money for nothing

Dinsdag 27 november 2012 Kijken bij Malolo, winkelen en snorkelen bij Fais Aben
Na het ontbijt loop ik om half negen weer naar de weg. Het zonnetje schijnt alweer volop. Ik zeg de mensen gedag en dat is wederzijds. De bussen op de grote weg hebben allemaal lijn 17. Ze hebben een letter erbij en hoe hoger in het alfabet, des te verder hij gaat. Tot hier is het 17a en om bij Malolo de vulkaan de Karkar te zien liggen moet ik bij 17c instappen. Deze bus komt er net aanrijden. Ik krijg een plaatsje voorin en ben zo na een kwartier bij Malolo Plantation Resort. Een mannetje houdt de boel in de gaten. Ik laat me er met de vulkaan op de achtergrond fotograferen door een vrouw die ook verschijnt. Zij veegt de boel aan. Je kunt wel naar dat eiland varen, maar dat kan drie keer in de week vanuit Madang. Je kunt dan het eiland omlopen en beklimmen. Ik neem een frisse duik in het water en even later staat de koffie voor me klaar. Het blijkt achteraf eigenlijk wel duur 5,5 euro voor een kannetje koffie. Ik geniet er wel van, maar ik weet de prijs dan nog niet. Om tien voor elf pak ik een pick-up naar de stad. Ik mag bij Cornelius de chauffeur voorin zitten. Hij wil mijn kaartje en krijgt die. Het leven gaat zo zijn gangetje. Hij neemt in de stad, toeristische route langs het Japanse kanon en het monument voor de kustwacht. De laatste is een imposante fallus. We zijn net te ver doorgereden. Hoe krijg ik hem er nu op met een stukje bos. Als je hem te ver rechts in de foto krijgt, is het net een kromme. De vliegende honden gaan overdag ook wel eens vliegen. Ik pin eerst in de stad en koop daarna een petje. Ik wil internetten, maar de verbinding ligt er uit. De Australische manager zegt, dat ik over een uurtje maar terug moet komen. Ik vraag, war ik een biertje kan halen. Ik moet naar de Madang Club.
Daar drink ik wat en men heeft een bierglas. Heerlijk, dat koude spul. Na twee gaat men sluiten. Ik heb om het glas gevraagd, maar men doet erg moeilijk. Bij het vertrekken spreek ik de manager. De Hongkong Chinees geeft mij het glas. Later blijk je ze gewoon op het vliegveld van Port Moresby te kunnen kopen voor 9 Kina. Ik schiet nog even de vliegende honden en loop dan terug naar het internet café. Er is nu wel verbinding. De rampenoefening op Meander is geslaagd verlopen. Ik kan overal naar kijken, behalve mijn euphony-mail. Erg jammer achteraf, waant er was een mail van Nauru, dat men naar accommodatie wilde kijken. Voor de rest is het lekker koud in Nederland. Feijenoord doet het goed. Spakenburg gaat een beetje vooruit en met Genemuiden gaat het niet goed. Ik ga weer naar één van de Chinese winkels en koop een cd. In de boekenwinkel neem ik de nummers van de atlassen op. Eén is bijna 60 euro, wat bij ons 20 à 25 zou kosten. Peter kan ze misschien beter via internet bestellen. Ik neem vrachtwagen 17a en stap bij de weg naar Fais Abeen Lodge uit. Alleen ik moet nog bijna 3 km over een zandpad met gaten. Ik krijg al gauw een lift. In de zee ga ik even snorkelen. Ik zie wat vissen, die snel weg schieten. Een paar foto’s lijken nog wat. Er is geen tijd meer voor koffie, als ik me in de stinkende wc heb omgekleed. Er is geen transport meer naar de weg. Maar ik ben nog niet van het terrein af of ik heb al een lift. De man en vrouw kennen Nederlanders. Het waren helpers van ICCO. Een protestantse hulporganisatie. Op Alexishafen zie ik Berthold nog bij de zusters. Hij loopt terug en ik maak nog een praatje met ze. Ik vertel, wat ik de afgelopen dagen heb gedaan. Ze brengen me morgen naar het vliegveld en ik mot de donatie maar in de kamer achterlaten. Voor de laatste keer eet ik met de vader het gemaakte eten. ’s Avonds maak ik mijn dagboek bij een kop koffie. De was, die ik gisteren gedaan heb is nu droog. Tegen een uur of acht begint het weer te regenen. Om tien uur ga ik slapen.