back to basic

Vrijdag 14 april 2017 terug naar Dili
Al vroeg ik weer uit de veren. Ik douche me met de mandie. Het restaurant is open. Mijn ontbijt wordt gebracht. Ik mis mijn eitje. Ik vind er een in de koelkast en vraag of hij erbij kan. Dat levert geen problemen op. Claudio komt ook binnen en bij hem komt het ei er ook bij. Hij drinkt koffie, dus mogen we een kan bij bestellen. Geen probleem. Er wordt veel gekletst. Hij heeft een vriendin in Indonesië. Claudio komt dus uit Rome, maar weet veel over Sardinië. Het heeft een heel eigen cultuur en ziet mensen van buiten als indringer. Hij is ook gescheiden en heeft een zoon van elf. Zo wordt het al snel halftien. Op het balkon van mijn hotel hangt een foto van de bisschop en de vorige paus. Een eind verderop is de pousada. Dit hotel wordt gerestaureerd en heeft Claudio gisteren een praatje gemaaktmet de beheerder. Hij wil het me laten zien. Ik reken de overnachting af en we lopen ernaartoe. Weer door het bos naar beneden en weer naar boven. Het is een leuk rood gebouw. Gebouwd in de Portugese tijd. De beheerder Romeo leidt ons rond. Hier is ook een mooi gezicht op de hoge berg Saboria van 2495 meter. De nog hogere berg Ramelau van 2963 meter is net niet te zien. Ik heb best wel een beetje geluk, want gisteren moet de hele boel dicht hebben gezeten. Hier bloeit ook een uitheemse Portugese bloem, waaraan de vlag van Oost-Timor, zeg maar Fretilin, aan is ontleed. Net als bij Angola en Mozambique, lijkt de vlag op die van de bevrijdingsbeweging. Het muurwerk en de muurtjes mogen wel wat verf gebruiken. Van de restauratie is ook niet veel te merken. Beneden zijn overal huisjes en in de verte de kerk. We lopen terug naar het centrum van het dorp. Kijken of ik wegkom deze op de vrije dag. Meteen komt een pick-up aanrijden, die naar Dili gaat. Ik mag bij de chauffeur in de cabine zitten. Ik kan zo mooi fotograferen en het zit wat lekkerder. Ik neem afscheid van Claudio en Romeo. Claudio probeert om budgettaire redenen bij mensen thuis te slapen. Zo blijft hij twee weken of meer in de dit land. Zo ben ik om halftwaalf al weer onderweg terug naar de hoofdstad. Veel mensen gaan vandaag naar de kerk. Veel wandelaars passeren we. Ik weet niet waar ze heen gaan. Er worden goederen opgeladen. Zo is het voor veel mensen een gewone werkdag. Ondertussen passeren voetgangers en jongens op een bromfiets. Halverwege wordt de weg weer minder en de rijstvelden worden weer meer. Zelfs wordt op de terugweg een aantal fotostops ingelast voor de volgeling van Christoffel wat mooiere foto’s van de rijstvelden krijg je zo. We dalen verder. Geiten doen zich te goed aan gras. Langs de weg staan kruizen. Het is dus een keer fout gegaan. We komen weer in Aileu, waar de dorgaande weg helemaal openligt. De chauffeur stopt hier even. De koelkast met vis is er niet. De chauffeur komt terug met een flesje water. Wat aardig van hem. Ik neem een noodlesoep. Ik krijg de smaak te pakken. Mijn zout is zo weer aangevuld. Er wordt netjes op me gewacht en we rijden weer verder. We komen in de wolken. Zo hoog rijden we. Na en tijdje ben ik uit de wolken, want hier houdt de mooie weg op. Het is weer bagger. Na een kruis en weer in de wolken houdt het echt op. In het volgende dorpje stoppen we even. Hier krijg ik een soort komkommer. Verder komen we weer in de wolken. Dan om tien voor drie is Dili in zicht. Er is een