terug naar 1983

Zaterdag 15 april naar Kupang
Ik sta op in mijn voorlopig laatste airco kamer. Na mijn ontbijt pak ik de spullen en neem afscheid van Kim en het personeel, dat wel is komen opdagen. Het gat wel anders als bij ons. Als je een vrije dag wil, dan kom je gewoon niet. Ik krijg de was terug en betaal ook het naaien. Ik krijg te veel wisselgeld terug van het wassen en naaien. Als ik er wat van zeg, zegt hij dat het wel klopt. Bj vertrek van de taxi wil hij het toch hebben. Ik doe dat dan ook. Ik een taxi rijdt ik naar het busstation. We rijden speciaal om, om nog wat gebouwen zoals ambassades te zien. Ook zie ik een gezin met twee kinderen op één bromfiets. Het record is een keer vijf mensen op de bromfiets. Bij het busstation is geen bus te bekennen. Hij is al om vijf vertrokken. Ik besluit om met de taxi naar de grens te rijden. daarvoor moet ik wel eerst pinnen. Zo kom ik even op het vliegveld, waarmee ik uit Darwin ben gekomen. Ook wordt getankt. We rijden een heel stuk over een goede weg, maar krijgt weer slechte stukken. De chinezen zijn ook hier bezig om de weg meer functioneel te maken. De weg kronkelt voort langs de kust en door dorpjes. Soms is een monument van dit of dat te zien. Bussen komen terug, die vanmorgen vroeg al zijn vertrokken. Overal ligt ook stapels houdt te koop. Dan passeren we een rivier, dia naar mijn zus Loes is vernoemd. Het zal een rivier zijn, zoals zo vele, die in de regentijd genoeg water hebben om een kolkende watermassa te vormen. Het is niet druk op de weg koeien kunnen dan ook rustig oversteken. In Batugade gaan we nog niet naar de grens. In Balibo bezoek ik het huis, waar in 1975 vijf in Australië gestationeerde journalisten door de Indonesiërs werden afgeslacht. Dat is dan wel 8 kilometer worstelen over een zeer slechte weg. Het regent ook af en toe. The Balibo Flaghouse is nu een buurthuis. Op de muur is de geschilderde Australische vlag nog te zien. Er hangen foto’s van de mannen. Aan het plafondhangen de vlaggen van Oost-Timor en Australië. Indonesië is tot 1999 de baas geweest. Op 20 mei 2002 werd Oost-Timor onafhankelijk na een tijdelijk bestuur door de VN. Aan de overkant van de weg is een monument aan welke Australische regimenten alleen in Oost-Timor hebben gezeten. In de motregen over wat nu meer gravel is naar de grens. Het is ondertussen half drie en het zonnetje schijnt weer. Ik neem afscheid van Babis de chauffeur. Lopend gaat het naar Indonesië. Eerst uitstempelen en Oost-Timor. Eerst natuurlijk je paspoort aan en soldaat laten zien. Jongens bieden me hun bromfiets aan. Het is maar een kleinstukje. Een brugje over in de kleuren van de twee vlaggen. Mijn paspoort laten zien aan drie soldaten uit verschillende delen van Indonesië. Naar een loket voor het stempel. Dan in een gebouw de bagage door de scan en ik ben in Indonesië. Het is hier een uur vroger. De enige taxichauffeur een ritje aan voor een veel te hoge prijs, 10 dollar, van hier Atapupu naar Atambua. Een man zet zijn vrouw de grens over en biedt mij de rit aan. Meteen goede wegen met dezelfde overstekende koeien. Nog een keer een blik naar achteren, naar mijn 192ste land. Hij moet wat wegbrengen en zo kom ik meteen al in een dorpje terecht. Aardige mensen. Het zijn niet meer dan een paar hutjes. Mij vallen meteen al de vele Nederlands woorden op, kantor pos, meubel. Ik zal ze tussendoor vermelden. We komen in Atambua. Er gaat geen bus. De man brengt me naar een restaurant, waar ik wat kan eten. Ik heb dan al gepind. Hij zal me naar een hotel brengen. Ik bedenk me en zeg, dat hij maar naar de plek waar de bussen vandaan vertrekken. Daar staat nu wel een bus. Hij moet nog vollopen. Proses, proklamasi koperasi. Een uur later rijden we. Ik raak aan de praat met Roy. Hij is een militair en bewaakt de grens. Hij gaat naar huis in Kupang. Hij is christen, net als de meeste inwoners van Timor, Flores en Sumba. We communiceren met google translate. Na drie uur rijden wordt om negen uur gestopt. Ik neem alleen de soep. Overal staan drie verlichte kruizen voor het naderende Pasen. Mensen lopen in processies. Tgen enen zijn we in Kupang. Dechauffeur kan mijn hotel niet vinden, terwijl het maar 100 meter verder is. Hij brengt nu eerst andere mensen weg. Dan weer terug. Bij Lavalon wordt net zo lang op het hek getikt tot de eigenaar Edwin Lerrick hem open doet. Ik kan eindelijk slapen om half twee.