baby got the blue jeans talk

Donderdag 13 decembr 2012 bezoek Amedee Eiland
Vandaag beloofd het een leuke dag te worden. Eerst begin ik met opstaan. Dat doe ik al mijn hele leven. De laatste tien jaar is er de klad in gekomen. Ik doe nachtdienst op het Lubbert Bos. Op het vertoeven elders op moeder arde doet het ritme verstoren. Regelmatig is mijn hormoonhuishouding in de war. Terwijl ik dit schrijf is het zondagmiddag in Brisbane met 32 graden. Ik ben bezig een emmer bier naar binnen te werken. Ik neem bier, omdat er geen bacteriën in groeien. Ik hoef er ook geen boren van te laten. Voor de afkoeling zit ik in de bar, met als consequentie dat ik muziek met de nodige decibellen tot mij laat komen. Menig homo sapiens sapiens klassiviseerd dit als ordinaire rot herrie.
Het verslag. Ik loop de berg af. Bij het park is een patisserie. Ik neem een broodje ei en koffie. Voor twee dagen sla ik geen spullen. Vandaar dat ik budgettair onverstandig handel. Terwijl het consumentenvertrouwen in Nederland achteruit holt. Ik om acht uur de boot op. Om kwart voor acht gaat het postkantoor opengaat. Ik ga als één van eersten naar binnen. Het blijkt, dat je een nummertje moet trekken. Zo verspeel ik weer 5 mensen voor me. Ik zie filatelie winkeltje, maar moet gewoon op mijn beurt wachten. Al gauw is nummer 109 aan de beurt. De dame zegt, dat ik me tot het filatelie winkeltje moet wenden. Ik zeg, dat ik er net ben geweest. Ik moet naar een ander loket, waar ik waarschijnlijk geen nummertje voor had hoeven te trekken. Ik krijg mijn postzegels en post na het verenigen van de kaarten het geheel in een smalle gleuf. “Waarom is de gleuf van post voor overzees zo smal”, denk ik. De boot is vlakbij. Ik had om acht uur aan boord moeten gaan, maar ik ben één van de eersten. Het personeel bestaat uit jonge frisse meiden. Ze blijken multifunctioneel te zijn. Eerst word ik door één ontvangen. Een ander zegt, dat de tas op een plek in het benedendek moet. Ik ga boven zitten. Ik kan dan van me af kijken. We vertrekken op tijd. Een dame legt het zwemvest uit. Ik heb nog nooit een foto van een zwemvest gemaakt. Dit lijkt me wel een leuk moment. We de haven uit, het ruime sop op. Na drie kwartier leggen we aan. De Japanse dame heeft me uitgelegd, wat er gedaan wordt. Om 10 en 10.30 is de glazenbodemboot voor een tocht. En om 11 een tocht naar het rif. Ik neem de tocht met de glazenbodemboot om 10 en hang ik tot die tijd rond. De dames staan nu in de winkel. Ze kunnen ook koffie inschenken. De boottocht is wel leuk. We zien een schildpad weggevluchten. Waarom moeten de vissen gevoerd worden met brood. Ik heb altijd al gedacht, dat stokbrood visvoer is. Eén keer per jaar met mijn verjaardag is genoeg, maar die is dan ook van Hoogvliet. De vissen laten zich zien. Deze zie ik later op de bodem. Ze komen niet voor beschuit er uit, maar voor stokbrood naar boven. Ik heb een half uur om de 207 treden van de vuurtoren te betreden. Hijgend als een briesend paard van Rien Poortvliet kom ik boven. Of is het nou als het hijgend hert der jacht ontkomen (OB). Het is een eiland, dat je om kunt zwemmen, maar dan moet je niet zulk een druk programma hebben. Om 10.55 laten de boot horen, dat we aan boord moeten voor het rif. Als het paard van Sinterklaas ga ik in galop naar beneden. Dit gaat me beter af, hoef ik niet zo te briesen of te hijgen. Ik ben dik op tijd. We zoeven naar het rif, waar de vissen worden gevoerd. Dat gedoe had ik ook al op de Seychellen. Daar komen ook veel Fransen. Eerst spiegeltjes en kraaltjes voor de negertjes in Afrika en nu stokbrood voor de vissen. Ik kan wel leuke foto’s maken. Een haai laat zich ook zien. Tijd voor mijn lunch. Allerlei salades, vlees rijst, ijs en koffie. Tussendoor zijn er dansen. Ook toeristen moeten opdraven, als uitzondering Ach ja, laten we ook eens leuk doen. Bloemenkrans, van plastic, en gaan met die heupen. Het lijkt nergens op. Een jongen krijgt een rokje en kokosnootbeha om. Deze ellende is me bespaard gebleven. Na het dessert ga ik de wereld onder water bekijken. De batterijen zijn gauw leeg. Is schiet, wat ik kan schieten, maar het is wel teelballen. Misschien ga ik voor JJ een visje plaatsen. Het zijn gewoon weer die kieuwbeesten. Ach, ik vermaak me wel. Ze denken ook, daar heb je die wereldreiziger weer. De laatste foto is van twee dames als ze in bikini staan om te in het water te duiken. Ja, ook een bikini past. Ik zou bijna vergeten, dat er één Mexicaanse is. Ik had nog tegen haar gezegd, dat als ze uit Ciudad Juárez zou komen heir niet zou staan. Deze stad is namelijk de moorddadigste stad op dit moment. Ik maak het weer goed, door te zeggen, dat Mexico een leuk land is. Ik douche me en kleed me om. Ik koop nog een miniatuur van de vuurtoren, anders kom ik over mijn gewicht en ben op tijd voor de terugreis. Het kan wel. We vertrekken eigenlijk te vroeg, maar als toch iedereen aan boord is kunnen we gewoon gaan. Ik neem koffie. Om vijf uur meren we weer aan. Achteraf had ik voor nu de auto op moeten halen. Ik doe inkopen voor vanavond en bezoek de activiteiten in het park. In de hostel doe ik de 714 foto’s en schrijf het dagboek voor de volgers. Het wordt wel een latertje, omdat ik nog aardig wat moet schrijven. Om 1 uur ga ik pa naar mijn nest.