my little pony

Maandag 18 december 2012 Aankomst Nauru
Het klokje tikt door. Het klikt nergens zoals thuis. Dar is geen airco nodig. Het is al half een geweest, als ik me naar de eerste vlucht op maandag begeef. Een half Kiribatse is nog driftig aan het computeren. Het bier is me te duur, dus blijf ik op een droogje zitten. De bodem van de schatkist is in zicht. Wanner iemand geld over wil maken, geef ik mijn rekeningnummer door. Het is hetzelfde rekeningnummer van armlastige volgelingen van San Cristobal. Een ploeg gewichtheffers gaan ook terug naar hun land. Daar zijn de Pacifische sporters op Pacifisch niveau groot. Er is eens een Micronesiër 6de geworden op de Olympische Spelen geworden. Daar spreken ze nog over. In zwemmen zijn ze niet zo goed. Het is ook zover om van eiland naar eiland baantjes te trekken. Voor teamsporten zijn ze klein. Eén uitzondering dan. Samoa, Tonga en Fiji horen bij de wereldtop van rugby. Ze presteren beter op een WK, dan Nederland op een Ek met voetbal. Ik zet om half een mijn schreden in het enige toestel van Our Airline. Om 1.05 vertrekken we dan. We krijgen een drankje en eten. Goed voor mekaar. Al gauw krijgen we ontbijt, omdat er twee uur tijd verschil is. We landen kwart over zeven in het kleinste land, op het Vaticaan na. Het heeft een omtrek van 18 kilometer en een doorsnede van 6 bij 5 kilometer met 10 duizend inwoners. Als ik door de immigratie ben, moet ik heel lang wachten op Veronica Homestead, die iets voor mij heeft geregeld. Ze komt aankakken, als iedereen en het vliegtuig weg zijn. Het gaat goed met Our Airline. Ze vliegen naar the Marshalls via Tarawa. Raadpleeg google maps. Veronica en haar maatje brengen me naar het huis, waar ik een slaapkamer krijg voor 115 AUS. Ik vind dit verschrikkelijk veel. Het is 100 AUS voor de eigenaar en 15 voor. Ik zeg: “Het logo van Nauru is “Only Gods will”, maar dit kan hij niet bedoeld hebben.” We rijden naar het Od-N-Aiwohotel, daar is een kamer voor 100. Die neem ik. Na even rusten loop ik naar de Buala Lagoon. Ze noemen di “the Water”. Een klimmetje, naar links en dan ben je bij het plasje. Er staan wat huizen en een kerk. Ik zie een meisje van het vliegtuig. Een stop voor een cola. De boel is hier een stuk goedkoper, dan in Australië. De mensen zijn hier aardig. Dan mag gezegd worden. Heb ik bij deze gedaan. Ik zie ze alleen maar eten. Veel zwaargewichten in mijn sociale omgeving vallen ook in het niet bij deze Boelimieten. Ik loop langs een paar ligjongeren. Een moet dronken zijn, want hij gooit een kei naar me en niet ver. Omdat ik geen boelimiet ben, ben ik niet gemakkelijk te raken. De laatste keer, dat een steen naar mij werd gegooid, was een klein vriendje van van Agt en Gretta Trut, een Palestijns hondje in Ramallah. Maar wat wil je, als de Zionisten je land hebben bezet. Ha ha, die fantastische Zionisten. Volgend jaar weer een feestje. 65 jaar Israël. Hava na kila hava. En door met mijn verslag. Ik loop bij het postkantoor de enige ansichtkaarten. Het grappige is, dat er al porto op zit. Om het vliegveld naar de regeringsgebouwen. Het centrale politiegebouw, het parlement en dan de bureaucraten. Ik spreek de man van immigratie. Het was beter geweest, dat ik de 100 Aus had overgemaakt. Dit is waarschijnlijk het enige land op aarde zonder pinautomaat, mar ik had wel geld over kunnen maken. Ik geef hem na een verblijf onder een airco het geld en krijg een kwitantie. Auto’s hebben soms geen voorruit. Ik bezoek nog even de katholieke kerk en loop terug. Ik zet een paar meisje op de foto, omdat één zo dik is. Wat een gegiechel. Bij de chinees haal ik een cola om enige afkoeling te hebben. Ik krijg van een Australische een lift naar het hotel en rust daar even uit. Bij de buren eet ik varken en zoet en zuur. Dat is in het Nederlands babi pangan. Even wegspoelen en dan om elf uur slapen. Nog en week en dan weer Pauw en Witteman.