dagboek ook al heb ik geen internet. Zo wordt het later. Ik koop nog een kop koffie. De vrouw snapt niet, waarom ik op dit tijdstip van de koffie wil. Ik leg uit, dat Nederlanders de hele dag koffie drinken. Ik vertrek pas om 13 uur. Ik moet me inhouden om geen foto’s te maken. Ik loop in de richting van de ministeries, want de busjes daarnaartoe komen niet hier. Ik moet eerst naar de weg van Town naar de bureaucraten. Ik zie een project van de VN. Teruggekeerde vrouwen, waar vandaan weet ik niet, maken een bordje eten. Ik combineer mijn medemenselijkheid met de medemens en inwendige mens en zetel me bij een afgedankt tuinset onder een tent. Ik eet rund met rijst. Ik had kunnen kiezen uit rund met rijst en rund met rijst. Het gaat om vlees in verschillende sausen, want een zeekoe moet je van ver halen. Onder het eten moet ik laveren met de koe en met de tong inspecteren of er gebeente ronddwaalt. Dit om te voorkomen, dat mijn gebit nog meer naar de gruzelementen gaat. Het afgebroken stuk in Angola, kan nog voor rekening van het IZZ laten komen, maar anders moet ik hier Interpolis aanspreken. Dat waren even de boodschappen, zou Mart Smeets zeggen. Om de €1,25 er goed uit te halen haal ik ook het vlees tussen mijn tanden vandaan. Dit te doen bij mijn tafelgenoten, zou overdreven zijn. Ik ben geen ossen pik. Er schijnt trouwens ook een visje te zijn die dit doet. Dat visje maakt de bek van een andere, grotere, vis schoon. Zou die vis kleiner zijn, dan past het allemaal weer niet. Ik zal op google eens kijken, welk lekkerbekje dat is. Vinkenpik is klaar en loopt door naar de ‘freeway’. Ik stap uit, waar me het aangewezen wordt. Het is de nationale bibliotheek. Ik ben dus verkeerd. Een fotograaf brengt me naar het ministerie. Er is een complex, waar alle ministeries bij elkaar zitten. In een soort bouwkeet, het ministerie van Informatie, moet ik een formulier invullen. Ook moet ik deze “Mickey Mouse Freedom” (van Lucky Dube) steunen met een donatie om deze neger wakker te houden. De donatie is een greenback van 50 (harde valuta). Kopietje van mijn paspoort (gratis), airco bij de prijs inbegrepen. Het kan niet op. Hij verdwijnt een hele tijd, want zijn superieur moet nog ergens een kruisje zetten. Dat geeft mij de gelegenheid om met mijn kleine camera een foto van de regering te maken. Met gevolgen. Het staat nu op het kleine kaartje. De rijksambtenaar komt terug en ik krijg mijn pasje. Ook krijg ik het formulier mee en daar moet ik mee naar immigratie. Nu met een busje helemaal naar Jubatown. Na een paar keer vragen, kom ik bij de juiste persoon. Helaas, ook dit land heeft veelvuldig met stroomuitval te maken. Ze kunnen niets doen. Hij zal me morgenvroeg bellen. Dus is het handig om mijn telefoonnummer door te geven. Nu het volgende, geld. Op de grens kreeg ik 3,7 in de dollar. Bij de bank is 3,0. Te weinig voor de vink. Met de beheerder van de kamers was ik overeengekomen om in lokaal geld te betalen. Hij rekende 3. Een kamer is 50 dollar. Drie nachten maakt 150 USD. Dat wordt dus 450 SSP (South Soedanees Pounds). Met ontbijten, diners en water wordt het tesamen 500. Ik vind dus 3,0 te weinig. Van de Equiaty Bank naar de Buffalo Bank en die doet hetzelfde. Bij de wisselkantoortjes ook een dergelijk beetje. De man van de eerste bank had gezegd, dat ik het bij