driving me crazy

Vrijdag 14 december 2012 bezoek park door naar het noorden
Eerst ga ik weer ontbijten bij het vrouwtje en dan met de bus naar Budget. Het broodje ei was ineens 70 f duurder. Hoe leg je dat nu uit aan zulk een mens. Als ik de auto heb, zie ik ook dat een Quebeccer zijn auto komt halen. Ik ga eerst en bierglas regelen. Bij een café vang ik bot. Ze verwijzen me door en daar bij een ander café krijg ik een glas. Ik ben dol gelukkig. Met de auto de spullen halen en uitchecken. Ik rij eerst naar het schiereiland hier om de hoek. Na de Franse drukte wordt het al gauw rustig. Het is een mooi landschap. Het lijkt op California Sur. Het wel naar boven en ook weer naar beneden een heel stuk langs het Lac de Yaté. De grond is rood van het leem. Over een gravelweg gaat het naar de Madeleine watervallen. Ik kom daar weer een hele groep mensen tegen van de boottocht van gisteren. Het is een leuke waterval. Het water valt een kleine 10 meter naar beneden. Er naast zijn nog een paar stroompjes. Het kan niet op. Ik loop nog een paar andere stroomversnellingen. Ik heb er 400 F voor betaald. Verder langs de kust. Ik stop bij Port Boise. Het wordt in de LP aangeraden en een Frans stel heeft er ook over. Ik ga op het terras van het Kanua Tera hotel zitten, maar zij rijden al weer weg. Ik neem stokbrood en drinken. Het eten op Nieuw Caledonië is erg duur. Er zijn alleen maar maaltijden van 15 euro. Ik ben op het zuidoostelijkste punt van het eiland. Bij de Adiana-watervallen ga ik zwemmen. Ik heb niet veel tijd, maar het is hier veilig. Als ik me net op straat heb opgekleed, komt een auto fransen aanrijden. Heb ik iemand om me te fotograferen, maar niet in het water. Verder weer. Na Yaté gaat het weer omhoog langs het meer. Sukkelen achter een neger en dan de Peage op naar het vliegveld. Ik rij door tot Bourail. Het schiet niet op, want de oorspronkelijke bevolking is niet vooruit te branden. Ze rijden 20 tot 30 kilometer langzamer dan is toegestaan. Het zijn ook net negers. Ik bel bij begraafplaats voor Nieuw-Zeelandse militairen naar Koné, maar de camping is onbereikbaar. Bij het binnenrijden van Bourail zie ik een hotel, maar dat is te duur. Ik vraag bij een tankstation naar het hotel, dat in de LP staat. Ik kom bij een paar huizen met blaffende honden. Na wat rondrijden kom ik bij het hotel. Het is duurder en er is geen eten, want ik heb niet besteld. Ik rij terug naar de stad. Daar zie ik een hotel. Het is goedkoop en er is eten. Ik neem alleen een kop soep, want het is duur. Dit hotel mag zo in de LP. Ik doe de foto’s en kijk naar “France 24”. Om 23 uur ga ik slapen.