one day i fly away

Zaterdag 1 oktober 2011 Luanda
De familie gaat naar de ouders van Martinho. Zijn broer en zus worden opgehaald. Hun moeder doet net niet goed. Hun moeder is eerder getrouwd en een dochter uit dat huwelijk woont in Zeeland. Ik word bij de bushalte afgezet en neem een bus naar de stad. In de Coversa Fioda ontbijt ik eerst. Het is weer lekker. Een jongen in de oranje T-shirt legt uit waar ik ben. Op dit tijdstip zitten al mensen aan het bier. Ik houd het nog op een tweede kop koffie, maar als ik hoest ben ik het kwijt, een dergelijk klein kopje is het.
Ik bezoek de kerk van Nossa Senhora do Carmo. Deze 17deEeuwes kerk heeft een wijde trap en balkons. Een vrouw geeft les voor de eerste commune. Het plafond is mooi beschilderd. Voor het Kinaxine plein moet ik een eindje lopen. Door de kaart in de Bradt loop ik een straat ernaast. Het blijkt, dat het hele plein in de restauratie is. Ik zie alleen een blikken omheinging en loop maar naar mijn volgende doel. Dat is de begraafplaats van de kruizen. Ik moet helaas mijn camera achterlaten. Ik kan nog net de kleine bij me houden en heimelijk een paar plaatjes schieten. Het is niet een echt interessante begraafplaats. Het monument, dat ik gefotografeerd heb, is het enige interessante. De foto’s zijn later mislukt, maar andere kunnen er mee door. Dan is het een stuk naar beneden lopen naar de kerk van de Nossa Senhora de Nazaré. Ik loop een stukje door een buurt, waarvan ik denk, moet ik daar ’s avonds ook lopen? In de kerk zijn net twee kinderen gedoopt. Ergens moet het hoofd van een verslagen koning van de Congolezen gezeten hebben.Niemand weet me te vertellen, waar precies die plek is. De kerk is gebouwd op de ruïnes ven een fort, dat door de Nederlanders was vernietigd. De nieuwe gouverneur van de Portugezen liet een kerk bouwen, als dank dat hij ooit een schipbreuk had overleefd. Met een busje rij ik naar het fort. Een paar Poolse zeelui rijden ook mee. Ik wijs hun de weg naar het fort en ze lopen met me mee. Het fort is niet echt open. We kunnen er nu alleen omheen lopen. Daar ben ik dan een dag voor gebleven. Wel is het uitzicht mooi. Aan de westkant loopt een soldaat met me mee. Hij en een collega zeggen, dat ze honger hebben. Ik loop na het maken van foto’s weer naar beneden. Ik wil ergens gaan drinken, maar alles is dicht. Ondertussen stroomt het stadion vol met voetbalsupporters. In een supermarkt koop ik een cola en krijg de 5 Kwanza. Die bestaat dus ook. Bij de Rialto ga ik dan maar weer zitten. Ik neem eerst melk, die warm blijkt te zijn. Na een tijdje krijg ik ijsklontjes om het af te laten koelen. Na een blikje bier wil ik weer gaan, maar de bon klopt niet. Als de bon gecorrigeerd is, geven ze weer teveel wisselgeld terug. Ik spreek een paar Filippino’s, die hier wonen. Ook zij begrijpen niet, waarom ik hier op vakantie ben. Met een busje rij ik terug naar Prenda. Ik bel Martinho en hij zegt, dat ze om half zeven terug zijn. In de snackbar tegenover ga ik wat eten en drinken. Om 18.15 bel ik weer een keer. Ze zullen om kwart voor zeven terug zijn. Vanaf kwart voor zeven sta ik een uur aan de weg. Dan komen ze eindelijke eraan gereden. Het was druk op straat. We brengen de broer en zus terug en om half negen kan ik eindelijk zitten. Ondertussen ben ik gebeld vanuit Nederland. Mijn agent is nieuwsgierig naar hoe het gaat. Het gaat goed. Na het douchen krijg ik verse salade. Ik eet ook wat tomaten. Het wil niet zeggen, dat ik dat nu ook de rest van leven doe. Ik maak ook foto’s van de familie. Martinho heeft zich ingesmeerd en Sandra vind het wel grappig, als hij zo op de foto moet. Hij wrijft het een beetje over zijn gezicht en zo kan hij met zijn dames gesnapt worden.
Na nog een appel ga ik slapen. Niet in een glazen kist.