kortjakje

Zondag 2 december 2012 zondagsrust in Honiara
Ik denk, dat de tweede dienst om half acht begint maar het is een uur later. Met de tweede dienst gaat bisschop Adrian voor. Met bellen, kruis en de Bijbel voorop komt hij van achteruit de kerk naar voren. Deze zondag is de eerste zondag van Advent en het in gebruik nemen van de nieuwe Engelse tekst in alle kerkdiensten met die taal. Tijdens de eucharistie krijg ik het brood van hem en zegt hij: “Het lichaam van Christus, Henk”. Binnen een uur en 25 minuten staan we weer buiten. Ik kan nu wat foto’s maken. Aan een wand hangen op een vel de afbeeldingen van alle pausen. Ik vind de enige Nederlander Adriaan de 6de uit 1523. Het koor zet zich op de foto. De eerste steen is gelegd door bisschop Stuivenberg uit Utrecht. Een vrouw met hoofdbedekking zit nog even na en lacht vriendelijk. Op 9 mei 1984 bezocht de paus deze kathedraal. Ik haal de paraplu en de zaklantaarn op en loop naar het huis van Adrian. Eerst krijg ik een biertje en dan ontbijten we. Het is compleet met brood en jam en koffie. Hij vertelt weer honderd uit. Ik ben het kwijt, als ik met mijn dagboek bezig ben. Het is wel zo, dat zijn zwager ook van varen houdt. Soms gaat hij met zijn vrouw een eind varen om dan rustig aan te leggen. Zo vertelt hij een keer, dat hij een visum voor vader John ging regelen in Italië. Hij moest opgeven dat die man in Rome woonde en niet in PNG, want dan kon het visum wel weken duren. Het was een visum voor Ierland, want dat valt niet onder Schengen. Uiteindelijk gingen ze naar het vliegveld en omdat de taxichauffeur de koffer liet vallen, vergat hij zijn handtas met alle papieren in de taxi. Gelukkig wist hij de naam van de taxi te onthouden was deze zo weer terug. Hij denkt ook steeds, dat ik Herman heet. Misschien hebben de Nederlanders dat tegen hem gezegd. Om kwart voor twaalf ga ik terug naar mijn kamer en rust tot drie uur uit. Het is veel te heet om wat te gaan doen.
Het is half vier, als ik vertrek. Jongelui zijn aan het oefenen voor dansen ergens bij. Ik loop naar de weg, die Adrian me gewezen heeft. Ik moet al gauw naar links en steil naar boven. De LP zegt, dat het een half uur lopen is. Ik doe het in 20 minuten. Ik zie hier de stad liggen. Er tussenin is een wijk in het dal. Op grote blokken wordt verslag gedaan van de 7 zeeslagen hier tussen augustus 1942 en februari 1943. Toen de Japanners hier verslagen waren, was het keerpunt van de oorlog in de Pacific. Dit is dus het Stalingrad van de Pacific. Zoals altijd lees ik alle tekst. Meisjes klimmen stiekem over de muur, want je mag alleen legaal via een hek naar binnen. Buiten trekt een man, die teveel heeft gedronken de aandacht. Hij is al weer weg als ik alles na 50 minuten heb gelezen. Ik laat me nog fotograferen en ga weer. Ik ben vergeten, waar je mijn verblijf kunt zien, dus moet ik weer terug. Dat kleine stukje kan er wel af. Ik verraad niet de meisjes, die over de muur geklommen zijn. Om zes uur loop ik naar Adrian. Ik krijg eerst nog wat uit een groen flesje te drinken. Een lokale gaat mee en Cor halen we ook op. We rijden naar de plaats, waar Joris en nog een Nederlander, Budel, wonen. Dit voorjaar is er één in Nederland over leden, Joseph Kluwen. Eerst worden we volgestopt met popcorn, door een Amerikaan, en bier. We eten weer lekker aan wat vrouwen voor ons klaar gemaakt hebben. Cor, Adrian en ik krijgen nog koffie of thee, alvorens we weer gaan. Om negen rijden we terug en een half uur later zijn we terug. Ik zoek al gauw mijn nest op, na het overzetten van de foto’s.