on the run

Dinsdag 11 oktober 2011 Van Francistown naar Harswater
Vandaag sta ik weer een half uur eerder op. Ik moet de achterstand in halen.
Normaal zou ik over een paar uur met de trein in Gaborone aangekomen zijn. Nu moet ik me nog met de bus verplaatsen.
Bepakt en bezakt sta ik aan de weg en al snel is er een taxi. Op het busstation staat de bus klaar. Om half acht vertrekt hij, als hij bijna vol is. Ik heb dan al mijn sandwiches naar binnen gewerkt. Na een uur moeten de bus en wij door een bak water tegen de mond en klauwzeer. Ik mag mijn rugzak weer terugzetten in de bus, want is zo zwaar voor zegt de ambtenaar. Ook hier bevindt zich en stalletje, maar het is niet zo massaal als in de andere landen met hun politieposten. In Palapya is een stop. De dame, die eerst naast me zat heeft plaats gemaakt voor een man met aktentas.
Onderweg naar Gaborone stopt de bus voor mij. Ik heb aan de nieuwe passagier gevraagd, of de Steenbokskeerkring aangegeven wordt. Hij bevestigd dat en zal me waarschuwen. Hij zal me waarschuwen, als het in beeld komt. Hij heeft het er nog met de conducteur over. Op deze lijn aangekomen, stopt de bus en kan ik uitstappen. Ik maak een paar foto’s. Mijn buurman is ook uitgestapt en hij kan me mooi met het monumentje op de foto zetten. Als de zon precies op de keerkring staat schijnt het licht precies van boven naar beneden.
Even na half een komt de bus in de hoofdstad van Botswana en wacht ik driekwartier tot het volgende busje vol is. We moeten nog een keer verhuizen en dan gaan we ook. Tijdens het wachten heb ik patat met kip gekocht. Kip kunnen ze wel braden, maar patat is niks. Het is gewoon slappe troep. Een man, die vroeg of ik een meeging is weg, maar hij en zijn maat zien de bus en kunnen nog mee. Gewoonte getrouw bromt de chauffeur. Dat schijnt bij de cultuur te horen. De man heeft eerst gezegd, dat hij ons tot Lobatus brengt, maar hij gaat toch naar Mafikeng. We scheuren door Lobatse en bij Ramatlabama stempel ik Botswana weer uit en Zuid-Afrika in. Omdat ik in transit ben, mag ik vier dagen in het beste land van Afrika blijven. We rijden Mmabato, de vroegere hoofdstad van Bophuthatswana, voorbij. Het was één van de vier zogenaamde onafhankelijke thuislanden, die door niemand werden erkend. North-West Province beslaat wel een beetje het gebied van deze sinaasappel republiek. In Mafikeng probeer ik verder te komen en als dat niet lukt, dan moet ik hier maar blijven. Een andere man moet ook die kant op, maar probeert via Klerksdorp te gaan. Ik houd het op de bus naar Bloemfontein. Een man helpt me op een bus naar Taung. Ik vertrek vanaf een andere plek. Een man uit de bus van net, stapt hier ook weer in. Hij begroet me als “brother”. Ik vind dat beter ‘bose”, waar ik nu mee doodgegooid. Om half zeven stoppen we een voor de politie, want de bus ging te snel. Elk stadje heeft een township. Ze adviseren om hier te blijven, maar ik ga toch mee door. Hoe verder ik kom, des te relaxter is het morgen in Kimberley. In Taung zijn geen nieuwe klanten. Bij harswater wordt ik bij een tankstation en motel uit de bus gezet. Ik neem een kamer bij het motel, dat Petrus beheert. Ik koop een maaltijd in het tankstation en settel me. In het stopcontact kan ook de stekker van de notebook. Zo kan ik weer aan mijn weblog werken, nadat ik een gerust heb. Om 1 uur ga ik slapen.