take the ship

Maandag 28 november 2011 Victoria naar La Dique
Ik hoef niet zo vroeg op te staan. Als ik al een tijdje in het restaurant zit wordt mijn ontbijt klaar gemaakt. Daarna reken ik af. De eigenaar is jarig. Als hij me in roepies af laat rekenen, doet hij spontaan iets van de prijs af. Bij het gebruik van de creditcard komen er nog kosten en er is ook iets met de belastingen. Na tienen ga ik de stad in. Nu zie ik allemaal toeristen. Ik koop ansichtkaarten voor de laatste vier adressen. Ik koop ook een aantal souvenirs. Bij de bank haal ik de munten, nadat ik een ticket voor la Dique heb gekocht. Verschrikkelijk, wat is de duur. Bij de Pirates Arms verdrink ik mijn verdriet. Money (3x) (ABBA). Eindelijk na 9 dagen kan ik weer draadloos internetten. Toch niet helemaal. Ik moet met een LAN-kabel toch verbinding maken. Drie Spaanse toeristen kakelen het hele café bij elkaar. Wat een herrie. Ik roep een paar keer: “Unas pappas papieras”. Ze reageren helaas niet. Ik kom er gewoon niet door heen. Hoe hoger de schulden bij die zuiderlingen, des te grotere castagnetten zetten ze op. Ik heb de mails bekeken en één naar mijn technische adviseur gestuurd. Ik het blad van Kenian Airways zag ik een mijn apparaat, waar je mee kunt bellen. Vroeger heette dat een telefoon. Misschien, dat mijn technische adviseur een niet-bindend advies kan geven. Ik heb gebruik gemaakt van mijn informatie recht en kan zelf mijn instemming geven. Ik loop naar de B&B en laad me pers taxi naar de catamaran brengen. De boot vertrekt. Ik sta de hele tocht achter op het dek. Naast het fotograferen van vogels lukt het me om een paar vliegende vissen er op te zetten. Een meisje wordt zeeziek. Door haar partner raak ik mijn plaatsje kwijt. Ik ga omgekeerd staan en wordt nu ook zeeziek. Gelukkig houd ik de salade met zere dressing binnen. Op Praslin stappen de meeste passagiers uit. Ik moet naar het volgende eiland La Dique. Ik kom dar om 18 uur aan. Net voor de zonsondergang. Het Guesthouse, dat ik op het oog heb is vol, maar de buren aan de overkant van het pad hebben onderdak. Het kost iets meer, maar dat mag de pret niet drukken. Ik mag van iemand gratis een fiets lenen. Maar als ik de fiets nog een keer meeneem, vraagt de eigenaar, dat ik morgen moet betalen. Ik ga lopend naar het dorp om te eten. Ik bij een “Neem weg” terecht. Ik laat het me goed smaken. Ik kijk ook nog even bij het Guesthouse die de man van Bel Air me gaf. Door de nieuwe LP weet ik, dat er goedkopere waren. Ik bekijk nog even de foto’s en ga slapen.