hangen

Woensdag 21 november 2012 nog steeds in Brisbane
Ik slaap wel en niet. Het lijkt of ik wakker ben, maar toch slaap ik. Dat komt omdat de beste kok met griep op bed ligt, ik heb teveel Nescafé ik de mok gedaan of ik heb mijn biertjes gemist. De keuken was om elf uur dicht gedaan. Of het komt, omdat de Joodse staat Israël weer zwart wordt gemaakt. Het gaat dit keer niet om geld. Gelukkig is de moord op Marianne Vaatstra opgelost. De dader zou een associatief geheugen hebben. Ik ken er nog wel een paar. Die bloedhonden, die de straat op gaan, die vinden dat Israël zijn kinderen, mannen en vrouwen niet tegen raketten mag verdedigen. Waarom ik over Marianne begin is niet omdat er zoveel op het lab zijn, of omdat ik dit jaar op de Noord Marianen (eilanden) ben geweest. Ik kom erop terug, omdat de beschuldigende vinger in de richting van het asielzoekerscentrum was gegaan. Een Chinees spreekwoord zegt, dat wanneer je naar een ander wijst er drie op jezelf zijn gericht. Dat is nu weer het geval. Het blijkt iemand uit een dorp verderop te zijn. Dat daar nou niemand opkomt. Maar ja, ik lig ook negen uur voor. Wat gingen die Friezen te keer. Hjel en verdoemnjis over de buutenalaanders (nee de Sint wam niet in Friesland aan). Een excuus met een Berenburger lijkt me wel gepast. Sorry, ik heb geen Friese spellingscontrole.
Terug naar Brisbane. Ik lig nog tot woelen tot 9.15. Ik kom eruit en ontbijt. Het brood wordt steeds droger. Ik koop weer twaalf uur Wi-Fi en probeer wat aan Nauru te doen. Ik mail hierheen en daarheen. Het ene hotel is vol en die wil het andere niet inschakelen. Ik mail met Canada, PNG, Nauru en Nederland. Ik bel naar de Filipijnen, daar zit een hotel reservering. Ik hoor niets meer van ze en bel ze later terug. Het tweede hotel zit ook vol.
Ik doe de pijpen weer om de broek en loop naar het consulaat. Iedereen gaat al naar huis. Gelukkig is er nog een meneer aanwezig. Ik leg me nog een keer uit. Geen accommodatie, geen vlucht. Uiteindelijk geeft hij me een e-mailadres van iemand, die bij de regering werkt. Die zal ik later een zielige mail sturen. Wat zijn de lijntjes toch in het land met 10 duizend inwoners. Dat is toch nog drie keer zoveel als er Meanderthalers zijn, maar die zijn het ook nog eens niet voltijd. Ik had nog een nachtdienst over willen nemen, maar ik doe het anders vlak na elkaar. Ik doe het nu bijna vijf weken, DV. Niemand gelooft me. Ik spreek ook steeds in vreemde tongen. Niemand volgt me meer, letterlijk en figuurlijk. Weer bij de backpacker boek ik een andere. Die is veel goedkoper en het internet is gratis. Ik heb in die drie dagen al bijna 25 dollar aan internet uitgegeven. Na koffie ga ik naar de supermarkt voor een kant-en-klaarmaaltijd van 4 dollar. Ik schrijf mijn dagboek en spreek Israëliërs uit Beer Sheba. Ze hebben nu geen last van de bommen, waar niet tegen gedemonstreerd door die bruin hemden. Al die zielige kindertjes, die in het schotveld van de Israëliërs worden gezet. Veel jongelui zijn hier voor werken. Een Fin, David, heeft een ontsteking aan zijn voet en loopt op krukken. Het valt niet altijd mee. Net voor dat mijn 12 uur Wi-Fi is verlopen.
Ik ga vroeg slapen. In ieder geval voor twaalven, denk ik

Henk