Riding on a camel

Donderdag 6 april 2017 Kamelenrit
Even de ogen dicht gehad en we komen aan in South Hedland. Hier is weer een tijdje een stop bij het Caltex tankstation. Ik poets mijn tanden om een schone mond te hebben voor de eerste bak koffie van de dag. Een paar Aboriginals hangen rond. De mannelijke chauffeur maakt de ramen schoon. Hij heeft geen trapje, dus reken maar niet, dat de boel op ooghoogte schoon wordt. Na een kort ritje stoppen we in South Hedland shoppingcenter. De winkels zijn al dicht, maar wij moeten er stoppen. Passagiers stappen uit en er komen weer nieuwe bij. Even een fotostop voor de fotograaf en verder naar Port Hedland. Net voorbij de haven stapt een man in, die ook steeds in Broome met zijn rugzak zie sjouwen. Hierna oordoppen in en oogklep voor en vier uur slapen.
Om zes word ik weer wakker. De eerste zonnestralen komen boven de bush uit. Vogels vliegen al heen en weer. In de bekende middle of nowhere wordt iemand opgehaald. Het is Bidyadanka. Hier wordt alleen op aanvraag gestopt. De meeste OR-plekken zijn we voorbijgereden, maar hier wordt dus gestopt. Aan de karrensporen, moet je kunnen zien, waar ze vandaan komen. Koeien grazen in de struiken. Een stuk weiland komt in beeld en dan is het weer bush. Met nauwelijks vertraging komt de bus in Broome aan. Iedereen en alles wordt uitgeladen en vertrekt hij weer om later terug te rijden naar Perth. Een Zwitsers meisje wordt opgehaald en ik krijg een lift naar de Kimberley Klub. Het is al vroeg warm. Alleen mag je hier je bier niet gebruiken. Het verdwijnt achter de coulissen. Ik ontbijt en lees de krant van twee weken geleden uit. Na een dutje ga ik kijken of ik de wrakken van neergeschoten watervliegtuigen door de japanners zie, maar het tij is niet laag genoeg. Ik spreek een paar Taiwanezen. Zij gaan alvast naar het visitor centre om te boeken. Ik zal later komen. Ik wil eerst nog wat eten. In die verschrikkelijke blauwe lucht ga ik een uur later naar het visitor centre. Nu blijkt, dat inmiddels de kamelenritten volgeboekt zijn. Dan over op het volgende doek. Er is een tocht naar de horizontale watervallen, maar pa op zaterdag. Ik heb de bus naar Darwin op morgen geboekt. Dit kan ik in ieder geval een dag later doen. Ik boek de tocht naar de horizontale watervallen. Het wordt een halve dag. Doe ik, omdat als ik de bus erbij doe dan komt ik te laat voor de bus. De Taiwanezen hadden aan de dame doorgegeven, dat ze om vier uur weggaan uit het hostel. Ik loop in de hitte terug. De Aboriginals hangen onder een boom. De bomen zijn zo breed, dat ze niet zo vaak hoeven te verkassen. De jongens komen op tijd en ik ook. We gaan toch met ons drieën naar de Cablebeach. De groep kamelen lopen het strand op en de blauwen van Broome Camel Safaries zijn er al. De jongens hebben bij de blauwe groep geboekt. We vragen nog, maar het is echt uitverkocht. Ik loop dan maar naar de rode Red Sun Camels. Daar is nog plek, terwijl ze hadden gezegd, dat zij ook uitverkocht waren. Alleen de kleur bevalt niet, maar het moet maar. Het is niet altijd NAS, wat rood is. De kamelen komen oorspronkelijk uit Afghanistan en omstreken. De trein van Adelaide naar eerst Alice Springs en Darwin is naar hen genoemd, the Ghan. Ook de trein van Amersfoort naar Ede-Wageningen is naar een dier genoemd, maar kun je niet op zitten of je doet het maar een keer. Mijn kameel zet een bek op. Ik kan toch het schip der woestijn beklimmen. Het is ook wel leuk, dat een Nederlands gezin met een wereldreis bezig is en de oudste kinderen zitten samen op de kameel voor mij. Het is een “hockey”-gezin. Dus mensen, die met geld om weten te gaan. Ze zijn in Zuid-Amerika geweest en nu in Australië. Straks Zuid-Afrika, Botswana en Mozambique. Als laatste zal Indonesië voor Azië worden aangedaan. De moeder fotografeert me. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel. Met heimwee kijk ik naar de blauwe kamelen, maar ik let niet zo op de kleur van mijn zadel. De jongen komt naast mij lopen en vertelt over het beest. Het is een broer van die voor mij en zijn moeder loopt ook ergens. Het belangrijkste is, dat mijn avocado’s niet door mekaar gehusseld worden. Gaat een kameel rennen, dan zitten je kroonjuwelen achter je oren. Figuurlijk dan. We lopen gelukkig heel rustig. De zon begint aardig te zakken. Ook al loopt een eigen fotograaf mee, toch wil men mij op de foto zetten. Het worden hele mooie met silhouet en zo maar. Tussendoor doet ook de moeder uit Alfen har werk. Het (jongste) zusje heeft een tijdje meegereden, maar de broer is een vent ze zit dicht op hem. Ook twee Peppie en Kokkies in bikini zetten ons op de foto. Precies na een half uur keer we om. Het licht wordt steeds roder. Als we weer met de voeten in het zand staan, dan mogen we ze een wortel voeren. Ik schiet nog wat foto’s van de zonsondergang. Ons rest de gang naar een restaurant. Het is meer een pub en het eten is duur. Het wordt een treetje van kleine shotjes en vullen we ons bij een Thai. Twee maaltijden voor drie personen. In de Klub nemen we een afzakkertje daarna te gaan slapen.