met de vlam in de pijp

Zaterdag 15 december 2012 Rondje Grand Terre en terug naar Brisbane
Voor zessen moet ik me naar een zekere plaats begeven. De viscositeit is niet wat het moet zijn. Om 6 uur ga ik er dan echt uit. Ik pak mijn spullen en doe ze in de auto. De sleutel van de kamer gooi ik door het raam. Als het raam met een kiertje openstaat, wel te verstaan. Omdat het restaurant nog niet open is, ga ik een eindje verderop eten. Om 8 uur ben ik bij de begraafplaats van Nieuw-Zeelandse omgekomen militairen. Ik had hier om 8 acht uur al klaar willen zijn en met de rots erbij. De militairen zijn in de oorlog omgekomen. Ik zie hiervandaan de bergen. Dan naar de kust. Een paar vrouwen in badpak wijzen me de weg naar de gespleten rots. Bonhomme staat los van het geheel. Door een gat kom ik aan de andere kant van de heuvel. Daar is de kust wild. Ik rij weer weg. Maar bij de grote weg zie ik, dat er een bijzonder klif moet zijn. Ik rij terug, maar zie hem toch niet. Hij moet net ergens om de bocht, waar je niet kunt komen. Na wat zoeken vind ik wel een weg naar boven. Daar zie ik het strand en de Bonhomme van boven. Een aantal mensen gaat wandelen ik moet verder. Ik rij naar Koné en twijfel of ik wel helemaal rond kan gaan. Ik rij naar Voh voor het hart van Voh, maar het is nergens te vinden. Ik beschuit om voor de bijzondere kerk niet naar Koumac door te rijden en keer weer om. Terug bij Koné ga ik de bergen in. Het is al bijna half één. Op het hoogste punt is een mooi uitzichtpunt. Even stoppen dan maar. Om één uur ben ik aan de andere kant van het eiland. Er is geen tijd meer om naar het pondje te gaan. Dat is bijna 70 kilometer naar boven en dan ook terug. Om 16 à 16.15 uur moet ik op het vliegtuig zijn voor de vlucht van 18.15. De weg gaat langs de kust, maar die autochtonen rijden zo verrekte langzaam. Ze zijn niet vooruit branden. Om 2 uur tank ik in Ponérihouen. Als ik om 15 uur bij de watervallen bij Canala ben, kom ik nog dik op tijd, denk ik. Denk ik. Door dat gekronkel schiet het niets op. Het is al drie uur, als ik Houaïlou verlaat. Ik moet hier de weg vragen. Vanaf nu plaatsen de Fransen geen aanwijzingsborden meer. De jongens wijzen me de goede weg. Ik rij het afgraving gebied in. Veel gravel. Geen mooie weg langs de kust. Ik ben bang dat ik mijn vliegtuig ga missen. Ik vraag, maar eens aan een vrouw of ik nog wel in de richting van Kouaoua en Sarramea ga. Ze maakt me duidelijk, dat bij een afslag ik naar rechts moet. Er komt een afslag en vraag maar weer een keer. Ik rij naar een paar vrouwen naar links en ik moet omkeren. Ik weet dan zeker, dat dit de afslag is die de vrouw net bedoelde. Weer de bergen in en slingeren. Om een gegeven moment is na een splitsing op de weg geverfd de andere kant op naar Canala. Ik ga goed, maar het is al half vijf. Voort gaat de rally. Nu gaat het slingerend naar beneden. Dan is daar tegen vijven de grote weg. Hier kun je opschieten. Dan moet je niet de gendarmerie voor je hebben. Netjes vijftig in de bebouwde kom, daar houd ik me wel aan. Nog 40 kilometer. Ik kan gang maken, maar dan moet ik wel die sukkels voorbij. Hielden ze zich maar aan de snelheid. Gelukkig kan ik inhalen. Maar ze kijken niet in de spiegel . Als het net gaat, houden ze niet in. Om 17.35 heb ik de auto geparkeerd en ga naar de desk. Hij is nog open. Het vliegtuig blijkt om 18.35 te gaan. Ik kan zelfs nog een tanken. Dat scheelt een toeslag op de huur. Ik kan nog geld opwisselen. Ik heb het weer gehaald. Het doet me denken van de woorden van vader Cor: “Je moet nooit opgeven”. Dat heeft bij Nauru geholpen en nu ook weer. Ik heb maar geen raamplaatsje gevraagd. We vertrekken 5 minuten later. Ik maak foto’s met de telelens. Als de gordels af mogen, verkas ik naar een raamplaatsje. Ik krijg bier uit Zoeterwoude en extra water, want ik heb zulk een dorst gekregen. Langzaamaan wordt het donker. Ook is er een lekkere pasta maaltijd. Bij het vliegveld neem ik weer de trein en kom bij de City Backpacker. Onderweg spreek ik een Indiër uit Delhi. Zijn vriendin studeert hier. Is de reservering bij de backpacker niet doorgekomen. Ik krijg wel een wat duurder bed. Dan is het tijd voor een emmer bier. Ik spreek een Fries, die hier al een tijdje woont. Sinds een paar maanden in het hostel. Hij heeft alleen klompen bij zich. Hij kent niet: Doch den best en laat die lê ma rabje. Hij komt uit Hardegarijp. Voor de rest is hij aardig ingeburgerd. Ik doe de foto’s onder het disco gedreun. Na twaalven ga ik slapen, want de klok is ook al een uur teruggegaan. Op één na licht de rest al te slapen.