hotels moet proberen. Eerst bij het Paradise hotel vragen, 3,2. Pearl of te East doet er niet aan. Het is wel chinees. Bij chinees denk ik aan varkensvlees in sweet en sauer. Juist. Ik loop verder. Een bord van het Juba Bridge Hotel, maar dat is heel ver weg. Ik zie verwijsbord naar Holiday Hotel. Die zie ik nooit, wel het New Sudan Palace. Ik vraag of ik geld kan wisselen. Het meisje gaat bij de manager vragen. De koers is 3,6, maar hij heeft niet genoeg SSP’s in huis. Ze zegt wel heel zachtjes tegen me. Ik krijg haar telefoonnummer (voor de bankzaken om misverstanden te voorkomen) en moet morgen maar bellen. Ik verlaat de gekoelde ruimte en zie buiten het bord van het Kudross Hotel. Ik loop een achteraf buurt door. Er zijn gelukkig genoeg mensen om het aan te vragen. Hier wordt de manager van bed gelicht en is gauw klaar wakker. De koers is hier 3,65. Ik wissel meteen USD 200 om. Ik krijg zo dus 730 i.p.v. 600 John Garang. Het geld voelt echt aan en ik verlaat weer het terrein. Ik mag heel graag van hem terugkomen. Ik zit nu aardig in de slappe was en koop eerst een nieuw rugzakje. De rits van de Nomad is echt aan gord. De eerste heeft ze van 160, Vinke koers (geen familie) EUR 32. Dat is te veel. Het Nomadje was ooit een aanbieding van 10 euro bij de V&D met mijn V&D pas en ook nog airmail (weer een boodschapje, zou Mart zeggen) Hij wil niet zakken met de prijs. Hij is naar Dubai geweest. De ticket is duur. Ik adviseer om airmiles te gaan sparen (sorry Mart). Ik zet de conversatie voort, met dat dat me niet interesseert maar wel mijn eigen portemonnee. “He doesn’t come to me”, dus ga ik verder neuzen. Ik koop eerst twee T-shirts. Ze kosten 15 per stuk. “We come” tot 25. Nog steeds geen rugzakje. Verder dus. Daar heeft iemand een voor 100. Ja, wel minder, ook chinees. Ik begin bij 50, maar die jongen kan geen Engels. Ik kan geen Arabisch en met Hebreeuws begin ik ook niks. Hij gaat naar 80 en ik 60. Verder wil hij niet gaan. Ik inspecteer dat ding eens en haal er een schoen uit. Ik zeg: “Voor 70 doe ik het”. Zijn buurman vertaald dit niet. Ik ben eerst zo dom om USD 100 tevoorschijn te halen en geef dan SSP 100. Ze snappen niet, waarom ik het geld zover wegstop. Ik wel. Ik krijg 40 terug. Ik heb het rugzakje dus toch voor 60. Het is al half zes. Het is tijd om terug te gaan naar de chinees. k neem twee Tuskers en haal de spullen uit de nomad en verhuis die naar de Sport Xilie. Ik neem afscheid van mijn oude vertrouwde rugzakje en geef het aan de bediening. Misschien kunnen ze er nog soep van koken. Voor na het eten, neem ik een halve liter Hein uit Zoeterwoude (even Nico sponseren). De busjes zijn vol. Geduld is een schone zaak. Niet “Malakia”, maar ook “airport” rijden langs de All Saint’s Kathedraal aan de Hai el Cinemastreet. Half zeven ben ik er en maak mijn vijfde foto van de dag, die met de andere camera niet meegerekend. Ik kan me nog even douchen en Hein in de natte handdoek wikkelen. Zo blijft het een koude Hein. Het eten is rijst met kip. Dat heb ik vaker gehad. Al gauw verdwijnt met zijn volle pens naar zijn kamer. Ik schrijf mijn dagboek bij en ooit zal ik weer op internet komen. Het komt niet vaak voor dat ik Heineken drink. Ik heb hem meegenomen, omdat het een blik is. Ik gunde het wel een blik waardig. Tegen elven spreid ik de klamboe weer uit.