in the land 175

Zaterdag 24 september 2011 Van Pointe Noire naar Cabinda (Angola)
Vandaag moet dan gebeuren, waar ik zo mee bezig ben geweest. Ik niet alleen, maar ook mijn connecties met Angola.
De afstand in kilometers is niet veel, maar voor een globetrotter naar dit gesloten land is voor elke centimeter een zweetdruppel die gevallen is op de weg naar dit land. Het land, dat in de jaren 70 zo in de aandacht stond. We weten het nog wel. Gesubsidieerde parasieten hielden ons voor om geen Angola koffie meer te kopen. Toen de kluis geklaard was ging dit tuig over op de Ontspan. We mochten geen sinaasappels uit Zuid-Afrika meer eten. Ook die klus is geklaard. Wat zijn de zwarte Zuidafrikanen ermee opgeschoten? Ze mogen stemmen, maar de heersende klasse wint steeds. Zolang men maar geen blanken wegpest is er hoop voor Zuid-Afrika.
Het gesubsidieerde tuig is nog niet klaar, want je zou ook eens moeten werken. Om door te gaan met het ondermijnen van een samenleving heeft men het antisemitisme van stal gehaald. Nu moeten Israelische producten, die waarschijnlijk uit Judea en Samaria komen geboycot worden. Deze industrie geeft wel werk en brood aan de Palestijnse Arabieren. Nu bezoek ik een land, dat dankzij Nederlandse subsidie, jouw en mijn belastinggeld gebukt gaat onder een stalinistisch Gestapo regime. Extreem rechts en links komen elkaar altijd weer ergens tegen.
Ik begin nu al en ik moet nog ontbijten. Ik loop nog maar eens naar de markt en bestel een omelet. Ik krijg hem ook nog. Plus en grote bak koffie, die ik op gewend ben. Dan te bedenken, dat de koffie met airco drie keer zo duur is. Het zonnetje schijnt buiten en ik loop terug naar mijn hotel. Ik wil nog een paar verslagen via de Wi-Fi aan mijn volgers toevertrouwen, maar het doet het niet. Niet voor en niet na het ontbijten. Ik pak de spullen en vertrek. Eerst een taxi aanhouden en als ik met één tot een gewenst tarief kom, kan ik me naar de grens met Cabinda begeven.
Omdat ik zulk een scherpe prijs heb afgesproken, omzeilt de taxichauffeur het poortje van de tolweg. Het geeft wel wat opschudding, want de omweg is onverhard. De weg van een wereldreiziger kent vele hobbels, maar dat zijn hier in Afrika wel erg veel.
Ik probeer de grens te fotograferen, maar dat lukt niet. Aan beide kanten van de grens bevinden zich dicht op elkaar gepakte kraampjes. Ik krijg beide mijn bagage niet op mijn rug, want een jongen heeft al bijna om zijn schouder hangen. Hier gaat “draagt elkanders lasten” gepaard met overdracht van een klein geldbedrag. De wandelende geldbuidel kan dit bedrag met zijn bagage wel zelf dragen en sommeert de overdracht van de 14,5 kilo. Langs de politie, langs de douane voor de stempel. Nog een check en ik verlaat land 101. Een jongen loopt met me mee. Hij moet ook naar Cabinda. Aan de kant van Angola loopt men eerst met mijn paspoort weg en daarna moet ik een formulier invullen. Binnen de kortste keren heb ik een stempel in mijn paspoort. Ik ben in mijn 175ste land. Na de controles wissel ik geld om. Voor de 53 duizend frank krijg ik 10.600 kwanza’s. Dat geld heeft mijn ‘hulpje’ in zijn handen, voordat ik mijn geld overhandig. Maar ik krijg 10 duizend. Als ik natel, geeft hij gauw de resterende 600. Opletten dus. Door de politie wordt ik teruggefloten. Ik moet mijn bagage nog even na laten kijken. Niet bijzonders en ik kunnen weg. Dan op zoek naar vervoer. Bij de taxi die we zullen nemen, doet de jongen geheimzinnig bij het afrekenen. Ik mag niets zien. Ik vertrouw het niet. De jongen zei eerst, dat het vervoer naar de stad 1000 was en nu is het op eens 2000. Ik ga op onderzoek uit. Ik ding bij een andere taxi af tot 1500 en kan vertrekken.
Onderweg maak ik foto’s ook van een pick-up, wat ze niet zien. Maar omdat ik later foto’s van het wetland maak, denken ze dat ik van hem ook een foto heb gemaakt. Bij een politiepost moet ik de foto verwijderen. Dit is mijn eerste ervaring met licht ontvlambare lieden van het Angolese volk. In Cabinda aangekomen, wordt ik bij een Pensão afgeleverd. Ik bel de connectie. Deze komt heeft geen onderdak voor mij. Ik neem een kamer in de pensão en we gaan de stad in. Hij beweert ook, dat er geen boot naar de rest van Angola gaat. We rijden naar het vliegveld, maar de ticketverkoop met Soyo is gesloten. Dit zal later mijn redding zijn. De Cabinda connectie levert me bij een restaurant in de buurt af en zegt, dat hij. Ondanks dat hij moet werken, me om 18 uur weer ophaalt. Ik eet en drink wat en ga terug naar de kamer. De connectie komt niet opdagen, ook als ik een paar keer bel. Een rare avond. In de pensão is een feest tot vijf uur ’s morgens. Ik twijfel maar of ik toch nog een visum voor Angola had moeten aanschaffen voor het stukje door DR Congo. Nu is het te laat. Ik laat de airco aan, dat dempt de herrie. ’s Morgens blijkt, dat ik bij 16 graden geslapen heb. Die tempratuur heb ik al een tijdje niet meer gehad.
Ik slaap deze keer erg vroeg, want wat moet anders?