Classico

Zondag 23 april 2017 naar Labuanbajo
Van daag weer vroeg uit de veren. Aan het ontbijt. Eerst brood met jam en hagelslag. Als ik daar wat van naar binnen heb, zie ik vanuit mijn ooghoeken onder een kap verscholen een Indisch ontbijt. Het is rijst, groente, ei met sambal en kroepoek. Daar ik nog maar een bord van weg. Nog een kopje koffie glazenwasser. Zo wordt het van zelf later. Het is al kwart voor negen, wanneer ik de receptioniste (die Engels spreekt) gedag zegt. Ze weet ok precies waar de bus naar Labuanbajo vertrekt. Ik laat me met een bemol met niet zondagse muziek naar de terminal brengen. Het is weer gewoon een stel busjes langs de weg. Ik ben pas de tweede klant, wanneer ik na een half uur aan kom. Wel is bij de zee erachter het schiereiland van Ende te zien. Het wordt geflankeerd door twee kegels. Wachten en nog eens wachten. Een charter stopt even, maar rijdt maar door. Terwijl de ene vrouw een kind de borst geeft, geeft de andere me zwarte koffie. En maar wachten. Zo wacht ik anderhalf uur en de bus is nog lang niet vol. Dan stopt een charter met maar een passagier en die wil mij wel meenemen. Wat ik net niet durfde doe ik nu wel, ik pak mijn spullen uit de bus en laadt die over in het charter. Een charter is een luxeauto, waar zeven passagiers in kunnen. Ik durfde eerst niet, omdat je eerst de ritprijs aan de bus moet betalen anders gaat een steen door de auto of de banden worden lek geprikt. Deze dreigementen heb ik zien gebeuren in Angola. Maar deze tak van zakendoen is nog niet in Indonesië doorgedrongen. Kronkelend leg ik de weg langs de kust af. De jongens zijn katholiek, dus moet dat goedkomen. En weer zonder geestelijke muziek. De andere passagier geeft geen krimp. Zou ze doof zijn? Ik word het misschien vandaag. Ik kan de afstand mooi meten door naar de kilometerpaaltjes te kijken. De afstand van af Ende en de afstand tot Bajawa bij mekaar optellen en dat uit mijn hoofd. Van die generatie ben ik. 83 kilometer We stoppen even, want de collega van de chauffeur heeft pech met zijn auto. Er wordt wat uit de auto gepakt en men is weer geholpen. Er wordt gevolleybald. Dan doemt er een hele hoge vulkaan op. Echt Mount Egmond zonder sneeuw. Er kan dan meteen een plasje gedaan worden. Er moet weer gefotografeerd worden en een kilometerpaaltje van een muurschildering voorzien worden. En we gaan weer. De jongens worden baldadig. Ze spelen nog geen indiaantje en de tocht wordt voortgezet de dame is al uitgestapt en dan kunnen ze de buitenlander een beetje vermaken. Tenminste, dat denken ze. Zo kom je langs je zoveelste rijstveld en zo weer langs kerk of moskee. Er zijn eigenaardige hutjes te zien. Ik weet niet waar ze voor dienen. Om tien voor twee, net buiten Bajawa, stap ik over in een ander charter. Het voordeel is, dat ik meteen doorrijd. Het nadeel is, dat ik niet de typische rijstvelden van Bajawa zie. Je moet keuzes maken. Alleen na een tijdje rijdt de auto weer terug en na een paar kilometer keert hij weer om om vervolgens verder in de richting van Ruteng en dus Labuanbajo te rijden. We klimmen omhoog. Ik zie de zee. En voor de rest heel veel bomen. De andere passagiers zijn allemaal vrouwen. Het meisje naast me is wagenziek en gooit regelmatig een plasticzakje naar buiten. Ik bied haar een wagenziekte pilletje aan, maar dat slaat ze af. Dan moet je maar plasticzakjes vullen. En komen ze een voor een voor mij langs. en nog één. De weg ligt er vol mee. Om drie uur rijden we langs Aimere. Ik ben erachter gekomen, dat hier waarschijnlijk een boot van naar Waingapu is gevaren op vrijdag morgen en dat hij dan vrijdag avond weer terugvaart. Maar ja niets is zeker en daarom was ik maar gaan vliegen. Door het vliegen was ik er ook langer. Had ik de boot genomen en hij was gegaan, dan had ik om vier uur van boord gegaan en dan tot elf uur in de haven rondhangen. Maar goed. Er gaat