stop de bezetting

Dinsdag 11 april 2017 wandelen in Dili
In de morgen wordt gekeuteld. Na de verwerking, dat ik in mijn 192ste land ben, ga ik in de middag de stad in. Ik heb de was gedelegeerd, het dagboek bijgehouden en aan de Australische eigenaar Kim informatie ingewonnen. Mijn eerste bezoek is aan het verzetsmuseum. Ik loop langs het gebouw van de Oost-Timorese voetbalbond. En paar aankomende messies willen op de foto. Het zal niet de laatste keer zijn tijdens mijn vakantie dat dit gebeurt. Soms zijn het ook meisjes en dat scheelt weer met de spellingscontrole. Bij het kruispunt heft een OTKC, Oost-Timorese klinisch chemicus een eigen lab. Het is ook een prikpunt. Het gaat naar de regeringsgebouwen. Witte koloniale gebouwen. Voorbij de universiteit is dan het verzetsmuseum. Het museumstelt niet echt veel voor. Het is voornamelijk tekst met foto’s over het verzet tegen Portugal, de oude kolonisator, en de bezettende buur Indonesië. Vooral van eind 1975 tot de onafhankelijkheid heeft Indonesië veel te leiden gehad van de Indonesische onderdrukking. Een paar jongens uit de backpacker lopen hier ook rond. Eén zit alles te lezen. Zonde van de tijd. Voordat je buiten bent, ben je 90% vergeten. Lang het parlementsgebouw. Ik heb trek gekregen en eet rijst met garnalen. Over zie je billboards van het biermerk met de rode ster. In de straten lopen handelaren met hun koopwaar. Het stadion wordt gerenoveerd. Kinderen zwaaien naar me en als ik ze op de foto wil zetten dan worden ze verlegen. Naar het volgende punt, de Santa Cruz begraafplaats. Hier werden op 12 november 1991 honderden onschuldige mensen door de Indonesiërs neergemaaid. Nergens is een herdenking te zien. Buiten lacht een meisje naar me. Het gebit is helemaal verrot, maar als ik een foto wil maken houdt ze de stompen op elkaar. De Cubanen doen hier ook aan ontwikkelingshulp. Mannen doen hier een partijtje schaken. Hier zal ook wel wit beginnen. Wat een racistische sport. Terug naar de kust. Ongeveer zes kilometer verderop staat op en heuvel een standbeeld van Christus. Met bus 12 rij ik ernaartoe. De drie dames tegenover me zitten allemaal te appen. Er is dus geen armoede in dit land. Aan de overkant van de baai is Christus nog maar een stipje. Bij het einde van de lijn wordt het al een beeld. Zo begint de schrijver aan de 700 treden naar boven. In nissen zijn de 12 stadiën van het leiden van Christus uitgebeeld. Vooral veel joggers maken gebruik van dit pad om wat aan hun conditie te doen. Op het plein is het al een echt beeld geworden. Nog een tiental treden naar de voet van het standbeeld. Een jogger wil op de foto, voordat het mij op de foto zet. Boven aangekomen staat de zon nog een kwartier boven de kim. De stad is te zien tot aan het vliegveld. Christus staat op de wereldbol. Drie Spaanse jongedames zetten mekaar op de foto. Eén van hen zet mij weer op de foto. En zo blijf je bezig. De zon zakt steeds verder door. Twee Timoreese vrouwen zetten mekaar op de foto. Ze doen tegelijk hun haar goed. Leuk, dat synchroon doen. De zon gaat onder. Het begint nu echt donker te worden. Ik loop e 700 treden weer naar beneden. Beneden loop ik een tijdje weg en wordt door iemand opgepikt. Ik rij helemaal naar de stad. De hostel heeft nieuwe klanten. Ik eet bij de Indonesiër en maak de dag af met een sapje.