fishes

Maandag 10 december 2012 Snorkelen bij Tranquillity Eiland
Bij het ontbijt doe ik me te goed aan de crackers met pindakaas. Ted maakt pap klaar. Ik berg de crackers maar weer op. Coongoola Day cruises rijdt naar de afgesproken plek, bij de ingang van de universiteit. Ik was even bang of dat wel goed was gegaan. Een Australisch stel uit Adelaide en een andere Australiër uit Brizzy maken de groep compleet. Ben ik even blij, dat het cruiseschip heeft geannuleerd? Via de bierbrouwerij rijden we de stad uit. Het gaat langs de watervallen, die ik morgen wil bezoeken steil omhoog. We passeren ook een paar dorpjes, waar wat oververteld wordt. Het ene dorp is een van de grootste van het eiland met maar een paar duizend inwoners. Een ander bestaat uit bewoners van een ander eiland, waar een vulkaanuitbarsting is geweest. Om kwart over negen zijn we bij de kust en worden met een bootje naar het Tranquillity Eiland gebracht. Het echte mooie zeilschip ligt in een dok en dat zal nog wel een tijdje duren. Het gaat nu in een pruttelbootje. Ik zit niet lang op het dak, want Johan Toonstra zit niet meer in Meander. Op het eiland bezoeken we eerst de schilpaddenopvang. We moeten eerst onze handen in zee wassen en mogen dan met één op de foto. Er hangt ook een leuke barometer. Als er schaduw is, dan schijnt de zon. Als de kokosnoot nat is, dan regent het. Als hij droog is, dan regent het niet. Als je hem niet kunt zien dan is het mistig. Als hij beweegt, dan waait het. Als hij op en neer gaat, dat is er een aardbeving en als hij weg is, dan is er een cycloon. Na de koffie gaan we dan een stuk het water op. Ik zie veel vissen en omdat de zon midden op de dag schijnt, zie ik ze veel beter. Het is net of ik bij Jacob Jan ben. Leuk al die vissen. Er zijn halvemaanvissen, pijlstaartvissen en andere wezens met kieuwen. Na een half uurtje varen we terug en is er een lekkere lunch klaargemaakt. Twee soorten vlees en salade met patat. We mogen tot half drie snorkelen. Er wordt niet meer uitgevaren. Ik ga maar weer het water in en zie toch dezelfde vissen. Na de koffie varen we terug. Het is hoogtij, want de steiger staat onder water. Op de wal moeten we ruim drie kwartier op het busje wachten. De eigenaresse uit Colorado biedt ons een drankje aan. Niemand slaat dit af en dan nog even wachten. Het busje brengt nieuwe mensen en wij rijden naar de stad. Thuis, zijn Ted en Nettie er niet. Ze zijn allebei naar een aparte kaffa. Ik ga naar de stad en bij Anchor Inn drink ik in de Happy Hour. Ik kan geen bierglas meekrijgen. De winkel is dicht. Ik zie niet de zon ondergaan. Wel zijn de mensen mooi in silhouet. Ik zet foto’s over. Het gaat een paar keer fout met het veranderen van de namen van de onderwater foto’s. Ik ga maar terug. Ted en Nettie zijn er ook. We eten wat en na het doornemen van de dag gaan we om half tien slapen.