weer een plastic zakje voorbij. Om drie uur is een stop. Ik besluit ook te eten. Want straks kom ik heel laat aan in Labuanbajo en dan moet ik nog op zoek naar eten. Het wordt rijst met kip en een beetje sambal en pindasaus. In een schaaltje apart wordt groente in soep gereserveerd. Om halfvier nog even een foto van het restaurant maken en mijn buurvrouw is ongeduldig. Ze wil weer zakjes naar buiten gooien. We zien weer rijstvelden. Mijn buurmeisje valt in slaap. Kan ze ook de straat niet bevuilen. We halen een pick-up vol met kinderen in. We gaan tanken. Alleen ik snap niet waarom. Er staat een hele lange rij. Dan kun je toch ook ergens anders tanken? Er zal wel een aanbieding zijn. Gelukkig gat het snel. Je kunt geen FreeBees of airmiles sparen. Lokasi. We steken vele rivieren over. Tijdens een stop kan ik mooi foto’s maken en waarvan? Van rijstvelden. We stijgen tot in de wolken. De wegen kronkelen, maar gaan niet sneller dan gemiddeld 30 kilometer per uur. We passeren motorrijders, die er een weekendje op uit zijn. Ik word tegen zessen uit de bus gezet, want de volgende dient zich aan. Ik word opgepikt voor het laatste traject. Daan naar de plaats voor het vullen van de bus en ik rij weer om. Eerst vullen. Een jongen, die Engels kan spreekt met me. Na een uurtje is hij vol. Ik wil nog wel even checken of mijn bagage achterin de bus ligt. Een onbekende jongen rijdt een stukje en verlaat de bus, want hij is thuis. Dan rijdt de Engelssprekende jongen. Het gaat wat voorzichtig. Dan rijdt de meergevorderde chauffeur. Een kettingroker en daarom ben ik blij dat ik weer voorin. Achterin worden mensen ziek, maar dat deert hem niet. En een na andere peuk gaat aan en gaat vergezeld van gerochel en de afsluiting met een vlijm naar buiten. Dat gaat de hele rit door. Tussen acht en halfnegen stoppen we voor eten, maar ik ben nog vol van vanmiddag. Neem een koffie, waarvoor de prijs wordt bijgesteld. Ik reken naar beneden af en men is weer tevreden. Een afbeelding van de koran hangt aan de muur en dan weet je, dat er geen bier te koop is. Een meisje niet alleen wagenziek, maar ze heeft meer. De tweede chauffeur levert haar ergens af. We komen in de stad. Ik word weer als laatste afgeleverd. Wel met verlenging, want het hotel dat ik het eerst op het oog heb is dicht. Dan de tweede in de stad. Deze is open. Ik neem mijn kamer en betaal aan Victor. Het is net elf uur. Het eerste café is net dicht. Dan op zoek naar, waar ik eerst in de buurt was. Want we moesten nog zoeken naar het eerste hotel. Ik weet niet meer precies, waar het café is. Het was ergens achter de kuststraat. Ik loop, maar weer terug naar het centrum. Boven een restaurant is een café nog open. Er zitten allemaal mensen met T-shirtjes van Real Madrid. Ik vraag, wat er aan de hand is. Vannacht om drie uur begint de El Classico. Ik zeg, dat ik voor Barcelona ben. Ze vinden dat niet erg en kan ik rustig mijn tweede halve liter drinken. Ondertussen is er motorrace op een scherm en maakt een Barcelona supporter met zijn auto een beetje herrie richting de Real fans. Eén van de Realfans is vandaag jarig en er komt een taart met een kaarsje. Op de tv wordt voor geleuterd door onder meer Ruud Gullit. Hij zit in MAVO-4 Engels zijn zakken te vullen. Hij was vroeger fan van Mandela en maakt ooit een liedje tegen apartheid van de blanken in Zuid-Afrika. Onder welke armen zou hij vanavond zijn pegels verdelen. Langzaam het kaarsje uit. Ook van de twee vrouwelijke fans. Ik weet niet wat ze van de wedstrijd hebben gezien. Ik niets. Want als de wedsstrijd op beginnen staat, ga ik weg om van de nachtrust te genieten. Het is namelijk al halfdrie. Nu blijkt naast mijn hotel een hostel te zitten. Daar zit een jongen naar de wedstrijd te kijken, die net begonnen is. Ik ben bij, want Feyenoord heeft gewonnen en Ajax verloren. De marge is weer vier punten. Ik kan lekker slapen.