paar keer een fotostop om de stad goed te fotograferen. Wat een mazzel heb ik. Alleen Cristo Rei kan ik traceren. De rest moet ik maar een beetje zien op te zoeken. Ook zie ik trouwens nog het voetvalstadion en het gewone stadion. Prettig, dat men steeds voor mij stopt. Ik wil me laten fotograferen, maar ik tref weer iemand, die denkt dat als je kijkt naar de knop dat dan de foto wordt gemaakt. Ik sta zelf weer op de chauffeur te wachten. Nog een stukje naar beneden en ik ben weer in de stad op het busstation Talibessi. Vandaag moet ik een dollar meer, vijf, afrekenen. Hij zal wel het water in rekening hebben gebracht. Het is weer warm en in de vismarkt zit men voetbal te kijken. Ik wil kaarten posten. Op de plattegrond van de stad is te ontdekken, waar het postkantoor zich moete bevinden. Ik loop langs enkele winkels, die nog open zijn, want vanwege Goede Vrijdag is bijna alles dicht. De kerk, die ik passeer is open. Tot op straat wordt de dienst gevolgd. Ik loop door, want ik wil de kaarten posten. Het postkantoor gebouwd door Koreanen, is gesloten. “Correo” en “Korea” lijken toevallig op elkaar. Toen ik ernaar vroeg, dachten ze ook dat ik het over Korea had. Wat ik al dacht is ook zo. Het postkantoor is gesloten. Dan maar op zoek naar verkoeling. Het enkele winkeltje met Bintang geeft hoop. Ik laat hem lekker smaken. Bij de zee ga ik in de richting van de vuurtoren. Jongens zijn aan het vissen, vanaf de kade of in het water. Ik passeer het regeringsgebouw. Waar de wal ophoudt zie ik een monument en verderop in een park nog één. Ik weet niet wat ze voor moeten stellen. De eerste heeft misschien te maken met de aankomst van de eerste Portugezen. De tweede van een lokale heerser uit het verleden. Zijn ketenen zijn gebroken. Het zal wel met de onafhankelijkheid te maken hebben. Dan het monument ter gedachtenis aan de moordpartij van de Indonesiërs op de Santa Cruz begraafplaats in 1991. Er vielen toen tientallen doden. Een Australische journalist had het toevallig gefilmd en zo werd het wereldkundig. De kerk er vlakbij gaat net uit. Ik had nog wat van de dient mee willen maken. Mensen maken er nog een gezellige middag van. Ik loop door naar de vuurtoren en passeer enkele ambassades. Ook Cuba, een van de laatste bolsjewiekse paradijzen, is present. De vuurtoren is een hangplek. Ook wordt er gevist. Langzaam gaat de zon onder. En hoe dichter bij het lijntje des te sneller. Het licht wordt ook steeds. Tegen halfzeven gaat de zon onder en probeer ik met mijn truckje een fot te maken, als het licht langs komt. De hangplek wordt steeds leger en het openbaar is niet veel. Ik krijg een lift van een Braziliaans gezin en die rijden mee naar de backpacker. Kim heeft slecht nieuws voor me. De rechtstreekse bus naar Kupang gaat morgen niet, vanwege Pasen. Ze mensen zijn erg gelovig en komen gewoon niet nar hun werk. Kim woont hier al 15 jaar en heeft dit nog nooit meegemaakt, zegt ze. Ik vind dit wel sterk. Wat heb ik eraan? Morgen maar kijken of ik in etappes nar Kupang kom. Daar maak ik kennis met de Nederlander John, de Deen Christiaan en een Duitse. John geeft me adviezen over de komodovaranen tocht. Ze komen later goed van pas. Hij is helemaal met een scooter uit Kupang gekomen. Ik neem weer mijn airco kamer pak de spullen uit de locker en ga een. Zij komen ook snel. Na de nodige afkoeling in de lounge van de backpacker ga ik slapen.