meerkleurenvla

Woensdag 19 april 2017 beklimming van de Kelimutu en naar Ende
Om 3.30 uur gaat de wekker. Je bent op vakantie en dan moet je de wekker op half zetten. Ik ga vandaag de eerste van drie vulkanen beklimmen. Ik heb een ojek geregeld om me naar boven te brengen. Een ojek is een bromfiets taxi. Daar zit je dan om vier uur ’s morgens achterop een bromfiets om een zonsopgang te bekijken. Na een half uur kronkelend de berg op ben ik bij de ingang en moet de toegang betalen, omgerekend 10,40 euro. Toch betalen de buitenlanders meer dan de inheemsen. Ook moet ik nog de toegang van de ojek betalen. Je moet er wat voor over hebben. We rijden nog een stukje tot de parkeerplaats. Daar neem ik mijn eerste cafeïne shotje. Ik spreek Duitse toeristen. Dan de wandeling. Ik loop door het bos en zeg een Indiër gedag. Voorbij het bos zie ik dan de top van de vulkaan, waar ik heen moet. Zij, die mij voor zijn gegaan, verlichten als sterretjes de weg. Zo lijkt het een beetje op de Melkweg, die boven me aan het verwagen is. Het lijkt allemaal erger dan het is. Een paar treden op en ik vervoeg me bij hen. Er staan ongeveer een kleine honderd mensen te wachten op de zon. Langzaam maar zeker kondigt hij zijn komst aan. Er komt meer oranje aan de horizon. Twee van de drie meren zijn te zien. Het kleinste meer achter me is nog bedekt onder een dik wolkendek. Strepen verspreiden zich van de zon af, als de ster van Alexander de Grote. De ster, die nog te zien is in de vlag van Macedonië. Leuk om al die bergruggen te zien. Ik tel er vijf. Handelaren proberen drank of souvenirs te verkopen. De lucht krijgt steeds meer licht. Meer en meer bergruggen zijn te zien. We kijken ook een heel eind over de lengte van Flores. Precies om zes uur schiet de eerste zonnestraal in de richting van ons. Een beetje later van wege het wolkendek en de zon is dan ook al behoorlijk sterk. De globetrotter laat zich bij het grote blauwe meer fotograferen. Nu is het derde meer ook te zien. Deze is donkerder van kleur. In het derde meer begint het wolkendek langzaam op te lossen. Mijn Frans Duitse hotelgenoten zijn al weer terug. Een Belg, Djino, fotografeert me. Om 7 uur begin ik dan aan de afdeling. Een paar apen trekken mijn aandacht. Het zijn een stelletje schooiers. Toeristen geven hen wat. Een man heeft me vertelt, dat er een mooie wandeling naar beneden is. Tot aan de parkeerplaats zijn er allemaal borden met wetenswaardigheden. Het gaat over vulkanisme, dieren, planten enz. nu kan ik links de trap op. Dat kon op de heenweg ook, maar toen was het nog donker en niets te zien. Dit meer, achter de grote blauwe, is groen. In een van deze meren is waarschijnlijk een Nederlander verdwenen. Ze hebben hem nooit meer teruggevonden, toen hij niet meer in zijn hotel terugkeerde. Nu lopen ook mensen onverantwoord voorbij het hek op de rand. Verder terug naar de parkeerplaats. Er zijn nog ruïnes van Nederlandse huizen. Volgens mij hebben ze die ook opgeruimd. Alleen de fundering is er nog. Op de weg naar beneden passeert Djino me achter op een ojek. Hij vertelt me, dat om kwart voor acht het kleine helemaal te zien was. Hij heeft ook terug op de ojek geboekt. Ik ga lopend terug. Het staat goed aangegeven, dat ik op een punt voor het dorpje Pemo de weg af moet. Ik loop door het struikgewas en houd de waterslang in de gaten. De hellingen van een vulkaan worden nog gedeeltelijk door wolken bedekt. Er is veel agrarische activiteit zo te zien. Een koe schiet de struiken in. Ik kom mensen tegen, die naar het land gaan. Ik kom in het dorpje en passeerde eerste huizen. Een vrouw biedt me koffie aan. Ik laat me dit geen tweede keer zegen. Ik loop de kerk voorbij. Aa Nederland van het dorp is een traditioneel huis. Ik betalen, als ik naar binnen wil. Ik maak dan maar van buiten uit een foto. Een vrouw durft niet te lachen, als ik haar opgeloste gebied wil fotograferen. Gelukkig, ze doet haar mond een keer open en maak ik een mooi kiekje. Ik heb geen zin om helemaal naar de moskee te lopen. Verder naar benden richting Moni krijg ik weer koffie en koek. Wat zijn het toch een aardige mensen. Uit zicht is prachtig en in de verte ligt Moni aan het einde of begin van een rechte weg. Bomfietsen en pick-ups met lading passeren me. Op een splitsing word ik de verkeerde kant op gestuurd. Ik vertrouw het na een tijdje niet en loop terug. Daar kom ik John en Claudia tegen. Hij uit de UK en zij uit Italië. Wij volgen haar navigator en komen dan op de goede route uit. Na een stukje weg komen we weer op het pad en zo bij het theehuisje van Martha. Er zijn weer een aantal huizen te zien met mooie planten als begroeiing. Opgefrist met een vruchtensapje is het nog een kleinstukje lopen. We komen bij een waterval. John kleedt zich preuts om en neemt een duik. Ik ga maar weer. Nog een paar stappen en ik ben midden in Moni. Daar kom ik Djino weer tegen. Hij zit in hetzelfde hotel. Na het eerste biertje nemen we er nog een bij het hotel. Ik check uit. De koffie wordt vergeten, maar laat men zitten. Djino en ik nemen nog een Bintang. Hij heeft een heel leven achter de rug. Hij is getrouwd geweest met een Batakvrouw van Noord-Sumatra. Samen hebben ze een dochter. Het huwelijk liep op de klippen, omdat zij te vel geld opmaakte. Ze zag hem als een lopende portefeuille. Zo wordt het later en dan is er geen openbaar vervoer meer. Na driekwartier wachten langs de weg krijg ik gelukkig een lift van Paul en Addy. Ze brengen met naar de Pelni haven voor de boot van ASDP en de gewone haven, maar nergens is een boot te bekennen. Ze brengen me naar het Pelni kantoor. Een meisje daar rijdt met me naar een reisbureau. Deze gaat eigenlijk al dicht. Ik wil naar Sumba vliegen. De vliegtuigen zijn vol. Op naar een hotel, maar ga toch terug naar de haven. Het meisje heeft me dan al verlaten. Bij de haven wordt me verteld, dat er helemaal geen boot gaat. Een man vertelt me, dat vrijdag er wel één vanuit Aimere vertrekt. Ik laat me weer naar het hotel brengen en betaal veel te veel. De andere ojekker komt ook terug en wil een som geld. Ik ben erachter, dat ik aan de eerste teveel heb betaald en vindt, dat ze de buit maar moeten delen. Een man van het hotel zorgt voor een oplosing. Als ze weg zijn en ik me heb gedoucht ga ik eten, maar het restaurant is al dicht. Ik neem koffie en een glas meld bij een stel jongen, die in de uit werken en uit verschillende delen van Indonesië komen. Ik kijk nog even wat ik ga doen. Misschien helemaal terug naar Lanrantuka en met de boot naar Sumba en terugvliegen. Eerst maar een nachtje overslapen. Status, kode pos.