even er tusenuit

Woensdag 12 april naar Bacau
Na het ontbijt ga ik eerst pinnen, want je weet maar nooit of je in de volgende stad kunt flappentappen. Ik kom weer langs het cito lab. Nu is er iemand aanwezig. Je kunt er bloed af laten nemen en dat wordt ergens naartoe gebracht. De Klinisch Chemicus heeft zo zijn eigen bedrijfje. Ik geef een businesscard aan hem. Ik loop langs de Chinese begraafplaats. Bij het parlement staan een aantal pinautomaten. Ik heb ze voor het uitkiezen. Nu moet ik even vooruit kunnen. Weer terug langs al dat ge “hello”. Toch nog even bij het cito lab aan. Even naar de prijzen kijken. Een dikkedrup kost 2 dollar en o.a. checken van schildklier 125. In de backpacker stop ik mijn rugzak in een locker en ga met een busje naar het Bakaro busstation. Nou ja, een plek, waar veel bussen staan. Na mij is de bus vol en kan ik richting Bacau. Na een paar kilometer keert de bus weer om en weer retour. Ik weet niet waarom, misschien is hij wat verloren. Een eind buiten Dili wordt de weg slecht. We zijn niet vooruit te branden. Het is heel slecht of de chinezen zij hier met de weg bezig. De weg naar gaat naar boven en naar beneden. het schiet niets op. Gemiddeld 25 km/u. Bij de mangrove zie ik waterbuffels en als het warmer wordt gaan ze zich afkoelen in een modderpoel. Ook zie ik geiten. Na anderhalf uur rijden is een stop. Ik neem nooddlesoep. Een aantal mensen doen mee. Overal rijstvelden, hangende mensen en zelfs nog een kerststal. Om kwart voor drie ben dan eindelijk in Bacau. Met een busje naar een hotel. Hier moeten ergens nonnen zitten, maar ik kan ze niet vinden en men kan ze niet vinden. Dan maar naar guesthouse uit de Lonely Planet. Eerst even wat drinken en me opfrissen. Om halfvijf de straat op. Bij de Pousada is de huidige markt. Weer etenswaar is er te koop. Het oude centrum is de vroegere markt, die een overheidsgebouw is. in de kerk is men aan het oefenen voor Pasen. Men kan mooi zingen. Ik loop naar de nieuwe stad. Deze is gebouwd door de Indonesiërs. Handelaren proberen vis te verkopen. Ik zie een heilig huis, een uma lulik, maar kan het niet van binnen bekijken. Degene, die de sleutel heeft is er niet. Hiervandaan is wel de zee te zien. Ik zit veel te hoog om even er naartoe te lopen. Ik neem maar een busje naar de nieuwe stad en herken na een tijdje het regeringsgebouw. Ik ben hier vanmiddag langs gekomen. Ik stap uit en krijg van een meneer meteen lift naar de nieuwe stad. Er is hier nog een markt. De man wil met me overal naartoe rijden. Ik sla het af en loop over de markt naarst het voetbalstadion. Er komen hier weinig toeristen. Een vrouw moet lachen, als ze op de foto gaat. Een oude man met een typisch gezicht wil wel graag. Ik moet kinderen fotograferen, maar de vrouw zelf wil er niet op. Dat wordt weer lachen met zijn allen. Ik kom langs de busterminal. Hij ligt er stil en verlaten bij. Met een van de laatste busjes voor 25 cent naar de oude stad. Weer kom ik bij de kerk. De mensen zijn nog steeds aan het oefenen voor zondag, Eerste Paasdag. Tegen zevenen zit ik in restaurant Amalia te eten. Een paar mannen genieten van hun Bintang. Voor de rest zijn er geen klanten en die zullen ook niet komen. Een lekker bord eten. Het zal de laatste keer zijn, dat ik zoveel patat eet. In de hostel zit men naar de Indonesische tv te kijken. Het gaat over de gouverneurs verkiezingen. Ik doe de administratie met nog een afzakkertje en ga slapen.