veronica

Maandag 10 april 2017 van Darwin naar Dili
Het is gisteren wat laat geworden en omdat er toch niet veel op het lijstje staat in Darwin, slaap ik uit tot 7 uur. De laatste brood maak ik op. Nog één keer aan de chocopasta en Nescafé op het kleinste continent. Ik check uit en krijg het geld voor de sleutel weer teug. Mijn enige doel is om naar de plek te gaan, waar Henk en ik in 1994 de Kakadutour beëindigden. Eerst moet de maag gevuld worden. Zo vul ik binnen 24 uur mijn maag bij McDonalds. De jonen van de hostel had uitgelegd, waar de bushalte moest zijn. Met de IPhone kom ik er zo. Bus 10 moet ik nemen. Ik spreek een man aan, die oorspronkelijk uit India komt en al 50 jaar in Australië woont, waarvan de laatste 20 in Darwin. Eigenlijk komt hij uit Fiji. De helft van de bevolking komt uit India. Ze zijn door de Engelsen op de suikerplantages gedropt. Ik zeg tegen hem, dat ik bij Nadi een suikerfabriek heb bezocht. Hij weet precies over welke ik het heb. Net als in Suriname, Guyana en TT (Trinidad and Tobago) maken de Indiërs zakelijk de dienst uit. Daarom geeft regelmatig wrijving in het grootste Pacifische land na Nieuw-Zeeland. Daarom geloof ik ook in de Arabische staat naast Israël, als die Pallies echt een land willen. Maar de bus komt en ik rij tot aan, waar hij zegt, dat ik eruit moet. Dat doe ik en moet nog een eind lopen. Ik kom bij het militair museum op de Eastpoint. Ik een lift gekregen van een Chinese gastarbeider. In het museum zijn wel de kanonnen, waar de tourleider het in 1994 over had. Het is niet de plek, waar we in 1994 waren. Ik loop langs kanonnen en herinneringen aan de Vietnam oorlog, waar Australië tegen de Noord Vietnamese imperialisten hebben gevochten. Dan loop ik door naar het grote afweergeschut. Een reusachtig kanon staat richting zee. Met de route loop ik langs ander oorlogsspul van uniformen tot medailles. Eigenlijk is musea niet mijn ding. In en hal is een film over de het verrassingsbombardement van de jappen op Darwin in 1942. Tientallen onschuldige burgers kwamen om het leven. Ik heb nu toch het idee, waar Henk en ik dat patatje hebben gegeten met de groep en de Eastpoint zagen. Het was Cullen Bay Ik krijg weer een lift. Nu van een militair, die in Oost Timor heeft gediend. Qua Midden-Oosten komen we overeen en zo word ik gebracht, waar ik moet zijn. Hij vertelt me ook precies, dat dit de plek is. Met zicht op de Eastpoint zie ik twee snackbars. Ik laat me hier fotograferen. Nu heb ik werkelijk het westelijke rondje van Australië gedaan. Bij één van deze snackbars kocht de tourleider toentertijd een zak patat voor ons allemaal. Iedereen bleef toen in Darwin . Henk en ik reden mee terug naar Katherine om de reisrichting oostkust voort te zetten. De snackbars zijn nu gesloten en dus drink ik ergens anders een kopje koffie. Ik loop maar weer eens richting downtown in downunder. Ik wil weer liften, want het is toch nog wel een stukje lopen. Niemand stopt. Als na een stuk lopen een man weg wil rijden, krijg ik hem zo gek om me bij de hostel uitte zetten. Ik boek een ticket voor transport naar het vliegveld. Het schijnt meer dan een uur te moeten, maar het is weer gelukt. Het is ook al bijna een uur. Ik loop nog even via een paar gebouwen naar de kust. Hier is niets te zien. Terug en het busje komt zo. Met nog twee mannen word ik naar het vliegveld gebracht. Nog een paar blikken vanuit het busje. Bijna twee weken terug geweest naar Australië. Eindelijk de walvishaaien zien zwemmen. Daar ging het om en nu op naar land 192. Ik check in. Voordat ik klaar ben moet ik de cabine bagage reduceren tot onder de10 kilo. De LP’s gaan mee het ruim in. De 10,4 wordt nog toegestaan. Alleen vergeet men de camera mee te rekenen. Ik vind wel, dat men rekening had mogen houden met het lichaamsgewicht van deze persoonlijkheid. Ik ga door de controle. Een Bengaal wil me controleren. Als ik daarna zit, mis ik een money belt. Ik loop terug naar de controle. Blijkt hij al gegeven te zijn voor verloren goederen. Daar haal ik hem op en moet weer langs de controle en scan. In die money belt zat toch mooi de bats, die ik na een middag Bangkok nog over had. Het poortje voor de internationale departure is open en kan dan daar zelf door de scan en de bagage door de röntgen. Op naar het toestel van Air North. Om 15.45 verlaat ik Australië op weg naar Azië. Ik hoop, dat dit de enige vlucht is in de lijn tot Beijing, die niet over land of water gaat. Ik raak met mijn buurvrouw aan de praat. Ze gaat als analist in het ziekenhuis werken. Ondertussen verorber ik een saucijzenbroodje. Niet te vergelijken met de saucijzenbroodjes van Oudwater. Buiten is niets te zien. Alleen maar wolken. Tijdens de landing zie ik bijna het hele land. Plekken, waar ik over een paar dagen zal komen. Om 16.55, lokaal 16.25 land ik. Het eerste wat ik wil doen is het visum betalen, maar voor EU-burgers is geen visum nodig. Een stempel in mijn paspoort is ook snel gezet en ben ik in land 192, de oude frequentie van Radio Veronica. Ik laat me met een taxi naar een duikschool brengen, maar 45 dollar is te veel. Ik wordt naar een backpacker verwezen. Daar laat Kim, de Australische rokende eigenaar, mij de kamer zien. Ik neem de airco, want anderen heeft ze niet. Altijd gezellig. Wordt bijgekletst en de eerste Bintang moet eraan geloven. Ik neem een visje bij het eten. Van daar, dat ik ook eerst wat heb gedronken. Zo gaat de eerste avond in Oost-Timor snel voorbij.