roundtheclock

Dinsdag 18 december 2012 de ronde van Nauru
Ik heb de wekker op 5 uur staan en kom er wat later uit. Het restaurant is nog dicht. Ik begin om het eiland te lopen. Het is pas 7 uur en ga ontbijten bij het Menen hotel. Trouwens ik ben op historische grond. Toen ik met Gilbert Veldhuizen werd beroofd in Marokko, bevond de directeur van het Christelijke reisbureau zich op dit eiland. Och, och wat een zegen was het voor hem om toen dit land te mogen bezoeken. Toen hij vernam van ons euvel, heeft hij mij collect-call opgebeld. Hij had het over Nauru en over het goed maken en dat hij geen geld bij zich had om het telefoongesprek te betalen. Het goed maken moet nog gebeuren. Er zijn al bijna 14 jaren verstreken en ik heb de “Gods zij met ons” nog niet mogen ontvangen. Wat een goedertierenheid, dat hij zich voor het refo volk zo mag inzetten, met alle ziel en lichaam. Och, och, amen. Sindsdien vertoef ik mij onder de heidense reisbureaus, met reizen op al de 7 dagen, och och. God noch gebod, maar oprechter dan menig vrome klootzak (Rob de Nijs met “MalleBabbe”). Ik laat me niet verzieken door het verleden. Ik ga maar door. Voordat ik nog meer afgeef en dat doe je niet. De wereld zou er schande van spreken: “Zie je wel ‘s zondags Vroom en ’s maandags Dreesmann”. Een grootouder van JJ refererend. Voor mij is het ook een historisch moment. Ik ben in mijn 185ste land. Wie het kleine niet eert is het grote niet weert. Het is om zeven uur net licht. Om echt de ronde te lopen, loop ik ook echt om het vliegveld heen. Een mammie laat zich met haar kind fotograferen. Bij het parlement zet de Aussie Simon me op de foto. Aussies helpen hier op alle niveaus. Langs de kerk en vissende mannen. Op zee vaart een bootje. Mannen worden voor het werk opgehaald. Op naar de oostkust met de regeringsgebouwen. Je zou ze bijna over het hoofd zien. Ik zie, dat het presidentieel paleis in de buurt is. Berg op dus. Maar na vragen, blijkt de huidige president ergens anders te zitten. Niet erg, ik snij een stukje af. Na twee uur lopen kom ik bij het Menen hotel aan. Er worden extra kamers gebouwd, want het dumpen van economische kolonisten verschaft heel veel werk. Al die Mauro’s wordt het zo aantrekkelijk gemakkelijk gemaakt om weer op te zouten naar hun land. Persoonlijk een goede zaak. We zijn veel te lief te dat spul. Komt waarschijnlijk door ons eigen koloniale verleden. Ik ontbijt uitgebreid in het hotel. De koffie zit bij het ontbijt in en ik hoef maar één extra te betalen. Hier vertoeven veel Australische expats. Ze zitten in de mijnbouw, kolonistenvraagstuk of ondersteuning van het bestuur van het land. Na anderhalf uur ben ik genoeg op krachten gekomen om verder te gaan. Door de koffie moet ik eerst naar een zekere plaats. Wat een wc in dit hotel. Alleen bij de dames is papier en hij kan ook niet op slot. Gelukkig komt niemand naar binnen om mijn henkie te aanschouwen. Bij de opbouw van extra kamers heeft een Australiër de leiding. Hij is geboren in Oostenrijk. Mooi voor hem, maar dat is wel een ander land. In de vorige EK ook in de eerste ronde uitgeschakeld. Net voor de Japanse kanonnen gaat het regenen. Ik moet een hele tijd schuilen. Dat kost me weer ruim een half uur. Ik had hiervoor een dood muisje gezien. Het werd door de mieren opgeruimd. Zijn hoofdje was al helemaal kaal. Als het weer bijna droog is ga ik naar de kanonnen. Eén staat wel erg dicht bij een huis. Het lijkt wel de hamas. Ik denk, dat het huis er later is neergezet. Als het weer gaat regenen, doe ik mijn camera in plastic. Na de enige boerderij met kippen en varkens ga ik schuilen bij een chinees. Als ik later een foto wil maken. Blijkt mijn camera stuk te zijn. De flitser komt spontaan omhoog en er zijn problemen tussen de communicatie van de camera met de lens. Binnen een half jaar is mij tweede camera stuk. Ik laat me naar het hotel brengen en haal mijn onderwatercamera op. Ik heb dan al extra batterijen ingeslagen. Door het schuilen en ophalen van de andere camera verspeel ik weer 5 kwartier. Het is al kwart over twee en normaal loop je in vier uur om het eiland. Het gaat wel wat sneller. Eerst de supermarkt van Capelland Partners en dan naar het Kayser College. Ja, Nauru was eens en Duitse kolonie. Ook hier lat ik me weer fotograferen. En verder gaat de tocht. Een jongen belt met mobieltje, terwijl hij op het graf van iemand zit. Rond vier uur ben ik al bij het ziekenhuis en de sportvelden. Ik kom de Australiër weer tegen en neem eerst een drankje. Tegenover de enige ambassade, de High Commission van Australië loop ik over een pad tussen al het afgegraven grond. Alleen koraalpieken zijn nog te zien. Een jongen zegt me, dat ik terug moet lopen en bij het derde pad linksaf moet. Ik kom weer bij de aussies uit. Ik loop vandaar naar de Tankweg en de weg naar de lagune. Daar is een pad naar de Command Ridge. Twee trimmers zeggen, dat ik bij een pad al snel een paadje moet nemen. Ik zie het niet. Twee jongens een eindje verderop lopen voor me uit. Stoor ik ze bij het vogels vangen. Het is echt het pad, dat ik eerst niet zag. We lopen naar beneden en rechts om een boom verder. Ik kom op het pad waar ik om 17 uur ook was. Nu is het al bijna donker en 19 uur. Ik loop naar de beneden naar de weg. Ik kan geen drinken meer kopen en loop door naar het hotel. De camera doet het nog steeds niet. Dat wordt winkelen in Singapore. Ik laat me naar het Bay restaurant aan de andere kant van het land brengen. De kip curry is wel lekker, maar ik had het veel goedkoper naast het hotel kunnen eten. Er is ook een albinomeisje. Ze is met moeder mee naar een kerstviering van de vrouwen vereniging. Er worden Kerstliedjes gezongen en cadeaus gegeven. Ik heb zo weer een lift terug. De mensen hebben hier ure tweedehands auto’s. De dames heeft er één van 18 duizend dollar en het vervoer naar Nauru was ook nog eens 8 duizend. Ze kunnen het geld ook niet aan vakanties uitgeven. Een retourtje Brisbane is al duizend euro en daar ben ook vanuit Brisbane in bijna de rest van de planeet komen. Naast mijn hotel neem ik nog een afzakkertje. De tent gaat sluiten en de gordijnen gaan dicht. Nu begrijp ik het. Ze zeggen, dat ze vanmorgen vroeg wel open waren. Dus, als de gordijnen open zijn is de zaak open. Om elf uur ga ik slapen.