River deep mountain high

Vrijdag 7 december 2012 Mataniko watervallen en Visale
Het lijkt eentonig te worden, maar ook vandaag begin ik weer met een ontbijt. Dat doe ik eigenlijk mijn hele leven al. Alleen is het al bijna drie weken geen Brinta met 200 ml magere melk en 1 minuut 30 in de magnetron. Het is weer ei en witte bonen. Kopje koffie erbij en gebakken boterhamworst. Om half negen loop ik al naar Lelei dorp. Een leuke wandeling. Ik loop nu onder het Amerikaanse monument van zondag. Hier loopt de rivier. Mensen gaan met een pontje naar de overkant of ze komen naar deze zijde van de oever. De bedelnootkraampjes zijn al open. Een paar auto’s hebben de bocht niet gehaald. Een kind krijgt de borst. Jammer, ik denk weer aan mijn bordje Brinta. Ene Frank brengt me naar de plek voor de beklimming van Mataniko. Eerst wordt Chief Vasco aan gesproken. Hij moet ook slapend rijk worden. Dat kost me 100 dollar. Ook gids, Alfonso, is 100 maar weet ik naar 50 te brengen. We gaan om eerst een fles water halen, het horloge geeft half tien aan. De LP zegt, dat het twee uur op en neer is. Maar we beginnen eerst met en behoorlijke klim. Waar ben ik aan begonnen. Na de stijging van 100 meter een klein stukje naar beneden. In een plasje zwemmen kikkervisjes, hopend op een kwakend leven. Weer gaat het omhoog. Eerst weer naar beneden en dan omhoog naar een bosje en een huisje. Daar kan ik even uitrusten. Het lijkt wel of ik CLPD heb. De zon schijnt en ik heb daarom mijn petje achterstevoren. Ook heb ik, omdat ik in het begin de rivier over moest steken, de pijpen eraf gelaten. Jongens komen er ook aan, maar ze hebben een andere route genomen. Eén heeft een varken op zijn rug. Weer gaat het een stukje naar beneden en dan een bos in. Dan gaat de stijl 200 meter naar beneden. Ik had ook 100 meter kunnen zeggen. Een donkere zegt altijd “Ja” tegen een blanke. Kortom, je wordt er niet wijzer op. Ik hoor de watervallen al, maar hoe ver moeten we nog? Iedere keer is het een stukje. Dan na anderhalf uur zijn we er. Water stroomt over verschillende rotsen en dat is de waterval. In een poel kan ik even bijkomen. Het water valt in een diep gat. Ook komt water via grot. Ik klim na de fotosessie verder naar boven. Daar zie ik water naar beneden komen en in het verlengde naar de grot stromen. Een mooi gezicht hier. De canyon beneden doet er niet voor onder. Na anderhalf uur wordt het weer tijd om terug te gaan. Nog net niet bovenaan moet ik even bijkomen. Na een half uur zijn we boven. Nog een klimmetje en dan gaat het steeds naar beneden. Voor het laatste klimmetje moet ik wel eerst op krachten komen. Het laatste stuk is weer vrij stijl naar beneden. Beneden moet ik eerst weer even uitrusten en krijg een kogelhuls uit de oorlog. Alfons biedt aan om me naar de overkant van de rivier te dragen, dat sta ik niet af. Ik kan bijna niet meer. De afdaling duurde 1 uur 20. Toch veel langer, dan de LP aangeeft. Ik heb het gelukkig overleefd. Ik word naar de straat gebracht en koop daar eerst een blik cola. De bus brengt me snel naar de Holy Cross. Om af te trainen bestijg ik de trappen naar de kerk. Zuster Thara en nog een dame maken citroensap voor me klaar. Ook krijg ik wat fruit. Op mijn kamer zet ik de foto’s over en ga dan naar de bus voor Visale. Eerst heb ik twee keer kramp. Om halfdrie was ik terug en om kwart over vier ga ik weer. Eerst moet de bus vol. Ik stap na een tijdje over in een bus, die bijna vol is. Zo ben ik om half zes in Visale. Ik bezoek het graf van de bisschop Stuyvenberg, geboren in Utrecht. Ik zie nog een busje langs rijden, maar houdt hem niet aan. Ik bezoek de kerk, zie het eiland in de zie en loop langs de school. Dan wacht ik op transport. Voor een fotoshoot van 20 minuten ga ik een half uur op transport wachten. De eerste auto moet alleen in de buurt zijn. Na een kwartier komt een auto aanrijden, die net nog de verkeerde kant opging. Het zijn mannen van West Province. Ze zijn een eindje aan het toeren en rijden maar weer terug. Ik krijg een lift. Langzaam aan begint het schemerig te worden. Er zijn hier veel stranden, waar je kunt snorkelen. Ik zou hier mijn spullen niet op het strand achter willen laten. Als ik meer tijd had gehad, had met misschien bij de zusters van het Heilig Hart gekund. De mannen zijn hier voor zaken. Het maakt eigenlijk niets uit. Ik heb weer geluk, dat ik de stad in kom. Ik word bij de rotonde bij de kerk afgezet. Ik loop meteen naar de eetzaal. Cloud zit te wachten. De aartsbisschop komt een beetje laat. Onder het lopen naar de tafel doet hij al het gebed voor het eten. We kunnen meteen aan de heerlijke soep, kippenvleugeltjes, nu met gehakt, weer rijst, weer cassave, weer salade en ijs toe. Bij Adrian krijg ik nog koffie en wordt er gesproken over de Maristen. Er zijn aardig wat afgemaakt, verdronken of verongelukt tijdens hun werk. Adrian heeft het ook over ene Dillen. Over hem lees ik een dag later in de LP. Er worden nog wat foto’s overgezet. Na douchen ga ik slapen. Ik snap alleen niet waarom net iemand in het donker met de deur open stond te douchen. Het licht doet het gewoon.